Donkere sferen dwalen door Mukkes

Bell Witch en Ortega variëren in donkertinten op doompalet

Tekst: Jurgen de Raad | Foto's: Apophis Photography/Sietse Visser ,

Vanavond verkeert rockcafé Mukkes in Leeuwarden in een doomy stemming. Het Amerikaanse Bell Witch en Ortega uit Groningen zullen er hun opwachting gaan maken. Bell Witch is bezig met een Europese tournee. Het laat zich daarbij voor maar liefst elf optredens vergezellen door Ortega uit Groningen. Het optreden van vanavond is de tweede in die serie.

De betrekkelijk kleine maar altijd knus aandoende ruimte voor het Mukkes-podium is al aardig gevuld met belangstellenden, als Ortega rond kwart voor tien de avond opent. Zware riffs worden direct losgelaten op de aanwezigen. Daarmee is meteen duidelijk dat het met het totaalgeluid van de band helemaal goed zit. Het geluid is prettig overrompelend en dat zorgt er ook voor dat je gauw wordt meegenomen door de sludgende doom van Ortega.

De band is inmiddels alweer acht jaar actief. Ik heb het kwartet in die periode meerdere malen live aan het werk gezien. Eens te meer is duidelijk dat Ortega is verworden tot een geoliede machine. De kundigheid van alle muzikanten laat zich gelden en zodoende klinkt hun oceanic doom heel verzorgd. Die benaming heeft de band onder andere aan zich gekoppeld vanwege hun fascinatie voor de (natuur)wonderen van de oceanen.

In 2014 brengt Ortega het alleen op cassette vastgelegde Crows uit. Het  is het meest recente ding van de band en het betreft hier één nummer van bijna negentien minuten. Voor die release is Ortega’s zanger/gitarist Richard Postma verantwoordelijk. Hij runt Tartarus Records, een label dat louter werk van bands op tape uitbrengt.

Crows wordt vanavond uiteraard ook gespeeld. De lengte van het nummer doet er niet toe, het weet je tot en met het einde te pakken. Het publiek laat zich gewillig meevoeren in het avontuurlijke karakter van dit epos, getuige de meerdere enthousiast meewiegende hoofden. Heftig riffwerk wordt afgewisseld met meer ingetogen passages die op hun beurt geregeld aanzwellen en uitmonden in weer massief gespeelde riffs. Fraaie gitaarlijnen/thema’s en de rauwe vocale uithalen uit Postma’s strot zorgen voor de verdere dramatische punten op de i. En daarmee is ook de kracht van Ortega goed onderstreept. De band speelt nummers die een dusdanige afwisseling kennen. Daarin wordt gespeeld met lekkere spanningsbogen en dat geeft de nummers ook de nodige sfeer. De muzikanten gaan gedurende hun set volledig op in hun spel. Dat maakt dat er weinig tot geen contact is met het publiek. Vooraf aan het laatste nummer richt Postma even een kort woord naar de zaal. Het doet verder allemaal niets af aan hun optreden. De muziek doet zijn werk uitstekend, en het publiek geniet zichtbaar. Na zo’n vijftig minuten komt er een einde aan een fijne doomshow.

Vervolgens mag Bell Witch zijn lage klanken gaan uitstrooien. De tweemansformatie uit Seattle, bestaande uit Dylan Desmond (bas/cleane zang) en Jesse Shreibman (drums/grunts), is bijzonder te noemen binnen de metalscene. Desmond speelt op zijn zes-snarige bas zowel loodzwaar klinkende partijen als melodieuze stukken. Daarbij maakt hij gebruik van de tap-techniek: het indrukken van de snaren op de gitaarhals met de rechterhand. De band bestaat sinds 2010, en middels een demo wisten ze al gauw een behoorlijke buzz te creëren bij de liefhebbers. Er worden vervolgens twee volledige albums uitgebracht. Het tweede album, Four Phantoms, is dit jaar uitgekomen.

Bell Witch speelt vanavond eveneens materiaal van Four Phantoms. De naam Bell Witch is ontleend aan de legende rond een geest. Tekstueel put de band dan ook inspiratie uit klopgeesten, heksen en andere paranormale zaken. Desmond weet Mukkes vanaf het eerste moment te laten schudden met zijn immens zware tonen. De geproduceerde laagklanken worden prima  uitversterkt, alles is duidelijk gedefinieerd  te horen. Ook de meeslepende melodielijnen die hij speelt komen goed tot hun recht.

De doom van Bell Witch werkt af en toe aardig op je gemoedstoestand. Vooral op de momenten waar de basmelodieën samenkomen met de mooie ijle zang van Desmond. Zijn zang lijkt in bepaalde passages van de nummers wat weg te hebben van een mantra, gezien de meditatieve vibe die het geeft. Daarbij rijst een beetje de vergelijking op met een band als Om. Een mooi contrast met de cleane zang vormen de droge grunts van Shreibman. Deze zijn zelfs soms wat angstaanjagend en zorgen voor aardig wat grimmigheid in het songmateriaal. Sfeer is zonder twijfel een sleutelelement bij Bell Witch. Die wordt, naast de afwisselende zang, voortreffelijk ingevuld door de bas. Melodie en zware donkere partijen vullen elkaar mooi aan. Desmond is daarin met zijn bas een waar schouwspel. Vul daar de dicterende mokerslagen plus het bekkenspel van Shreibman aan toe, en de sfeerplaat is compleet.

Desmond hanteert ter ondersteuning van zijn basspel een redelijk  arsenaal aan effectapparatuur - wat niet geheel verwonderlijk is, aangezien hij de volledige gitaarkar moet trekken. Het effectgebruik zorgt ook voor de wijdse sound in de muziek van Bell Witch (en ja, die draagt ook bij aan de sfeer). Een wijdsheid die goed past bij de uitgesponnen nummers die vanavond de revue passeren. De paar nummers die gespeeld worden klokken allen dik in de twintig minuten. Het blijkt voor het gros van het publiek teveel van het goede, menigeen druipt na verloop van tijd af. Dat is jammer. Degenen die blijven tot het einde, genieten met volle teugen. Men laat zich helemaal meeslepen door de diep melancholische sferen van de band. Als Bell Witch na ruim een uur stopt krijgt het ook een groot applaus. En verdiend. Bell Witch is met recht een bijzondere band binnen het doom/death genre. Al met al een leuk avondje Mukkes met twee interessante bands.