Overweldigend en boeiend optreden My Baby

Asteriks twee uur lang onder hypnose

Tekst: Theo van der Veer | Foto's: Oscar Anjewierden ,

Het gaat hard met het Amsterdamse bluesrock trio My Baby! De band bracht dit jaar haar tweede album Shamanaid uit, en in Engeland stonden ze al in het voorprogramma van Seasick Steve en daar komt Glastonbury nog eens bij deze zomer. Daarnaast zijn ze ook tevens de begeleidingsband van Henny Vrienten. Geen wonder dat de band dan uitverkoopt in de - voor deze muzikanten - relatief kleine zaal van Podium Asteriks.

Wanneer Podium Asteriks maar één naam op de poster heeft staan betekent dit meestal dat er iets bijzonders gaande is. Deze keer is het de Amsterdamse bluesrock van My Baby, bestaande uit broer en zus Van Dyck en Nieuw-Zeelandse gitarist Daniel ‘Da Freez’ Johnston. Het is duidelijk dat deze band inmiddels bij een groter (lees: DWDD) publiek bekend is, mede door de single Uprising. Het publiek is dan ook gemêleerder dan op een gemiddelde vrijdagavond in Asteriks. Jong en oud hebben de weg naar het oude gevangenisgebouw gevonden en ze worden niet teleurgesteld. De band werkt zich binnen twee uren vakkundig door de set heen.
 
My Baby mag live gerust een ware sensatie genoemd worden. De band speelt swampy blues, waar elk lid van de band een hoofdrol in heeft. Met twee gitaristen en een drummer mag het instrumentarium minimaal genoemd worden, toch weten de engelachtige dame en heren een grote variatie aan songs te bieden. De eerder genoemde Seasick Steve en zelfs The Black Keys worden wel eens aangedragen als referenties. Hoewel die sompige bluesy, bijna hypnotiserende riffs, steeds weer de basis vormen klinken de nummers allerminst eentonig en saai. De nummers worden lang uitgesponnen: zes, zeven minuten voor een song is geen uitzondering. Of het pure improvisatie is of ingestudeerd, deert eigenlijk niet.  

Wanneer halverwege de set niet iedereen de volle aandacht bij het optreden weet te houden, komt de band met een mooie akoestische ballad. Het resultaat is dat de rust weder keert in podium Asteriks en de band de volle aandacht weer heeft.
 
Bij het tweede deel van de set ligt de nadruk sowieso meer op dankbaardere nummers. Zonder enige moeite gaat het van dub naar bijna trance-achtige ritmes en dan weer pure soul.
 
En dan is er elke keer weer die rete strakke drummer Joost van Dyck, die de soepele composities in sneltreinvaart vooruit stuwt. Daarnaast beschikt de band over Daniel Johnston. Een virtuoze bluesgitarist die met vliegensvlug vingerwerk de ene na de andere solo uit zijn gitaar weet te toveren. Maar de blikvanger van deze band is natuurlijk Cato van Dyck. Met haar verschijning genereert ze al de nodige aandacht, maar blijkt ook nog eens een hele goede zangeres met een groot vocaal bereik. 

Wanneer de band er na bijna twee uur spelen een einde aan dreigt te maken volgt er, tot enthousiasme van het publiek nog een toegift. Ze worden getrakteerd op een kwartier durende versie van Leave for Good. Daarna is de koek echt op. Een gedenkwaardige avond komt tot een mooi einde. 

My Baby @Asteriks