Wie de show van Spinvis wil bijwonen, moet er al vroeg bij zijn op de zondagmiddag. Als opener van de dag speelt hij samen met Saartje van Camp de show Oogcontact Van De Eenzaamste Soort. Hiermee zijn ze inmiddels al een flink aantal schouwburgen door het hele land mee langs getourd en met enig succes. De combinatie van de simpele popliedjes met de bijzondere lichtshow werkt zeer effectief.
Later op de middag speelt het Belgische Douglas Firs. Ze hebben net hun tweede lp uit genaamd The Long Answer Is No en staan duidelijk te trappelen om deze ten gehore te brengen aan het publiek. De ingetogen liedjes vallen goed bij de aanwezige mensen; waarschijnlijk ook één van de redenen dat de band dit festival tot één van hun favorieten rekent. Bijzonder is vooral nog de cameo van Bony King, tevens een Belgische folkzanger die gisteren al optrad. Gezamenlijk spelen ze een uitstekende set.
Na al deze luisterliedjes is het hoog tijd om de haren eens te laten wapperen. Wat is een betere gelegenheid hiervoor dan de show van Little Hurricane. Zoals de naam al deels verraadt, speelt dit duo vuige bluesrock, maar dan wel met een gevoelig randje. De gitaarpartijen grooven lekker en vooral de afwisseling van de rauwe stem van gitarist Anthony Catalano met de lieflijke zang van drumster Celeste Spina zorgt ervoor dat de nummers de nodige gelaagdheid krijgen; niet onwelkom bij de verder vrij eenvoudige aanpak van de band.
Nadat de laatste act van de avond geweest is in de vorm van Chuck Prophet, is het duidelijk dat de organisatie weer een prima editie heeft afgeleverd. Het levert niet het scherpst van de snede qua programmering en ook niet de grootste namen, maar juist in hun diversiteit blinkt het relatief kleine festival uit. Waar ze echter vooral in slagen is niet zozeer muziekgerelateerd, maar het creëren van een gemoedelijk en kleinschalig festival. Je kan even aan de bewoonde wereld ontsnappen, zonder de bijbehorende festivaldrukte. Dat is nog wel de grootste verdienste van Here Comes The Summer.