Touren door de UK met Broken Brass Ensemble

Een tourblog geschreven voor drummer Pieterklaas de Groot

Pieterklaas de Groot ,

De grens over; dat is wat we met Broken Brass Ensemble dit jaar wilden gaan doen. Belgie, Duitsland, Frankrijk, maar vooral Engeland moest er afgelopen zomer en najaar aan geloven. Vorig jaar gingen we voor één show naar Greenman Festival in Wales, waar we een uitzinnige show deden voor een uitpuilende tent (3000 man!). Wij wisten niet wat ons overkwam en de organisatie ook niet. We hielden er uiteindelijk een boeker in de UK aan over die vol enthousiasme drie weekenden vol boekte met shows in de UK. Grote festivals als Kendall Calling in de zomer, maar in het najaar hebben we ook kleine cafe’s in o.a. Exeter aangedaan. Waar we konden spelen, hebben we gespeeld.

“Touren is afzien”, zei onze manager, voordat we voor ons eerste weekend naar Engeland vertrokken. Nou, dat hebben we geweten. Dagen onderweg, urenlang in de auto, weinig slaap en veel tankstationvoedsel. Ik denk dat we alle KFC en Burger King menu’s wel gehad hebben, net als alle verschillende koffiemerken. Conclusie: Engeland heeft geen lekkere koffie. Maar wat alles compenseert: wat een fantastische show, want feesten kunnen ze in Engeland! 
 
WEEKEND #1

Om 07.00 uur vertrekken we richting Calais, om daar met de boot de oversteek te maken naar Dover. De dag begint goed, onze percussionist Reinaldo (uit Brazilie) mag bij Calais het land niet in, omdat hij geen werkvisum heeft. De rest van de band ook niet, maar dat schijnt dan weer geen probleem te zijn. Gekke Engelsen. Na veel praten en onderhandelen moet Reinaldo uiteindelijk helaas wel met de trein rechtsomkeert maken richting Nederland. Door dit oponthoud komen we natuurlijk veel te laat aan bij Secret Garden Party, waarbij de über-file rondom Londen al helemaal niet helpt. Nederlandse files zijn kabouters vergeleken bij deze verkeersopstopping van Godzillaformaat. De Engelsen hebben een super de luxe artiestenbandjes-scan-systeem ontwikkeld, maar dat werkt helaas niet. Dus als we na anderhalf uur dan toch eindelijk onze bandjes hebben, vliegen we naar het podium en trappen we tien minuten later onze set af (een record!). Ietwat gehaast gaan we van start, maar de sfeer zit er direct wel goed in, want we hebben energie over! De eerste Broken Brass Party is aan! Slapen op Engelse festivals is een systeem van Bring Your Own Tent, alleen is de organisatie vergeten ons een plaats op de camping toe te kennen. Dus we bouwen onze tenten maar naast de bus op, op de parkeerplaats. 


Op dag twee reizen we af naar de westelijke punt van Engeland: Penryn. Helaas begeeft de 12 Volts-aansluiting van de bus het en is de navigatie leeg aan het raken, dus rijden we old school met een papieren kaart op schoot naar Miss Peapods Kitchen Cafe.  Het lijkt in aankleding op de feestzaal van de plaatselijke biljartvereniging in het dorpscafe, maar blijkt op de avond zelf een broeierige en compleet uit z’n voegen barstende kroeg. Man, wat een ongekend feest! De mensen in Penryn zijn heel erg aardig en trakteren ons graag op behoorlijk wat biertjes. Onze slaapplaats is wederom bijzonder: we blazen we onze acht luchtbedden op in het kantoor van het café. 
 

De locatie van onze derde gig is (dan) de mooiste van het jaar. In een glooiend berglandschap spelen we een heule lekkere set op Starry Skies. De voorzieningen zijn hier in ieder geval heerlijk. We doen vrolijk mee aan ‘glamping’ en we poepen in een zelfgebouwd toilet in het bos. Eindelijk kunnen we ook onze eerste douche van het weekend pakken. En dat is fijn, want acht man in een klein busje… ach, laat maar. Je kan je er vast een voorstelling bij maken. Nadat we nog snel even het laatste deel van Toy Story kunnen meepakken in de festivalbioscoop, gaan we richting ons laatste gig van het weekend: Nozstock in Bromyard. De vooroordelen over het weer in Engeland worden in Bromyard helemaal waar gemaakt. Het spoelt en de regen komt echt met bakken uit de lucht. Het festival is omgedoopt tot een ware modderpoel, maar de Engelsen lijken hier niet echt van onder de indruk te zijn en zijn dan ook goed voorbereid naar het festival gekomen. Wij zijn iets minder goed voorbereid en proberen door de modder onze kleren en apparatuur nog een beetje fatsoenlijk te houden. Gelukkig gaat de zon schijnen tijdens onze set en heeft de modder even plaatsgemaakt voor dansjes en zangkoren. Het is een lekkere afsluiting van het weekend! Onze tent gaan we maar niet opzetten in deze bagger, dus we rijden in een ruk terug naar Nederland.  


Weekend #2
Na een paar dagen thuis vertrekken we weer richting Engeland, voor wat later zal blijken ‘Het Grote Hamburger Weekend’. The Attic in Bristol is de eerste stop van het weekend. We eten hamburgers en slapen in fijn bed in een hotel op honderd meter van het podium. Dikke prima, en zeker na het eerste weekend een verademing. Het is ons eerste clubshow in Engeland en we hopen en duimen dat genoeg mensen de moeite nemen om een ticket te kopen voor een brassband uit Nederland. En dat doen ze gelukkig. De zaal is vol en we bouwen een dik feest in The Attic. Het was nog lang onrustig in Bristol.
 
