#FF15: Dagverslag Freeze Festival 2015

Met onder andere: Stuart Mavis, Heartgrown, Sunday Kids, Bonne Aparte, en Cyber Commando

Met bijdragen van: Dolf de Vlugt, Marije Heida, Vincent Meininger, Oscar Anjewierden, Berber Hogendorp, Ronald de Jong ,

Het is een hele opgave de krenten uit de pap te halen als er zoveel moois te zien en te horen is tijdens Freeze Festival. Het is een avond en een nacht van trap op, trap af, zaal in, zaal uit en snel door naar het volgende bijzondere project of langverwachte reünie. Uit het uitgebreide aanbod hebben de 3voor12/Friesland medewerkers de meest in het oog springende acts geselecteerd.

BazookaBeat heeft aan de vroege programmering een harde dobber 
Aan nieuwkomer BazookaBeat de taak om deze editie van Freeze Festival te openen. De festivalgangers worden bij binnenkomst direct verwelkomd door dit feestelijke collectief in de foyer. Met hun strakke percussie en aangename blazerssectie spelen zij een cocktail van jazz, funk en Afrikaanse Rootsmuziek. Het doet denken aan een combinatie van Fela Kuti en Jungle By Night. Het eerste publiek dat binnenstroomt kijkt nog een beetje argwanend, maar als we wat verder in de set-list zijn, lijken de toeschouwers langzaam aan te ontdooien. Er wordt al wat gedanst, maar de opkomst blijft erg laag. Dit zal vooral te maken hebben met de vroege programmering. Met een afwisseling van instrumentale en gezongen nummers weet deze band een veelzijdig geluid neer te zetten. Bij het zelfgeschreven nummer De Asperge schakelt de saxofonist bijvoorbeeld over op de dwarsfluit, waardoor het nummer een opvallend andere vibe krijgt. De band heeft aan de vroege programmering een harde dobber, maar het publiek dat er staat lijkt wel gegrepen door deze exotische klanken. (VM)
 

Heartgrown speelt uit de grond van het hart
In mei 2015 stampen ineens een aantal hyperactieve, chaosminnende mannen de finale van de Kleine Prijs van Friesland binnen. De hardcore van Heartgrown windt er geen doekjes om en de stageperfomance van de AvP-studenten is indrukwekkend. Frontman Ivaylo Argirov heeft de bijzondere gave zich niet uit het veld te laten slaan wanneer een zaal - in dit geval - nagenoeg leeg is. Het tijdstip van spelen is bijzonder ongelukkig zo vroeg op de avond en bij aanvang is er meer barpersoneel dan belangstellenden in de Bentacerazaal. Desalniettemin begint Heartgrown dapper aan de set en schreeuwt Argirov er niet minder hard om. Dat schreeuwen komt echter niet goed tot zijn recht door het slecht afgestelde geluid. Geen enkel instrument, inclusief de zang is in balans. De performance, de energie die ze uitstralen en de bezieling van Argirov en zijn bandleden, maken uiteindelijk wel dat het optreden in de pluspunten belandt. Het is overigens ook opvallend dat tussen de harcore bedrijven door er glimpen van een goede zangstem op te vangen zijn. Het wekt nieuwsgierigheid op naar waar deze frontman nog meer toe in staat is. Hij is in ieder geval zeer capabel in het vermaken van zichzelf en het publiek. Van de lege ruimte voor het podium maakt hij dankbaar  en een beetje noodgedwongen gebruik om het optreden op te peppen. Dat lukt eigenlijk opvallend goed, want het publiek dat halverwege en tijdens het einde van de set binnenstroomt blijven geamuseerd staan kijken. (MH)


