Voor het Facebook fotoalbum met alle foto's van CityRock klik je - HIER

Abdomen 
Op een lokaal muziekevenement als Cityrock mogen de mannen van Abdomen niet ontbreken. Met een nieuwe single op zak, die op het moment van inpluggen op Cityrock wordt uitgebracht, openen ze de eerste dag van het festival. “Ik versta er niks van, maar het klinkt wel lekker”, is hoe een bezoeker het optreden omschrijft. Dat onverstaanbare is zo’n beetje het handelsmerk van Abdomen geworden. Of dit zo blijft is de vraag, want misschien gaan de mannen zichzelf weer helemaal opnieuw uitvinden. Frontman Peter van Beets geeft aan al een beetje verveeld te zijn geraakt van hun huidige stijl. Eind dit jaar reist de groep af naar Engeland om daar hun debuutalbum op te nemen. Naast optreden heeft Abdomen vandaag nog meer te doen. Nadat we een dag met hen op stap zijn geweest voor hun optreden in de Melkweg, blijken de recalcitrante bandleden ook unplugged prima vermaak te bieden. Voor 3VOOR12/Friesland lopen zij vandaag zelf rond met camera’s om vast te leggen hoe ze de dag ervaren. De belevenissen van Abdomen tijdens Cityrock zijn binnenkort te zien op onze website. (IP)

Paceshifters
De frisse jongens van Paceshifters uit Wijhe zijn net terug uit Amerika waar ze hebben getourd. Broertjes Seb en Paul Dokman en drummer Jesper Albers maken ruige alternative/noise rock. Ze staan klaar op het podium van CityRock om een energieke en bombastische show neer te zetten, zoals ze we ze dit al vaker hebben zien doen. De kracht van Paceshifters zit in de dynamische opbouw van de nummers. Het trucje wordt herhaaldelijk ingezet en is bijna voorspelbaar maar wordt in het geheel nooit saai. Het zorgt er juist voor dat het publiek steeds meer wordt meegesleept in hun muziek. Naast het energiek drummen van Albers, zingt hij ook nog op de goede toon mee met de twee heren voor zijn neus. De meerstemmigheid staat als een huis. Zanger en tevens gitarist van de band heeft een rauwe stem wat tijdens elk nummer goed naar voren komt en prima bij de muziek past. De jongens spelen een eerlijke goede set en is een heerlijke start van de dag. (JdB)

The Sore Losers
Blij zijn we zeker met de komst van The Sore Losers. Hun afwisselende set brengt dat beetje extra leven op het terrein. Het dansbare Don’t Know Nothing zorgt voor stiekem wiegende heupjes, terwijl Blood Moon Shining weer een veel donkerdere sfeer neerzet. Er mag geheadbangt worden. De diversiteit van de band en de strakke performance bewijst maar dat ze hun plek op het podium verdienen. Zowel Belgische festivals zoals Pukkelpop en Rock Werchter, als het Nederlandse Pinkpop en Down The Rabbithole, hebben zij op hun naam staan. Vergelijkingen met Led Zeppelin en Black Sabbath waren vaak al gauw getrokken. De Vlamingen lieten zich eerder vooral inspireren door de bands die je vader vroeger leuk vond. Tegenwoordig werkt zanger Jan Straetemans soms een hoog gejank zijn strot uit, dat doet denken aan jongere invloeden als Jack White of Wolfmother. Voor de liefhebber een prettige toevoeging aan album Skydogs. Wie er minder van houdt, druipt na een aantal nummertjes af. Gelukkig is daar dan altijd nog de ultieme redding: “We’ve got a thing that’s called radar love!” Ah fijn, een hitje. Zijn we toch weer allemaal tevreden. (IP)

John Coffey
"Ja, mam. We gaan vanavond naar Leeuwarden. Ik geniet van alles wat nog gaat komen", luidt het antwoord van leadzanger David Achter de Molen op de vraag van zijn moeder of hij nog wel van zijn optredens geniet. De band gaat stoppen, dat weten we, maar daar is niks van te merken tijdens hun verschijnen op Cityrock. Een rustige trompetsolo op de achtergrond doet vermoeden dat er een fusion jazzband is geboekt op de vroege vrijdagavond. Maar niets is minder waar; John Coffey verstoort op brute wijze de zelfgemaakte rust van de backingtrack. Die binnenkomst heeft geen extra overtuiging nodig, John Coffey leeft nog. Dubbel gitaargeweld met dissonante partijtjes staan lijnrecht tegenover harde slams op snare en hihat van drummer Carsten Brunsveld. Van sound is nauwelijks sprake want de band doet gewoon waar het goed in is. Het rockt de pan uit en verspilt alle nodige energie die daarbij komt kijken. Hun rebelsheid spreekt, of beter gezegd, schreeuwt veel mensen aan. Luidkeels blèrt Achter de Molen zijn onverstaanbare teksten door de microfoon. Door het geschreeuw heen probeert hij nog een boodschap over te brengen dat vluchtelingen hier welkom zijn, en dat Wilders weg moet. Het hoeft allemaal niet; John Coffey bewonder je voornamelijk om de enorme dosis energie, niet per se om een dieperliggende boodschap. (CS)