The Wands brengen de sixties weer terug

Fuzz, zweet en gitaren in Podium Asteriks

Tekst: Wybren Nauta | Foto's: Ronald de Jong ,

Dat het publiek in Asteriks niet vies is van een de wat vuigere kant van de rock-‘n-roll is inmiddels al even bekend. Getuige daarvan afgelopen jaar succesvolle optredens van bands als Birth of Joy en The Wytches. Nu zijn daar uit Denemarken The Wands, voor liefhebbers van psychedelische rock inmiddels al geen onbekende naam meer. Om de avond verder te vullen is ook Tamarin Desert aanwezig, verwante zielen uit het zuiden van het land en uit eigen huis Pendants. Ook nemen de heren van The Wands Nils Gröndahl mee, een bijzondere violist die met hun meespeelt, maar ook gewoon zelf een setje eruit knalt.

De avond gaat van start met een nog relatief onbekende band, het Leeuwarder Pendants. Ze mogen met hun debuutoptreden ook meteen de avond van start laten gaan. Ondanks dit feit is de zaal al redelijk goed gevuld en klinkt er een flink applaus als de band opkomt, er is duidelijk de nodige aanhang aanwezig. De band oogt aanvankelijk nog een beetje onwennig op het podium, maar zodra ze beginnen te spelen, lijken ze langzaamaan in hun element te komen. Tijdens de eerste nummers is het samenspel tussen de zang en instrumentatie soms nog wat gebrekkig, maar tijdens Masquerade of Hearts slaan ze de spijker op z’n kop. Hier weten ze een mooi groots geluid neer te zetten waarbij vooral de vocalen van zanger Piter een prominente rol spelen. Muzikaal gezien bevindt de band zich ergens tussen een band als Editors en wat hippere indiebandjes als Foals en Friendly Fires. In de afsluitende nummers komt de combinatie tussen de funky synthesizers en het wat zwaardere gitaargeluid dusdanig samen dat ze een deel van het publiek al een beetje in beweging krijgen. Voor een debuutoptreden geen slechte verdienste. 


Waar je voor garagerock vaak gewoon in het Noorden van het land kan blijven, moet je voor psychedelische rock en al zijn varianten in het zuiden van het land zijn. Bands als Radar Men From The Moon en Capcap…cap maakten afgelopen jaren al indruk onder liefhebbers van het genre en dit jaar probeert Tamarin Desert zich hier bij te voegen. Het eerste wat opvalt bij dit viertal uit Eindhoven is dat ze voor een iets ongecompliceerdere aanpak gaan dan hun soortgenoten. Zeker live ligt de nadruk erg op de zware riffs gecombineerd met een flinke dosis fuzz. Niet dat dit erg is, want vanaf de eerste tel lijkt het publiek geboeid te zijn. Op single Dreams klinken echter al weer meer gitaareffecten en galm. Hierdoor doet het samen met de karakteristieke sixtiesachtige zang aan als een echt oldschool psychedelisch nummer à la The Doors. Een aangename afwisseling tussen de nummers waar vooral de gitaar de boventoon voert. 


Als het tijd is om de laatste band van de avond aan te kondigen, loopt iedereen al wat naar voren om de hoofdact te zien. Tot ieders verrassing zijn het echter nog niet The Wands die het podium betreden, maar hun landgenoot Nils Gröndahl. Deze violist maakt niet zomaar gewone klassieke muziek, maar creëert een soort soundscapes door een verscheidenheid van instrumenten en voorwerpen aan te sluiten op een sampler. Zo maakt hij gitzwarte drones met zijn viool, diepe percussie met een zaag, maar soms ook juist etherische geluiden die hij steeds blijft herhalen en op elkaar stapelen. Hiermee weet hij een continu aanzwellende soundscape te creëren die soms zo zwaar klinkt dat zelfs de meest diehard metalheads even moeten slikken, maar aan de andere kant evengoed bezwerend kan klinken. Voor sommigen een vermakelijk, maar enigszins onbegrijpelijk optreden. Voor anderen het onmiskenbare hoogtepunt van de avond. Een ding is zeker; hij heeft in elk geval indruk gemaakt. 


Dan is het uiteindelijk toch zover dat The Wands het podium betreden. Het is inmiddels al redelijk broeierig in de zaal en ook de band lijkt al voor de eerste noot gespeeld is het zweet op het voorhoofd te hebben. Dit weerhoudt de Denen echter niet om een energiek optreden te geven. Ze spelen vrijwel het prototype van psychedelische rock, maar met een licht rammelend randje. De gitaren klinken groovy, de zang galmend en meeslepend. Ze hebben precies alle ingrediënten om het totaalplaatje te laten kloppen, tot op het schurende orgeltje aan toe. De nummers zijn allemaal lekker pakkend en feelgood en het publiek geniet dan ook zichtbaar. Vooral Get It Out of Your System doet het goed met zijn haast hypnotische ritmes. Tegen het eind voegt Nils Gröndahl zich ook bij de band en gaan de remmen er nog iets verder af. Zo ontaardt het slotnummer ook in een zich steeds verder voortslepende bak gitaarlawaai waar de viool zich doorheen beweegt. Uiteindelijk speelt de band na luid applaus nog een kort toegift. Met een uitstekende performance hebben ze het publiek op een lange avond tot het eind weten te boeien met hun swingende psychedelische rock.  

The Wands + Nils Gröndahl + Tamarin Desert + Pendants