HET CONCERT:
dEUS, Welcome to The Village, Bontebok, zondag 19 juli 2015
#WTTV15: dEUS is de overtreffende trap van headliner
Meesters van de opbouw, koningen van de dissonantie
Het hele weekend gonst de naam al over terrein en camping: dEUS is alles wat de klok slaat. De verwachtingen zijn dus hooggespannen, maar kunnen de Belgische grootheden van de indierock ze waarmaken? Dit kunnen we met drie woorden beantwoorden: ja, ja, en natuurlijk. dEUS draait er zijn hand niet voor om om Welcome to The Village compleet plat te spelen. Ze sluiten deze editie, hetzij met een duistere ondertoon, erg indrukwekkend af.
DE ACT:
Het zou Godnondeju eens tijd worden dat Tom Barman met z’n band naar Friesland komt: in de 21 jaar dat dEUS bestaat hebben ze veel plaatsen bezocht, maar Leeuwarden hebben ze nooit aangedaan. Dat het al oudgedienden zijn in het festivalcircuit is in ieder geval niet aan de performance af te zien; Barman had zelf nog best 21 kunnen zijn, zo veel energie toont hij op het podium. Tijdens de openingstonen van Slow komt de band nog beheerst op, maar tijdens het derde nummer (The Architect) staat hij al op de monitoren, en geeft hij z’n gitaar er onbarmhartig van langs. Het duurt even voor de rest van de band dezelfde bravoure laat zien, maar tijdens Constant Now komen ze los. Vooral gitarist Mauro Pawlowski toont op zijn eigen nonchalante wijze dat hij ook best een rockgod is.
Maar niet alleen in de podiumperformance blinkt het collectief uit. Als je je ogen even van Barman af kan houden zie je dat er veel gebeurt om die indrukwekkende sound teweeg te brengen. Het loont vooral om toetsenist/violist Klaas Janzoons (samen met Barman het enige originele lid van dEUS) even goed in de gaten te houden: het ene moment trekt hij spookachtige melodieën uit zijn keyboard, het andere moment haalt hij geluiden uit zijn – met effecten overladen – viool waarvan je niet voor mogelijk zou houden dat het uit zo’n instrument kan komen. Samen met het (natuurlijk) uitmuntende spel van bassist Alan Gevaert en drummer Stephane Misseghers worden de gelaagde composities van de albums hier zonder enige concessie uitgevoerd.
HET NUMMER:
Zo kunnen de Antwerpenaren in een nummer als Instant Street [favoriet van de hoofdredacteur] laten zien waar hun grote kracht zit. Ze kunnen een lief liedje met akoestische gitaar uitbouwen met zo veel mogelijk verschillende partijen, langzaam een naargeestig dissonante melodie erin laten sluipen, en daarmee naar een meedogenloos overdonderende climax toewerken. Die onderliggende dreiging is een rode draad in dit optreden. Een filmisch nummer als Quatre Mains valt dan ook perfect in deze lijn, al is het vooral het gebrek aan inleiding die dit nummer kracht mee geeft: geen uitleg, maar de gejaagde muziek voor zich laten spreken, en het Frans vooral niet.
HET MOMENT:
Barman grapt nog over “de langste zonsondergang ooit", en ja, de nacht laat nog even op zich wachten. Laten we maar zeggen dat de zon ook nog even wou blijven kijken. Zodra de schemering valt wordt echter duidelijk waarom de bandleider zo ongeduldig was: met de zon out of the picture komen de bovengenoemde opbouwen (nu inclusief bijpassende lichtshow) volledig tot hun recht. Tijdens slepende rocker Bad Timing is de weide voor de Bontebok klaar om ondergedompeld te worden in de duisternis van dEUS.
OOK OPMERKELIJK:
Want de echte duisternis, die hebben de Belgen voor het laatst bewaard. Publiekspleaser Suds & Soda is al in de reguliere set gespeeld, de toegift is vrijgehouden voor naargeestiger werk – met Theme From Turnpike en Roses in het bijzonder. Turnpike is natuurlijk als soundtrack van een film over een geesteszieke al vrij donker, maar ook Roses is niet het meest vrolijke nummer uit het repertoire. Een gewaagde keuze die niet bij iedereen even goed valt, maar dEUS wel goed onderscheidt van andere headliners.
HET PUBLIEK:
Zoals je bij een band die al wat langer meedraait kan verwachten is het oudere deel van de festivalbezoekers hier vooral vertegenwoordigd. Wat na de show opvalt is dat het publiek dat helemaal voorin stond vooral klaagt over het geluid, maar dat degenen die een paar meter achter hen stonden alleen maar lovende woorden over de geluidsman heeft. Centrale boxen zouden misschien een goede investering zijn voor de volgende editie van WTTV.
HET OORDEEL:
Dit optreden heeft gewoonweg alles: een enthousiaste band, perfect spel, goed contact met het publiek, en verrassingen binnen de set – en het bleef nog eens droog ook. De koningen van de dissonantie verdedigen hier hun 21-jarige status als beste indieband van de Benelux met verve, en de maakt de torenhoge verwachtingen meer dan waar. Het mag dan hun eerste keer in Friesland zijn, maar laten we hopen dat we dEUS hier nog eens in de buurt zien.