Oerrock: onverwachte headliner Triggerfinger zorgt voor opwinding op het platteland

Een damesdroom valt in duigen waar een droom van de organisatie uitkomt

Tekst: Marije Heida | Foto's: Froukje Venema ,

Het is een zenuwslopend etmaal voor de organisatoren van Oerrock alvorens de eerste dag van het festival van start kan gaan. Headliner Kensington zegt wegens ziekte af, maar ze vinden een fantastische vervanger. Dat de heren het voor elkaar krijgen om Triggerfinger in een bus te laten springen met al hun apparatuur richting Friesland, mag een wonder genoemd worden.

Oerrock is een festival dat plaatsvindt in de landerijen nabij Ureterp en dit jaar haar veertiende editie viert. Net na de afslag richting het dorp doemen bordjes op die het publiek richting het festivalterrein wijzen. Ineens zijn zware bassen hoorbaar, er doemen tenten op in het landschap, en zijn vrijwilligers en organisatoren zich aan het voorbereiden op de eerste dag Oerrock. 

Het belooft een bijzondere dag te worden. Het festival is strak uitverkocht, mede door de line-up, waarbij onder andere de namen Jett Rebel, Miss Montreal, VanVelzen en Kensington op de posters prijken. Vooral Kensington is een grote drijfveer voor een hoop mensen om zich op Hemelvaartsdag richting Ureterp te verplaatsen. Dat blijkt namelijk uit de stroom reacties die op de dag zelf op gang komt als aangekondigd wordt dat de band moet afzeggen vanwege stemproblemen van zanger Eloi Youssef. De ‘vind ik niet leuks’ vliegen over Facebook en alternatieve namen worden aangedragen door teleurgestelde, maar toch meedenkende bezoekers. Totdat er rond een uur of een in de middag een nieuwe mededeling de deur uitgaat. “Triggerfinger vervangt Kensington op Oerrock”, luidt de tekst. En wederom komt er een stroom aan reacties op gang via de Facebookpagina van Oerrock. De organisatie wordt door 90 procent van de reageerders uitgeroepen tot helden, want Triggerfinger is wel een hele grote vis in de vijver om naar je festival te halen binnen een halve dag!  

Paceshifters
Rond een uur of vijf pluggen de mannen van Paceshifters hun gitaren in de versterkers op het Gebroeders Algra Podium. Voor een select publiek - vooral een aantal dames met verliefde blikken die tegen het hek aan geplakt staan - knallen ze een fijne set de lange lege tent in. Het is doodzonde dat een dergelijke band als Paceshifters op zo’n moment weinig publiek heeft, want in de veertig minuten dat ze er staan geven ze de volle honderd procent. Een houding die de band siert. Bij een nummer als Final Nail is duidelijk wat de mannen in huis hebben. Het is niet alleen een kwestie van knallen, maar de rustpunten worden optimaal benut, waardoor het spannend blijft. Tijdens het laatste nummer Davis wordt de spanning wederom goed opgebouwd, waarbij zanger/gitarist Seb Dokman uiteindelijk de longen uit zijn lijf schreeuwt.  
Audio Adam

Aansluitend neemt Audio Adam op het Leeuwarder Courant Podium het stokje over van Paceshifters. Met de alternatieve popliedjes spelen ze een totaal ander genre, maar niet minder onderhoudend voor het inmiddels binnenstromende publiek. Audio Adam is inmiddels volledig ingeburgerd in de 3FM Serious Talent-stal. In maart is hun nieuwe album Moving Down The Grey Line gepresenteerd en dat zorgt weer voor een lekker aantal optredens in land. Vooral aan het einde van de set, als ook het veld voor het podium vol staat, komt het publiek los bij bijvoorbeeld If It Takes You Home. Het is de eerste single van de nieuwe plaat en meteen is het duidelijk dat deze het leuk gaat doen bij welwillend meezingende mensen.  

