Erwin Nyhoff toont zijn passie voor The Boss

De gloriedagen van Born in the U.S.A. herleven in Het Bolwerk

Tekst: Vincent Meininger | Foto's: Jeroen van der Kallen ,

Het Bolwerk in Sneek bestaat veertig jaar en viert dat met acts als Douwe Bob, Hans Dulfer en zelfs The Toy Dolls. Ook Erwin Nyhoff, ex-frontman van The Prodigal Sons, mag een avond van dit jubileumjaar invullen. Na het succesvolle debuutalbum Wine of Life (1993) voert Erwin met The Prodigal Sons begin jaren 90 een zegetocht langs de Nederlandse poppodia, waaronder Het Bolwerk in Sneek. Ook het buitenland lonkt want ze spelen in het voorprogramma van Pearl Jam en Allanis Morissette, en worden twee keer uitgenodigd voor het SXSW-festival. Hierna is de koek op en valt de band uiteen. Nu, dik twintig jaar later, keert de verloren zoon naar Sneek terug voor een avond die geheel in het teken staat van Bruce Springsteen. Alle toppers van The Boss zullen vanavond in een nieuw jasje ten beste worden gegeven.

Velen zullen Erwin Nyhoff kennen van The Voice of Holland, een poging om zijn carrière uit het slop te halen. Bij zijn auditie bezorgde hij menigeen kippenvel met zijn vertolking van The River, een nummer van zijn jeugdheld Bruce Springsteen. Dit leverde hem wederom grote bekendheid en veel optredens op. Veel bezoekers staan vanavond dan ook ruim voor negen uur, de aangegeven openingstijd, al voor de deur te wachten. Nadat de gasten hun jas bij de garderobe hebben ingeleverd en hun eerste biertjes hebben besteld, verzamelen ze zich langzaamaan voor het podium in afwachting van de Nederlandse schatbewaarder van het Springsteenoeuvre. Dat Nyhoff The River subliem vertolkt is bekend, maar hoe zullen andere Springsteennummers uit Nyhoff zijn mond klinken?

Adembenemende uitvoering van The Ghost of Tom Joad
Nyhoff trapt vol overgave af met The Promised Land. Ondanks dat deze parel van Bruce’s Darkness on the Edge of Town overtuigend wordt gebracht, reageert het publiek nog wat flegmatiek. Veel toeschouwers praten met elkaar alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben en lijken weinig geïnteresseerd in wat zich op het podium afspeelt. Pas vanaf het derde nummer, No Surrender, draaien de hoofden wat meer richting podium. Tijdens The Ghost of Tom Joad krijgt Nyhoff het publiek daadwerkelijk stil. Dit nummer heeft een aantal jaren geleden door een samenwerking van Springsteen met Tom Morello (Rage against the Machine) een heel nieuw leven gekregen. Morello toverde dit ingetogen nummer met zijn explosieve gitaarkunsten om tot een veel pittiger nummer. Nyhoff kiest hier juist voor de oorspronkelijke akoestische benadering en daar doet hij goed aan. De mondharmonica en het getokkel van Nyhoff in combinatie met de sfeervolle soundscapes van zijn gitarist, maken het tot een adembenemende uitvoering. De band verdient sowieso een pluim voor de schitterende invulling van de nummers. Met een bezetting van vijf man is het hard werken om het volle geluid van de veel grotere E Street Band met zijn vier gitaristen en blazerssectie neer te zetten.

Veel materiaal van Born in the U.S.A.
Ondanks dat Nyhoff ons een rijke keuze aan nummers van verschillende albums voorschotelt, ligt het zwaartepunt bij het album Born in the U.S.A.. Dit is de plaat die Nyhoff in de Springsteenadept veranderde die hij nu is, en ongeveer de helft van de vanavond gespeelde nummers zijn dan ook afkomstig van dit album. Het kan misschien gevarieerder. Maar eerlijk is eerlijk, dit zijn ook de nummers die op de grootste bijval van het publiek kunnen rekenen. De toeschouwers ontvangen nummers als My Hometown, Downbound Train, Dancing in the Dark en I’m on Fire laaiend enthousiast. Nyhoff leidt al deze nummers in met een verhaal over zijn jeugd in Overijssel. Het opgroeien, de eerste liefde, alles komt aan bod. Als de band de knaller Glory Days inzet is het publiek helemaal los en wordt er zowaar gedanst.

Perfecte stem voor rustige Springsteennummers
Ook het nummer The River verdient natuurlijk een inleiding. Nyhoff denkt bij dit nummer aan het opgroeien bij zijn eigen rivier: de Overijsselse Vecht. Hij haalt Amerika naar Nederland en de nummers lijken zich opeens niet zo ver weg af te spelen. Met eenzelfde zeggingskracht als de eerste keer bij The Voice weet hij deze evergreen ook deze avond weer vlekkeloos neer te zetten. Hij lijkt elk woord op een goudschaaltje te wegen als hij zingt. Massaal komen de telefoontjes uit de broekzakken tevoorschijn om dit tedere moment vast te leggen. En terecht, hij heeft de perfecte stem voor deze rustige Springsteennummers.

Hiermee komen we ook meteen bij het enige minpuntje van de avond: rauwere nummers als Born in the U.S.A. komen wat minder goed uit de verf. Hij brengt ze met dezelfde verve, maar hij mist het rauwe randje dat Bruce wel heeft. Maar dit is slechts een uitzondering op een voor de rest zeer geslaagde avond. Uit alles wat Nyhoff vanavond laat zien spreekt een enorme passie voor de muziek van Springsteen, hij behandelt zijn nummers met een respect alsof hij ze zelf schreef.