In de zomer van 2014 zijn de eerste tekenen van leven te ontdekken van deze band. Het trio duikt op in de muziekkroegen van Leeuwarden en mogen op het UITfestival de nietsvermoedende winkelende huisvrouw toeschreeuwen vanaf de Talentstage van Friesland Pop. In het najaar verschijnen op hun Facebookpagina foto’s van een slaapkamer die omgebouwd is tot opnamestudio. Het bijschrift van de foto’s vermeldt de eerste pogingen tot EP opnames.
Recensie: Abdomen - I Belong Down
Jong trio laat Seattle-sound herleven
Zoek naar Abdomen op Google en een pagina vol darmen vult het computerscherm. Een goede keuze dus voor een bandnaam, dat valt niet te ontkennen. De drie jongemannen uit Leeuwarden doen blijkbaar een beroep op de onderbuikgevoelens van de luisteraar. Met een boventoon van grunge en garagerock op hun eerste EP I Belong Down, zorgen ze in ieder geval voor een peristaltiek in de goede richting.
De EP I Belong Down telt zes nummers die voor de gemiddelde veertiger veel herinneringen zal oproepen naar de grungebands uit de jaren negentig. Gedurende het eerste nummer One Way bezingt zanger/gitarist Peter van Beets vol overgave dat er maar één weg is naar de hel. Hier valt meteen zijn onderscheidend stemgeluid op. Niet zo zeer in het refrein - waar de toppen van zijn tenen aangesproken worden - maar vooral in de eerste zinnen van het nummer. In de lage tonen van zijn stem voegt hij aan het eind van de zin een jankerig snikje toe wat fijn in het gehoor ligt.
Het nummer Golden Heart is een lekker zeikerig - in de positieve zin van het woord - nummer dat dreint en meesleperig is. Het nummer roept in het intro associaties op met Hunger Strike van Temple of the Dog en in het refrein is door de sound van de samenzang zelfs een glimp Metal Molly (wie kent ze nog?) te ontdekken. Het derde nummer Soon dweilt nog lekker verder waar Golden Heart ophoudt. De opbouw van de twee nummers is vergelijkbaar. Een rustige gitaarpingel wordt uitgesponnen tot een climax waarbij de stembanden van Van Beets worden aangesproken en drummer Roel Meijer bijvalt in een prettige samenzang.
Dan slaan de drie mannen op hol. In twee minuut tweeëntwintig wordt er met een bloedgang wijn geproefd tijdens het nummer Taste of Wine. Prima, we slaan een liter goedkope rode wijn achterover en beginnen te rennen. Al hijgend belanden we als luisteraar in het basloopje van I Belong Down, dat na twee keer luisteren in je hoofd blijft hangen. Wederom bij dit nummer de welbekende opbouw van rustig intro naar het betere gitaarwerk, waarbij in dit geval een lollig, ietwat quasi vals klinkende la-la-la wordt toegevoegd aan het nummer. De laatste track Placebo vat alles nog even in zijn geheel samen. Een prima beuker die lekker doorjengelt en eindigt in een traditionele climax van fuzz en piepende gitaarversterkers. Een klassieke afsluiter van een met Seattle-grunge overgoten EP, die oude tijden in zeer positieve zin doet herleven.