Jett Rebel
Het is bijna niet te geloven hoe hoeveelheden mensen op een paar vierkante meters kan groeien. Waar een uurtje eerder de tent bij Paceshifters nagenoeg leeg is, staat binnen no time dezelfde tent bijna compleet vol als Jett Rebel om half zeven het podium betreedt. Met name de jonge meiden zijn in de voorste linies goed vertegenwoordigd en laten dat duidelijk horen. 

Jelte Tuinstra geeft zich gedurende het optreden letterlijk en figuurlijk (bijna) bloot. Hij vertelt over zijn Friese naam, zijn gemoedstoestand vlak voor het optreden en ook de kleren gaan uit. Het begint met een jasje dat uitgaat, een bril die het publiek in wordt geworpen tijdens Pineapple Morning, de halters van de tuinbroek worden losgekoppeld en het shirtje gaat uit tijdens Tonight. Alsof dat niet genoeg opwinding veroorzaakt, hangt uiteindelijk de tuinbroek voor een paar tellen op de knieën en is de gemiddeld veertigjarige dame in het publiek ook spontaan fan. Dat spontane fan zijn zal niet alleen liggen aan het showmanschap van Jelte Tuinstra, want vooral muzikaal gezien valt het niet te ontkennen dat deze man met zijn band een hele goede show neerzet. Met het grootste gemak van de wereld worden gitaar, saxofoon, bas- en pianosolo’s weggewerkt waarbij de liefde en trots voor zijn bandleden van Tuinstra afstraalt. 
 

Nielson
Na het optreden van Jett Rebel verspreidt het publiek zich over het terrein richting patatkraam, de zoete deuntjes van Nielson of de coverband Eleven 20 one. De laatstgenoemde band schudt de één na de andere meebruller uit de mouw met overtuigend enthousiasme. Met datzelfde enthousiasme vertolkt Nielson voor een licht verkleumd publiek zijn eigen geschreven materiaal. De hitjes Beauty & the Brains en Sexy Als Ik Dans komen uiteraard voorbij, maar ook het liedje Hoe dat hij van origine samen zingt met Sanne Hans (Miss Montreal). Hij geeft aan dat hij naar haar op zoek is geweest, maar zij maakt zich op voor haar eigen optreden dat binnen een minuut na hem van start gaat. Hij moet het aanstekelijke oe-oe-oe samen met het publiek vorm geven.

Miss Montreal
Niet vaak zul je een nummer binnen vijftien minuten opnieuw mee kunnen zingen, alleen dan bij een andere artiest. Miss Montreal heeft het liedje Hoe eveneens op de setlist staan. Net als Nielson geeft ze aan even om hem gezocht te hebben, maar vlak na elkaar spelen zorgt voor logistieke obstakels om elkaar te ontmoeten op het podium. Sanne Hans wordt daarom tijdens het nummer bijgestaan door haar bassist Kobus Groen en een overvolle tent met enthousiastelingen. Vlak voor het inzetten van Say Heaven Say Hell - de leader van het televisie programma Utopia - verontschuldigt ze zich voor eventueel tegenvallende zangprestaties wegens een hevige verkoudheid.

“Ik heb de kop vol snot”, is de subtiele opmerking van Sanne Hans. Het feit dat ze er toch volledig voor gaat is haar te prijzen, want ondertussen entertaint ze de volle tent ook met een stem die niet alle hoogtes haalt. Ondersteuning qua zang krijgt ze goed van haar eerder genoemde bassist Groen, maar ook trekt ze het meisje Kira het podium op om samen I Love You More van Racoon te vertolken. Kira Dekkers zat in het derde seizoen van het VARA programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland en gaf in een berichtje aan Sanne aan aanwezig te zijn op Oerrock. Eén plus één is twee, en dus is het duet snel geregeld. De rest van de set krijgt Miss Montreal vocale ondersteuning van het publiek, want nummers als Wonderfull Days (een cover van Charly Lownoise & Mental Theo), I Am Hunter en Just A Flirt worden uit volle borst meegezongen.  

