Dusty Stray mag de avond inluiden. Er zijn al redelijk wat mensen toegestroomd om de in Amsterdam wonende Texaan aan het werk te zien. Ja, het gaat hier om één performer. De man die achter Dusty Stray schuilgaat is Jonathan Brown. Brown doet ook optredens waarbij hij zich wel laat omringen door een band. Vanavond is het dus een sologebeuren. Begin deze maand is het album A Tree Fell And Other Songs uitgebracht. Een album met voornamelijk akoestisch getinte liedjes. Liedjes die somber van toon zijn en veelal wat morbide teksten kennen. Brown opent zijn set met een kort instrumentaal nummer. Hij bespeelt daarbij de melodica. Het vervolg van zijn set kent natuurlijk nummers van zijn album en worden door Brown uitgevoerd op de semi-akoestische gitaar, daarbij soms ondersteund door een drumloop. Ook speelt hij werk van eerdere albums.
Brown beschikt over een zacht en warm stemgeluid. Soms lijkt hij zijn teksten wat te fluisteren. Hij zingt af en toe met mooie slepende melodielijnen. Het matcht allemaal op een fraaie manier met zijn subtiele gitaarspel dat vrij minimaal van noten is. Het past prettig binnen het plaatje van de sfeervolle ingetogen liedjes.
Janne Schra geeft positiviteit voldoende ruimte
Melancholie en zonnigheid gaan hand in hand in songmateriaal van zangeres
Janne Schra en haar band zijn bezig met een korte najaarstour langs een aantal Nederlandse zalen. Bij enkelen daarvan verzorgt Dusty Stray het voorprogramma, zo ook op deze avond. Vanavond mogen beiden in de kleinere Arena-zaal van Neushoorn in Leeuwarden hun repertoire aan het publiek laten horen. Een avond met muziek voor de liefhebbers van oprechte liedjesschrijvers.
Brown leidt het gros van de liedjes telkens kort in met uitleg over de strekking van een liedje of de inspiratie van zijn teksten. De teksten gaan o.a. over enigszins bizarre personages en de verloren liefde. Henry’s Room handelt bijvoorbeeld over een man die zich opsluit in zijn huis om zich volledig te wijden aan het schrijven van verhalen die hij voorziet van surrealistische tekeningen. Het nummer Family Album gaat over een man zonder familie en ter compensatie daarvan van materiaal mensbeelden maakt en zo zijn eigen familie (weer) creeërt. Na een half uurtje is het gedaan met de sfeervolle alt-folk van Dusty Stray. Een mooi optreden dat helaas soms enig rumoer van het publiek moet duchten. Rumoer dat dus meer opvalt in het geval een concert een akoestisch karakter heeft. Het heeft de vriendelijk overkomende Amerikaan echter niet beïnvloed. Gelukkig zijn er genoeg toehoorders geboeid door het optreden. Jonathan Brown wordt beloond met een hartelijk applaus.
Onder de klanken van Ry Cooder’s muziek uit de film Paris, Texas verschijnen vervolgens Janne Schra en haar band rond kwart over negen op het podium. De galant ogende Schra, gekleed in een subtiel kanten jurkje, begroet de goed gevulde Arena glimlachend en trapt haar set af. Schra debuteert begin 2013 onder haar eigen naam met een titelloos album. Daarvoor oogst ze de nodige erkenning in binnen- en buitenland met de band Room Eleven en is ze vervolgens enkele jaren actief met Schradinova. De naam van de laatstgenoemde band is ontleend aan haar pseudoniem als schilderes. Als solo artieste heeft ze dit jaar haar tweede album Ponzo uitgebracht. Het album is tot stand gekomen in samenwerking met Torre Florim, bekend van De Staat en in het dagelijks leven de partner van Schra.
De liedjes van Janne Schra vallen op in diversiteit. Ze speelt stemmige nummers maar ook meer frivool klinkende swingers. Daarbij wordt geflirt met stijlen als pop, folk en soul. De in bepaalde nummers ruim aanwezige soul doet geregeld nostalgisch aan, het roept associaties op met de Motown soul. De warme stem van Schra komt goed tot zijn recht in de stemmige, melancholische liedjes. Zo weet ze vanavond overtuigend de gevoelige snaar te raken in het van Ponzo afkomstige Little Bamboo. Het nummer handelt over Schra haar bewondering van de sterke buigzaamheid van het karakter van haar zusje (bamboe als metafoor voor die buigzaamheid). Ook krijgt ze het vanavond overwegend wat roezemoezende publiek stil met het fraaie serene Hold On To, een nummer van haar debuutalbum. De sfeer wordt daarbij nog verder versterkt doordat de bassiste van de band in dat nummer subtiele noten speelt op een contrabas.
In de tweede helft van de set benadrukt meer de luchtig klinkende songs met een hoog swingehalte. Deze liedjes zijn nog weleens hoekig van structuur. Het betreft hier nummers die dan ook op Ponzo te vinden zijn. In de composities hoor je geregeld de invloed van Florim terug. Vooral Carry On kent een funky gitaarriedel in de stijl van De Staat. De band van Schra weet de uiteenlopende nummers verder strak neer te zetten. En hoewel Janne natuurlijk het middelpunt is op het podium, laten haar medemuzikanten zich ook enthousiast in hun bedrijvigheid zien. De frontvrouw beperkt zich voornamelijk tot haar zang, een enkel nummer speelt ze op de ukelele. Schra ontbeert het zeker ook niet aan enthousiasme deze avond. Tussen de nummers door keuvelt ze veelvuldig vrolijk met het publiek. Ook de aanwezigen op het balkon worden erbij betrokken. ”Ik voel afstand bij de mensen boven.’’ Het wordt uiteraard allemaal in een grappende context geplaatst.
Er wordt afgesloten met wederom gevoelige noten. Speak Up wordt gespeeld en daarmee eindigt een zo’n anderhalf uur durend afwisselend optreden. Janne Schra en band kennen moody nummers die sterk zijn en qua gevoel zonder twijfel bij je binnenkomen. De zonnige, meer swingende songs hebben soms echter wat vluchtigs over zich heen en lijken bij tijd en wijle een beetje inwisselbaar met elkaar. Toch is het geheel van de nummers dat vanavond in de set voorbijkomt in balans. Er is plaats voor zowel stemmigheid als vrolijkheid. Het publiek weet het in het algemeen meer dan voldoende te waarderen. Schra en haar band krijgen daarom na hun laatste noot ook een groot applaus voorgeschoteld. Een ware liedjesavond komt hiermee tot een eind.