Oude en nieuwe nummers als Caroline, Joe Hills Ashes, The Darker Side Of Me, Back In My Dayblues en Ghosts Of Our Fathers wisselen elkaar heel mooi af en passen precies in de context van zijn verhalen. Ghosts Of Our Fathers schreef hij voor zijn overleden vader. Hij weet het publiek echter nog meer te ontroeren met het verhaal over zijn collega en beste vriend, die op dertigjarige leeftijd is overleden. Ademloos wordt er geluisterd naar het nummer wat hij opdraagt aan deze dierbare vriend.

Ook vertelt hij over zijn eerste stappen in de muziek. Zijn ouders werkten beiden en zijn oom kwam vaak oppassen. Deze kwam net uit de gevangenis en bleek eigenlijk zijn oom niet te zijn, maar de man waar zijn tante mee sliep. Oom had geen zin om een hele dag op te passen en nam kleine Otis mee naar de plaatselijke bar, alwaar hij hem bovenop de piano zette en hem nummers van onder andere Hank Williams liet zingen. Zijn oom liet hem zingen voor geld en kocht daar vervolgens zelf drank van. “Zo was ik er snel achter hoe de muziekindustrie werkt”, aldus Gibbs.

De opkomst voor het optreden in Iduna is redelijk, het is alleen jammer dat het publiek wat gedwee is. Gibbs moet af en toe zijn best doen om de mensen aan te sporen in wat hij zelf manufactured enthousiasm noemt. Uiteindelijk lukt het hem toch om het publiek spontaner te laten reageren. Ergens halverwege het optreden zijn er een aantal gasten die door hem heen gaan praten, wat de intieme sfeer enigszins verstoord. Gibbs maant hen tot stilte, hetgeen onder luid applaus wordt ontvangen door het overige publiek. Hij sluit zijn optreden geheel akoestisch af en wederom wordt er ademloos geluisterd. Het is een fantastische afsluiter van een optreden wat gekenmerkt wordt door intimiteit, intensiteit en emotie. Otis Gibbs is een ware beleving en een hele sympathieke man, die ook na het optreden alle tijd neemt voor zijn fans.