De tweede dag rijden we richting Gloucestershire voor een private gig. We eten de lekkerste hamburgers van het weekend en ze hebben springkussens. Snel door naar Kendall Calling! En dat is een groot festival. Groter dan we kunnen vermoeden. We delen de line-up in ieder geval met Snoop Dogg en Kaizer Chiefs. We spelen hier net als op GreenMan in de tent van onze vrienden van Chai Wallahs, en dit is er eentje voor in de boeken! De tent staat vol, bomvol. Buiten de tent staat het nog rijen dik. En het feest is aan. Hard aan. Alles en iedereen staat te dansen en het publiek schreeuwt 4000-koppig ‘We want more!’. Een overweldigende ervaring. 

We sluiten deze te gekke dag af met hamburgers en rijden het hotel voorbij, want de derde show is helaas gecancelled. We gaan direct door naar huis. 

Weekend #3
Het derde en tevens laatste weekend in Engeland dit jaar. Je zou zeggen dat we nu wel aardig weten wat je wel en niet moet meenemen naar Engeland, maar helaas is onze trompettist Luc daar niet van op de hoogte. Een uur na vertrek komt Luc erachter dat hij z’n paspoort is vergeten… En staan we lang stil in Ede om te wachten tot zijn ouders zijn paspoort komen brengen (hulde!). Het fijne aan deze situatie is dat we een ding nu wel hebben afgekaart: alles wat komend weekend niet gaat zoals gepland, is Luc zijn schuld. En mogen we hem voor straffen. 

Ons eerste optreden is in The Blues Kitchen Cafe in hartje London. Heerlijk om weer terug te zijn in London, maar vooral fijn om in een tent te spelen met ‘Kitchen’ in de naam, want dat betekent lekker eten! De tent heeft een New Orleans vibe en dat zorgt ’s avonds voor een fantastische sfeer. De tent staat ook nog eens ramvol en iedereen is aan het dansen, zingen, lachen. Show #1: geslaagd! 


De volgende dag rijden we op een heerlijk rustig tempo naar Cardiff, naar de Gwdhiswdadf Bar (geen idee hoe je het spelt of uitspreekt). De kroeg is klein, heel klein. De eigenaar beweert dat er meer dan 150 mensen inpassen en dat de show gaat uitverkopen. Als Nederlands bandje een show uitverkopen in de UK vinden wij in ieder geval al te gek voor woorden. Het wordt sowieso een te gekke avond, want ons hotel zit op 100 meter afstand, bier is ruim voorradig en Arjen heeft zijn Playstation met FIFA meegenomen. Dus voordat we ons klaarmaken voor de gig: FIFA! Helaas dacht de lift in het hotel daar net iets anders over. ‘Geschikt voor acht personen’ staat er op het plaatje in de lift. Voor zo’n kleine lift? Natuurlijk zijn wij niet te beroerd om dat te testen en het lukt ons om zeven personen in de lift te krijgen. Op naar de derde etage! Nou, bijna dan. Op 1,5 meter van de derde verdieping besluit de lift het niet meer te trekken. Kapot. En daar sta je dan, met zeven personen in een hele kleine lift. Het hotelpersoneel maakt zich er niet zo druk om en belt een monteur, die uiteindelijk maar anderhalf uur(!) nodig heeft om ons uit de lift te bevrijden. Anderhalf uur in een lift. Dag potje FIFA. Natuurlijk, zoals afgesproken, allemaal de schuld van Luc.
 
’s Avonds maakt de show gelukkig alles goed. De kroegbaas had het fout, er passen geen 150 mensen in de kroeg. Er passen namelijk 220 mensen in de kroeg en de resterende honderd mensen voor de deur moeten we helaas teleurstellen. Man o man, wat een feest! Het is er uiteindelijk zo warm dat het zweet letterlijk van de muren naar beneden loopt. Show #2: geslaagd! 

Na de show doen we een interview, borrelen we na met een aantal Nederlandse studenten die in Cardiff studeren en zoeken we uren later ons bed op. Dan is honderd meter verderop alsnog best wel een eind weg. Allemaal de schuld van Luc natuurlijk.
 

Op naar Exeter! Ons laatste show van het weekend. Opnieuw een podiumcafe, en eentje waar de sfeer ‘s middags al duidelijk maakt dat het een te gekke avond gaat worden. En dat is het. Wederom een bomvolle kroeg, met tachtig procent vrouwelijke publiek in de zaal (nog een record!) en een feest wat z’n weerga niet kent. Tijdens één van de nummers doen we een battle tussen trompetten en trombones, waarbij de verliezer zogenaamd dood neervalt. Dat neemt één van de aanwezige bezoeksters - die gecerticeerd zuster blijkt te zijn - iets te serieus, sprint naar voren en begint spontaan aan mond-op-mond-beademing. Zo maak je nog eens wat mee. Wat een weekend!

De kleine stappen die we hebben gezet, leidden uiteindelijk tot volle en uitverkochte zalen in het laatste weekend. Met als gevolg dat we in januari 2016 een tour langs middelgrote zalen (capaciteit 350-400+) gaan doen. Nooit gedacht dat we als Fries bandje zelfstandig zulke zalen, in de bakermat van de popmuziek, zouden kunnen gaan vullen. Maar het lukt! Nu al zin in de volgende tour.