Het belangrijkste herkenningspunt van het Groningse Menhir is de samenstelling van de band, namelijk twee basgitaristen en een drummer. Voeg daar een paar flinke versterkers, een sampler en microfoon aan toe en het plaatje - over beter gezegd: het geluid - is compleet. Wat er gebeurt als de heren inpluggen is niet anders te omschrijven dan overdonderend. Ramen beginnen verontrustend te trillen, de vloer voelt spannend aan en de onderbuik krijgt een beste optater. Door de verschillende speelstijlen van de twee bassisten creëren ze een zware, maar toch melodieuze stonersound. De bas en drumpartijen worden ingevuld met gesproken teksten, filmfragmenten, historische toespraken en hier en daar de onvermijdelijke grunt, wat het geheel interessant maakt. Een lust voor het oog is de dynamiek en intensiteit die de twee basgitaristen Frank de Boer en Arjan van Dalen laten zien. Menig voorprogramma wordt vaak uitgelegd als de opwarmer van de hoofdact. In dit geval is de term ‘klaarstomen’ meer van toepassing.
Raketkanon onmisbaar in opvoeding voor muzikale ADHD-kinderen
Snoeiharde bands geven afdeling Onderhoud van Blokhuispoort kopzorgen
Snoeihard. Met dit woord is de avond met Raketkanon, Mannheim en Menhir in Podium Asteriks wel kort en bondig samengevat. Dat niet de hele provincie uitloopt voor dit harde genre, is wellicht niet onbegrijpbaar. De liefhebbers die er wel zijn, worden vanaf de eerste donderende basaanslagen van Menhir tot de laatste kreten van Raketkanon de hele avond op scherp gezet. Een kleine inspectie van de oude muren en ramen van de Blokhuispoort is na deze avond geen overbodige luxe.
Na het binnenslepen van een indrukwekkende partij speakers en versterkers gaan de Gelderse heren van Mannheim verder waar Menhir ophoudt. Ze tappen uit een ander muzikaal vaatje maar het past geheel binnen de lijnen van de avond. Wederom is de term snoeihard de beste omschrijving voor de mix van instrumentale math- en postrock, jazz en noise. Indrukwekkend is de sound van de baritonsaxofoon, bespeeld door een gelijkwaardig indrukwekkende meneer. Hij perst gedurende de hele set alles behalve traditionele geluiden uit het instrument, waardoor net als de bas bij Menhir de saxofoon alles bepalend is voor het geluid van de band. De bij vlagen bezwerende tonen, samen met het ondefinieerbare saxofoonspel vergt wel wat meer concentratie dan bij Menhir.
Wanneer het eentonig dreigt te worden, positioneren drie van de vier muzikanten zich tussen het publiek. Helaas voor de drummer is zijn instrumentaria niet verplaatsbaar, en wordt hij enigszins desolaat achtergelaten op het podium. Met de drie heren ‘in your face’ word je als toeschouwer meegezogen in de muziek en pakt het je nog meer bij de strot.
Het is altijd afwachten hoe de vlag erbij hangt bij de Gentse mannen van Raketkanon. Ze staan bekend als energiek, enerverend, intrigerend en zelfs inspirerend. Maar af en toe kunnen de grillen en temperament van frontman Pieter-Paul Devos dusdanig de overhand krijgen dat bij het minste of geringste de vlam in de pan slaat. Blijkbaar staan de sterren goed, en is het geen volle maan want gedurende de hele set is er geen spoor van irritatie te herkennen en is er een flow in de set die geen minuut doodslaat of verveelt. Eerlijk is eerlijk, het is geen makkelijke kost wat de heren brengen. Het is energie, noise en chaos in het kwadraat. Ze spelen veel nummers van het laatste album RKTKN#2 dat in maart dit jaar is uitgebracht. En wederom lijkt een combinatie van een onconventionele elementen de ziel te zijn van een band. Waar het voor Menhir de twee bassen zijn die de band een eigen identiteit geven en voor Mannheim de baritonsax, is het onderscheidende element voor Raketkanon een bass-synthesizer, samen met een arsenaal aan effecten die worden bestuurd door zanger Devos. Het lijkt allemaal één groot experiment, maar dat is een illusie. Deze heren zijn inmiddels zo ervaren en maken dusdanig slim gebruik van de elektronica dat de set gesmeed wordt tot een kloppend en dynamisch geheel.
Mede de charismatische en expressieve karakters van alle bandleden maakt Raketkanon tot een memorabele band. Zoals eerder al aangegeven is zanger Devos een uitgesproken karakter, met een strot die op de nominatie staat onderzocht te worden op poliepen. De tot het uiterste getergde stembanden worden gelukkig her en der door elektronisch repeterende loops ontzien. Het indrukwekkendste moment is als hij even achterin de zaal verdwijnt om vervolgens onder luid geschreeuw de band weer aan te sporen tot spelen. In het midden van het podium smelten drummer Pieter de Wilde en bass-synth held Lode Vlaeminck samen tot een fascinerend schouwspel. Vlaeminck springt en vliegt continue door de lucht. De Wilde heeft zoveel onrust in de kont dat hij regelmatig achter zijn drumstel weg stapt om even te checken hoe het gaat met Devos. En dan is daar nog het opwindende en donderende gitaarspel van Jef Verbeeck. Extra laag gestemd zorgt hij voor de uiteindelijke scheuren in de oude muren van het pand.
In aanraking komen met Raketkanon is onmisbaar in de opvoeding als je als jong broekje aan ADHD lijdt, boos bent en muziek wil gaan maken. Zo simpel is het. Doe zoals zij doen, dan komt de rest vanzelf.
Gezien: Raketkanon + Mannheim + Menhir
Waar: Podium Asteriks, Leeuwarden
Wanneer: Vrijdag 20 maart 2015
Opkomst: Goed