Heymoonshaker: uniek duo steelt de show
Begin van dit jaar stonden de straatmuzikanten uit Nieuw-Zeeland al in Asteriks tijdens Astersonic. Ongetwijfeld is daar een stroom aan mond-op-mond reclame op gang gekomen, want voor aanvang van het optreden van dit bijzondere duo staat het onder de luifel van Blessum al vol. Men krijgt een kleine preview van hetgeen dat komen gaat tijdens een lange soundcheck. Iets later dan gepland, duiken de heren 'voor de show' nog een keer de coulissen in, om vervolgens onder luid gejuich een theatrale opkomst te beleven.
Wat er dan gebeurt, is op zijn minst bijzonder te noemen. Zanger/gitarist Andy Balcon wordt in zijn bluesspel en scheurende zang begeleid door zijn beste vriend en beatboxer Dave Crow. Crow is een entertainer pur sang. Naast het lollig aan elkaar praten van de nummers, is hij een begenadigd stemkunstenaar. Waar menig hipsterband samplers, synths, drumcomputers en andere aanverwante instrumenten bedienen, heeft hij alleen een microfoon nodig. Op magistrale wijze pompt, zuigt en vibreert hij de lucht door de microfoon, ondersteund door fascinerende hand en armbewegingen.
In de set krijgen beide mannen van elkaar afzonderlijk de gelegenheid om hun kunsten te vertonen. Balcon doet dat met een breekbaar nummer, Crow maakt er vervolgens weer een fantastische one-man show van. De kracht ligt uiteindelijk wel in hun samenspel, wat ook blijkt bij het slotnummer waar de kracht vanaf spat. Dit is absoluut één van de meest bijzondere en vooral positief geladen optredens van Welcome to The Village. (MH)
#WTTV15: Welcome to The Village zonDAGblog
Met: Heymoonshaker, Mountain States, Jack Bottleneck, The Homesick, Myles Sanko en Cherry Glazerr
Het Welcome to The Village-weekend staat van vrijdagmiddag tot zondagavond volgeboekt met ruim 85 locale, nationale en internationale acts. Om aan zoveel mogelijk aandacht te geven aan hetgeen zich afspeelt, houden we elke dag van het festival een blog bij. Kijk regelmatig in het dossier om op de hoogte te blijven van de beste, leukste en wildste optredens.
Mountain States komen niet lekker van de grond
Het Nijmeegse viertal Mountain States zet direct bij aanvang van de set een herkenbaar geluid neer. Namelijk veel galm over de zang en dat specifieke gitaargeluid waardoor het onder de noemer dreampop geschaard kan worden. De muziek doet denken aan een zwoele zomeravond, maar ook op een regenachtige zondagmiddag geniet het publiek er zichtbaar net zo goed van. Uitbundig is de blijk van waardering niet, maar is meer van een ingetogen aard. Hier en daar schort het nog wat aan het geluid van de basgitaar. Deze klinkt op een gegeven moment niet optimaal meer, waarbij het instrument uiteindelijk de geest geeft. Het euvel wordt snel opgelost, waardoor er geen echte problemen ontstaan. De muziek van Mountain States leent zich goed voor de meerstemmige zangpartijen. Echter, dat is tijdens dit optreden niet het geval. Gebrek aan talent hebben de heren zeker niet, het kwam vandaag alleen even niet helemaal lekker van de grond. (SdG)
Lokale held Jack Bottleneck wordt warm onthaald tussen het stro
Het is nog lang geen tijd voor het optreden van Jack Bottleneck, maar de uit strobalen opgebouwde zaal van Baaiduinen is al vroeg afgeladen. Veel mensen zijn blijkbaar nieuwsgierig naar deze eigenzinnige Wâldpiek. En niet onterecht. Na wat technische mankementen, die met succes worden opgelost, kan Jack aan zijn set beginnen. Samen met Johan Keus maakt hij heerlijke ouderwetse rock-'n-roll, waarbij zijn rauwe, doorleefde stem het plaatje compleet maakt. Het publiek wordt wild enthousiast als hij de mondharmonica tevoorschijn tovert. Ondertussen stroomt het veldje achter het amfitheater stampvol met mensen die nieuwsgierig zijn naar de muziek van deze Fries. Tijdens het nummer Nobody's Business gaat het publiek helemaal los en wordt er naar hartelust gejoeld en geschreeuwd. Ondertussen gooit Keus er nog een indrukwekkende solo uit en lijken de heren zichtbaar te genieten van het optreden en het enthousiasme van het publiek. Ze spelen dan ook langer door dan de planning dat in eerste instantie toelaat. (SdG)
Aanstekelijke en gruizige popliedjes van The Homesick
Het gaat hard met The Homesick. Het roemruchte trio uit Dokkum-Noord tekende een lucrative deal met Subroutine Records en mocht vervolgens ook nog op tournee met kersverse labelmates Rats On Rafts. Hoewel menig liefhebber The Homesick inmiddels meermaals heeft zien optreden blijft deze band relevant en een optreden op Welcome to The Village helemaal. Met hun aanstekelijke, gruizige popliedjes past The Homesick prima in de line-up van de Subba-zondag. Met het nummer Cut Your Hair heeft de band zelfs een ‘soort-van-hitje’ en dit nummer doet het publiek dan ook nog het meest bewegen en mee murmelen. Prima optreden van een getalenteerde band! (TvdV)
Myles Sanko pakt het Bontebokpubliek in met zijn charisma
Deze meneer is misschien wel de meest stijlvolle artiest van deze derde editie van Welcome to The Village. Zijn pak is zo strak, dat het lijkt alsof het zijn trouwdag is. Het vrouwelijk publiek smult ervan, en al helemaal als hij zijn strot opentrekt. Een heerlijk soulvolle en kraakheldere stem betovert het veld voor het Bontebok podium. Vanuit Engeland reist Sanko, samen met zijn fantastische groep muzikanten momenteel door Europa. Sanko manifisteert zich als rasentertainer. Hij danst alsof het een lieve lust is, praat graag met de toeschouwers en hij geniet ogenschijnlijk van zijn band. Vooral de trompetist maakt grote indruk en speelt de sterren van de hemel. Als Sanko op een gegeven moment het nummer Hard to Handle van 'my good friend' Otis Redding aankondigd, is het plaatje compleet. Het publiek vind het prachtig en het dansen dat vervolgens op gang komt is niet meer te stoppen. Myles Sanko is een boeiende, charismatische man, en zit vooral vol verrassingen. (SdG)
Cherry Glazerr: twee chicks en een dude making noise
In de namiddag is het tijd voor wat Californische noiserock van Cherry Glazerr op het Ravenswoud podium. Ze worden aangekondigd als twee chicks en een dude, waarna de jonge Amerikaanse formatie ietwat verlegen begint aah de set. Meer dan een magere 'Hi' komt er niet uit bij de zangeres. Al snel blijkt schijn te bedriegen, want ze zich ontpoppen zich als een stel jonge enthousiaste, getalenteerde mensen. Het spel is niet altijd even strak, maar het wordt ze vergeven. Af en toe leunt het muzikaal gezien tegen garagerock aan, wat absoluut een toegevoegde waarde is aan de sound van Cherry Glazerr. Wanneer zangeres Clementine Creevy er bijna een harcore-punk nummer uitperst, begint iemand 'circle pit' te roepen. Helaas weet de zangeres niet wat hiermee bedoeld wordt. Naarmate de set vordert wordt het publiek enthousiast en weet de band een goede indruk achter te laten. (SdG)