Wakker worden met YAWNS en belanden in een spacetrip
De jonge Belgen van YAWNS moeten even slikken aangaande het tijdstip van spelen vandaag. "Bent u allemaal net wakker?", vraagt zanger Jeroen Ernest Geboers met de galm op zijn microfoon. "Wij moesten al zeer vroeg op, in ieder geval." De bandnaam had wat dat betreft niet toepasselijker kunnen zijn voor dit moment op de dag na reeds één festivaldag te hebben doorgemaakt. Naast en achter het podium zitten en liggen een grote groep ontwakers de fuzzy klanken te absorberen. De mensen die in de tent staan worden vriendelijk gewenkt door de zanger om wat vulling te krijgen voor het podium. Het lijkt hem wat zelfvertrouwen te geven als de meesten gehoor geven aan het verzoek. Naarmate de set vordert, krijgen de nummers meer grip. Lange spacy intro’s met veel synths krijgen - aangevuld met overwegend lekkere basloopjes - vorm en inhoud. De galmende zang van Geboers is op het randje van verstaanbaarheid, maar precies goed om de spanning erin te houden. Het was vroeg opstaan, maar lekker wakker worden met deze jonge mannen. (MH)

Lonely Kamel: Mooie karakters en strakke heavy blues
Grootegast is the place to be dit weekend voor het wat ruigere gitaarwerk. Op de zonnige zaterdagmiddag wachten vier Noorse mannen op het podium ons op in de tent, om een dosis heavy blues los te laten. De heren van Lonely Kamel zijn op zich al een fascinerend clubje bij elkaar. Drummer Espen Nesset is een man met ZZ-top baard die recht uit de Muppetshow lijkt te zijn gestapt en bassist Stian Helle lijkt op het kleine broertje van The Hound uit de hitserie Game Of Thrones. Zanger Thomas Brenna kon zo de verre neef van Dave Grohl zijn qua stemgeluid en oogopslag. Gelukkig zijn de fysieke overeenkomsten met karakters en muzikanten geen belemmering voor een overtuigende sound en live-performance. Vanaf het eerste nummer Freezing van het laatste album Shit City tot het laatste nummer Space Rider van het eerste titelloze album, rammen de heren een overtuigende set door de strot. De basis van de nummers is harde bluesrock, met her en der vleugen stoner en hardrock. De set bouwt zich op tot een climax als bij het nummer Shit City het tempo en volume een paar versnellingen hoger gaat. Ongeduldige en naar lijfelijk contact smachtende koppies kijken elkaar aan. Twee John Coffey’s, een AC/DCer en een Villager starten een bescheiden, doch enthousiaste moshpit. Mooi voor het gevoel en de ontlading. (MH) 

God Damn in strijd met decibelpolitie
We bevinden ons in een natuurgebied, een kleine anderhalve kilometer links en rechts van het festivalterrein doemen woongebieden op. En dan word je als festival geacht je te houden aan een grens aan decibellen. Dus, dan gaat er een meneer of mevrouw bij een podium staan - in dit geval Ravenswoud - met een decibelmeter. Rond een uur of vijf in de middag plugt een klein Engels sprekend mannetje met rommelig haar zijn gitaar in, met achter zich een noemenswaardige opstelling aan speakers en versterkers (voor één gitaar, althans). Daar tegenover wordt een drumstel geplaatst waar een ander mannetje met tuinbroek - en nog rommeliger haar - zich nestelt. Dan breekt de hel los. God Damn heeft afgelopen vijf jaar er keihard aan gewerkt om te komen waar ze nu zijn met hun harder dan hard live-reputatie. In 2013 raken zanger/gitarist Thom Edward en drummer Ash Weaver hun derde bandlid kwijt. Hij raakt dusdanig gewond na een auto-ongeluk dat hij geen instrumenten meer kan bedienen. Ze weigeren uit respect naar hun vriend een vervanger te zoeken en hebben gezocht naar een manier om als duo net zoveel alt-rock noise herrie te maken als een trio. Welnu, een selecte groep Welcome to The Village bezoekers is getuige van het fenomeen God Damn. Bij aanvang van de set springt Edward het podium af om het publiek bij elkaar te vegen richting het podium. Vervolgens gaan er nog 6 versnellingen bij en gaat de volumeknop nog wat hoger. Halverwege krijgen ze tussen twee nummers door een waarshuwing. Het is te hard. Te veel decibellen verstoren de rust en dreigt het gevaar van een gemeente-ambtenaar die in zijn weekend-rust wordt gestoord en boetes gaat uitschrijven. Licht geirriteerd kondigt Edward aan dat het volgende nummer akoestisch zal zijn, waarna het lijkt alsof het volume nog harder gaat van de gitaar. De zang/galm van Edward lijdt eronder, want die is nauwelijks nog verstaanbaar en onderscheidend. Het mag de vibe en pret niet drukken, want ze spelen en schreeuwen als bezetenen. Wéér een waarschuwing. Het hoofd van de gitarist staat nu op onweer. Nogmaals zegt hij dat het een akoestisch nummer wordt, maar je raadt het al: niks is minder waar. Alle registers gaan nogmaals open, Edwards lijkt woest en het publiek smult ervan. (MH)