Black-Bone
De tweede dag van City Rock begint goed met de jonge stonerrockband Black-Bone uit Eindhoven. Het Rengerspark staat verre van vol, maar zowel het publiek als de band is klaar om te rocken. Het regenbuitje is vertrokken en er is plaats gemaakt voor zon. Zodra het eerste nummer begint, klinken er scherpende gitaarsolo's uit de vingers van zanger en gitarist Steef van den Bogaard. De jongens zijn net allemaal in de twintig en worden wel eens vergeleken met de jongere versie van Thin Lizzy. Zelf omschrijven ze hun genre als 'no bullshit rock -‘n-roll'.  Van den Bogaard probeert het publiek mee te krijgen en een paar fanatiekelingen doen mee. Zonder enige twijfel en met een enorme vaart worden de nummers achter elkaar gespeeld. Hard en snel is het motto van deze band. Black­-Bone eindigt met het nummer ​Nothing but History met als bonus een instrumentaal hard stuk als afsluiter. Ze werken zich in het zweet en laten het publiek eveneens opgewarmt achter. (JdB)

Helhorse
Helhorse is meerdere malen uitgeroepen tot beste liveband van Denemarken, dus dit belooft een goede show te worden. De muziek die de zesmansformatie brengt is niet te typeren als een stijl, maar wat ze wel kunnen is hard en ruig spelen. Metal, hardcore, punk, rock;  het komt allemaal voorbij. De achtergrondzang is tegenstrijdig rustig in vergelijking tot de rest van de zangpartijen. Er wordt hard over de achtergrondzang heen geschreeuwd en af en toe gegrunt. Zonder gas terug te nemen spelen ze nummers als Death Comes To Sleeping, Hell Hath No Fury en Carry Your Own. “Horns in the air!” herhaalt zanger Mikkel Wad Larsen meerder malen en de toeschouwers volgen braaf. Tijdens Hell of a Ride is er een synthesizer te horen waardoor de muziek bijna als een melodische metalband klinkt. Deze band weet niet alleen de mensen vooraan, maar ook de achterste rij enthousiast te krijgen met hun harde muziek. (JdB)

De Hûnekop
Wie op zoek is naar zijn of haar innerlijke boer, moet bij De Hûnekop zijn. Op Abdomen na, is De Hûnekop de enige Friese act op CityRock. Arbeidersrock, is hoe de muziek wordt omschreven. Geen emotioneel gejammer, maar gewoon lekker brullen over bier. “Are here people with a cater?”, is de vraag, mocht iemand deze in het Fries nog niet begrepen hebben. Daar heeft het goedlachse viertal wel een oplossing voor. Fersûp De Kater wordt ingezet. De Hûnekop is een prachtig schouwspel van Friese dorpscultuur. Mooi ouwehoeren, feesten en vooral geen gedoe. Nuchter als ze zijn, wordt het drumstel midden in de set gerepareerd met ducttape. Ook worden er vraagtekens gezet bij de vijf opgeblazen zwarte strandballen, die zielig op het nog half lege grasveld belanden. Waarom geen lege ballen? “Dan blazen ze ze zelf wel op.“ Voor de mannen van de Hûnekop is het belangrijk dat ze zelf plezier hebben in hun show en dat spat er zeker van af. Regelmatig volgt er een vrolijk ''alsjebliiieft” na afloop van een nummer als tegenhanger van het sociaal gewenste bedankje.
Wie niet Fries is, mist helaas een hoop van alle gouden uitspraken die tussen de nummers door gemaakt worden. Gelukkig kan er altijd nog gestampt en met bier gegooid worden, omdat de muziek ook nog eens goed te pruimen is.
Feestje gemist? Spot deze rouwdouwers dan zeker op het Hûnekopfestival, 15 oktober in Iduna Drachten. (IP)

DeWolff
Zonder aarzelen begint DeWolff aan hun set tijdens CityRock. De mannen zijn inmiddels razend populair in Nederland en spelen zowat op elk festival. Hun heerlijke bluesrock wordt getypeerd door het orgel die Robin Pisto buitengewoon goed bemeesterd. De solo's van Pablo van der Poel klinken eveneens buitengewoon goed, maar dat hij prima gitaar kan spelen is al bekend bij een groot publiek. Ondanks dat hij onlangs door zijn rug is gegaan, weerhoudt hem niet mee te bewegen tijdens de gitaarsolo's en is het opgaan in de muziek zijn medicijn. Ondertussen drumt zijn broer Luka een strakke maat mee. Zonder poespas spelen de heren de nummers, terwijl ze gisteren vanuit Zuid­-Frankrijk zijn gereisd om nu in Leeuwarden te staan. Hoewel de mannen met z'n drieën op het podium staan, klinkt er hard geluid over het redelijk drukke Rengerspark. Het samenspel is erg overtuigend tijdens de instrumentale stukken en na elke solo die Van der Poel speelt, klinkt er luidt gejuich vanuit het publiek. Al met al wederom een heerlijk optreden van DeWolff. (JdB)

Kadavar
Na hoge verwachtingen, blijkt Kadavar echter de misser van de avond. De eerste paar nummers vloeien lekker in elkaar over en het lijkt nog een mooie show te worden. Daarna moet helaas de conclusie worden getrokken dat de het eerste deel van de set zo goed als een samenvatting is van de gehele show. Het is alsof een laptop-dj een showtje geeft door simpelweg op de play-knop te drukken. Alles klinkt ongeveer gelijk en vooral wat je ziet is aldoor hetzelfde. Er is geen contact met het publiek en niet eens bij de bandleden onderling. Het publiek zelf, waar de sfeer er goed in zit, is tien keer zo vermakelijk als de statische Duitse band. De beweging op het podium beperkt zich tot de reikwijdte van de auditie-stip bij Idols. Nummer na nummer wordt afgedraaid, zonder echte opbouw, laat staan hoogtepunten. Is de muziek dan echt zo slecht? Nee hoor, dat zeker niet. Maar is de live performance het waard? Een foto met backing vocals zou het ook wel doen. (IP)

Vandenberg's Moonkings
Dat je leven pas echt begint na je 40e is voor akkerbouwer Jan Hoving wel realiteit geworden. Drie jaar geleden besloot meestergitarist Ad van den Berg, bekend van Whitesnake en Vandenberg, een nieuwe band samen te stellen en vroeg hiervoor Hoving als leadzanger. Een formatie die nog steeds erg goed blijkt te werken, zo werd duidelijk op zowel de eerste als derde editie van CityRock. Hoving laat zich weten als een rasentertainer. Hij paradeert met parmante passen over het podium, terwijl het publiek op haar wenken bediend wordt. Niet alleen de eigen nummers komen vanavond voorbij, maar ook meezingers Burning Heart van Vandenberg en Here I Go Again van Whitesnake. Zowel de vorige als de huidige generatie zingen hierbij uit volle borst mee. Vandenberg’s Moonkings is dan wel bekend door Van den Berg zelf, elk bandlid krijgt een eigen moment. Bij gitaarsolo’s verdwijnt Hoving even naar de zijkant van het podium en ook de drummer krijgt de ruimte om te laten zien wat hij kan. Passie voor de muziek en respect voor elkaar staan centraal. Vandenberg’s Moonkings is een opleving van nog lang niet verloren, maar eerder herboren glorie. (IP)