Onverstoord bewerkt Kim Foster haar helaas moeilijk te horen Fender, en haar bandleden volgen trouw. Het is echter de ritmesectie die overheerst, voornamelijk wat volume betreft. Thema’s worden soms wat onhandig aan elkaar gelijmd, maar de afspraken zijn duidelijk: niets wordt door Kin aan het toeval overgelaten. Het concert bestaat nagenoeg uit één lange sessie, waardoor er weinig ruimte ontstaat om applaus in ontvangst te nemen. Zonde: de nummers mogen dan wel veel op elkaar lijken – sterk en origineel zijn ze zeker. Hoe Kim haar gitaar ademt is prachtig om te aanschouwen.
In 't zweet met The Mysterons
Het is hard werken op de Dag van de Arbeid in Podium Asteriks
De vrijdagavond begint rustig. Dat geldt niet slechts voor de flanellen klanken die Kin-zangeres Kim Foster voordraagt, maar net zo goed voor de zaal van Podium Asteriks. Deze eerste band trapt af voor een man of twintig, maar gelukkig kunnen The Mysterons later op de avond rekenen op een grote groep uitbundige toehoorders van hun experimentele geluid.
Daar zou haar bassiste een voorbeeld aan mogen nemen. Zij deint en schommelt, alsof ze in haar hoofd iets anders hoort dan het publiek in de zaal. Het viertal lijkt op die manier soms louter uit solisten te bestaan. Tussen de bandleden gebeurt er weinig, behalve de vele momenten waarop er van instrumenten gewisseld wordt. De zangeres maakt als enige contact met het publiek. Ze zou die momenten meer mogen gebruiken om te genieten van de eer. Een behoefte in het publiek om de waardering te tonen is voelbaar. Naarmate de show vordert, groeien de liedjes en blijft Kin verrassen. Hoewel de band redelijk anoniem blijft, kan Foster het publiek desalniettemin goed meenemen in de korte sferische reis. Hopelijk neemt Kin de volgende keer iets meer rust en tijd, zodat effecten en de opbouw van de liedjes nog beter uit de verf komen.
Zo statig Kin speelt, zo hard rockt The Womb. Het speelgenot spat er vanaf. Melodieuze bluesritmes wisselen dromerige rock af, en dat zo strak als een postzegeltje. Mooi, hoe de heren met ogenschijnlijk gemak schakelen van symphonische tinten naar catchy rock. Ook bij The Womb worden heel wat instrumenten uitgewisseld, maar dat zorgt nergens voor onrust of chaos. Deze mannen weten precies wat ze komen doen: met vrije zang en scherpe liedjes een ernstig goede indruk achterlaten. Puntje: door het apocalyptische volume komt het groot aantal verschillende instrumenten niet tot hun recht. Het is een boel ruis met daar ergens in de verte een set heel sterke songs.
De avond besluit met een hoogtepunt dat zichzelf niet direct blootgeeft. Het eerste instrumentale nummer van The Mysterons introduceert op zeer solide wijze een juist introverte Josephine van Schaik, die met haar hoge, zachte vocalen een mysterieuze tint geeft aan het repertoire van de band. Ongrijpbaar, maar het is niet moeilijk om mee te drijven op de hypnotiserende Hammond-klanken. Het welbekende orgel wordt tegenwoordig steeds vaker ingezet, maar ondanks de belofte van de naam niet altijd ten volle benut.
The Mysterons hebben het ding in elk geval niet voor de sier meegenomen. Toetsenist Pyke Pasman oogt jong, maar juist hij is degene die de zwaarte van de nummers met gemak op zijn schouders dragen kan. Van Schaik mag trots zijn op haar band, er is geen enkele reden om nerveus te zijn. Haar rol op het podium zou ze nog meer kunnen nemen. De looks kloppen, de liedjes kloppen, de band is georganiseerd en strak. Met intuïtieve zang en complexe ritmes boeien The Mysterons van begin tot einde.