VanVelzen
Roel van Velzen is er ook één die, samen met zijn band, de tent behoorlijk vol kan krijgen. Reeds warm gedraaid bij de voorgaande act Miss Montreal, gaat ook hier het Friese publiek goed mee bij de hits als Rush of Life en Baby Get Higher. Waar het Miss Montreal ogenschijnlijk iets makkelijker afgaat om het publiek op te zwepen, moet VanVelzen nog net een tandje erbij zetten. Aan zijn enthousiasme ligt het niet. Hij springt, rent en bespeelt zijn instrumenten met volle overgave. Vooral bij de cover van U2 zijn de meeste mensen wel zover dat de handen de lucht in gaan, en de kelen Pride (In The Name Of Love) mee scanderen. Halverwege de set staat hij even stil bij de zieke zanger Eloi van Kensington. Samen met het publiek filmt hij een virtuele fruitmand voor de man om steun te betuigen voor het feit dat ze shows hebben moeten afzeggen. Het sympathieke gebaar wordt gevolgd door één van de laatste singles van zijn nieuwe album dat eraan komt. Call It Luck is een nummer dat hij opgenomen heeft met het Keniaanse koor Hibby GB’s. Live op Oerrock is dit ook zonder het koor een pakkend nummer dat door het refrein een fijne meezinger blijkt te zijn. 

Triggerfinger
In de opmaat naar het zeer onverwachte optreden van de Belgische redders in nood, staat de Band Zonder Banaan één ieder warm te dansen op het Leeuwarder Courant Podium naast de de tent. Verraste fans van Triggerfinger zal het een worst zijn, want zij verzamelen zich ruim van te voren in de tent voor het podium. Her en der hoor je (voornamelijk) dames hun teleurstelling nogmaals uiten vanwege het uitvallen van Kensington. De meeste heren daarentegen kunnen hun geluk niet op, want het is toch een complete verrassing dat deze mannen vanuit Antwerpen richting Ureterp komen om op te treden. Net als iedereen komt dit gegeven ook bij Ruben Block en de zijnen pas ergens in de ochtend tot hun. Het getuigt van een grote professionaliteit, enthousiasme en toewijding dat deze heren de pakken uit de kast trekken, de Hemelvaartrust gedag zeggen, in de bus springen en met hun hele hebben en houden richting Friesland reizen voor een uur optreden.
 
Meteen tijdens de eerste drie nummers van de set blijkt maar weer hoe ontzettend lekker de nummers van het laatste album live klinken. Achter elkaar spelen ze Black Panic, ...And There She Was, Lying In The Wait en By Absence Of The Sun waarbij vooral het laatste nummer het publiek los krijgt. Drummer Mario Goossens lijkt nog het meest in zijn nopjes met het onverwachte optreden. In plaats van op de achtergrond zijn ding te doen, is hij degene die de show steelt met zijn charisma en capriolen. Hij zit tegen een stel opgestapelde monitoren aangeplakt, likt en vreet tijdens een aantal nummers zijn arsenaal aan hi-hats en bekkens op en regelmatig verdwijnen zijn drumstokken in holtes waar ze niet thuis horen. Het spelersgenot van deze man is noemenswaardig en vooral zeer vermakelijk om naar te kijken. Ondertussen drumt hij als een gek het ene na het andere nummer onder zijn kont vandaan. Rond het vierde nummer On My Knees is ook het publiek aangestoken door zijn enthousiasme en ontstaat er een flinke moshpit vooraan bij het podium. De ‘ik kom eigenlijk voor Kensington’ dames kijken wat verschrikt naar het tafereel en zetten een paar stappen naar achter, terwijl vooral nog meer heren juist zich in de strijd werpen. 
 

Na een uur spelen krijgen ze het sein van de organisatie dat de tijd om is. Ongelooflijk jammer, want er zaten ongetwijfeld nog wat fijne nummers in het Triggerfinger-vat. Desalniettemin, mag het optreden de Oerrock-boeken in gaan als een groot geluk bij een ongeluk. Om binnen een etmaal een dergelijke vervanger voor je hoofdact te regelen is bijna briljant en een verhaal dat nog jaren verteld zal worden in de lokale kroeg. 

Oerrock