Jack Bottleneck is altijd te porren voor nog een nummertje
Het gaat erg hard met Jack Bottleneck. Zijn nieuwe album Lost and Found is deze week zelfs in de Nederlandse Album Top 100 binnengekomen. Om dat te vieren krijgt hij vanavond in het programma Noardewyn Live, dat verslag vanaf Freeze Festival doet, een levensgrote poster van Rory Gallagher cadeau. Bluesheld Gallagher gaf namelijk een van zijn laatste concerten, voordat hij aan een leveraandoening bezweek, in de Harmonie te Leeuwarden. Maar wij hopen toch echt dat het met Jack Bottleneck niet zo afloopt. Vanaf de eerste banjoriedeltjes van de soundcheck reageert de overvolle zaal met een luidkeels: "Yihaa!!". Jack en zijn vaste kracht Johan Keus beginnen met Nobody’s Business en de zaal staat gelijk op zijn kop. Deze rauwe mix van country en blues gaat er in als gesneden koek. Jack wisselt naar hartenlust tussen gitaar, banjo en mandoline, en Johan Keus vult dit perfect aan met zijn formidabele gitaarsolo’s. Na de geplande eindtijd van het optreden lijkt Jack Bottleneck wel voor nog een nummertje te porren, maar helaas kan presentator Willem Wâldpyk dit vanwege het strakke tijdschema niet toestaan. (VM)
 


Sunday Kids spelen zich in de kijker
Hoe bijzonder is het dat je voor de release van een nieuw album half getatoeëerd, baardragend en bierdrinkend Nederland al hebt bereikt met de eerste single? Dit scenario is zeker van toepassing voor de heren van Sunday Kids. De stoere Americana mannen uit Amsterdam - waarvan het Friese bloed stroomt door twee van de vier bandleden - staat op de drempel van het uitbrengen van hun tweede album Sweet One. De single Along The Way maakt deel uit van de reclamecampagne van het stoere mannenbier Grolsch Kornuit. Onder het toeziend oog van de Noardewyn Live camera’s begint Sunday Kids ietwat moeizaam aan de set. Technische problemen zorgen voor een klein oponthoud, maar eenmaal los in de kleine Nivo Noordzaal laten de mannen zien dat ze een sterke basis hebben. De stem van frontman Folkert Lodewijks staat als een huis en de hele sfeer om de band en de muziek stralen heel veel positiviteit uit. Bij het intro van Along The Way is de golf van herkenning onder de aanwezigen hoorbaar. Het lijkt de vier mannen ook meteen een goede boost te geven, want dit nummer komt  opvallende sterk uit de verf. Een grote zaal had deze band vanavond zeker niet misstaan, maar ook een dergelijke intieme setting doet niet af aan de fijne sfeer. En gelukkig hebben we de beelden nog. (MH)

Optreden Stuart Mavis bij vlagen interessant
Hij stond eerder al op onder andere Eurosonic en het Bevrijdingsfestival en nu is Freeze Festival eindelijk aan de beurt. De muziek die deze Groninger samen met zijn band maakt, laat zich moeilijk in een hokje stoppen. Van authentieke singer-songwriter tot rap, dit jonge talent gooit alles op een hoop en destilleert hier goed klinkende popnummers uit. Een van de eerste dingen die opvalt is dat de zang vanavond niet lekker door de mix heen prikt, waardoor de teksten slechts bij flarden verstaanbaar zijn. Dit is echt jammer want een sterk nummer als The Gang komt hierdoor niet goed uit de verf. Veel mensen lopen dan ook door om alvast een mooi plekje bij Blaudzun te kunnen bemachtigen. Stuart weet met het laatste nummer Dream Away de mensen die er staan mee te krijgen in een samenzang, waarmee hij toch een mooi einde aan dit bij vlagen interessante optreden weet te breien. (VM)
 


Broken Brass Ensemble zet foyer op zijn kop
Het is feest in de foyer! Broken Brass Ensemble is namelijk weer in de stad en ze betreden het podium met enkel één doel: de zaal omverblazen. Met acht man moet dat redelijk haalbaar zijn in deze relatief kleine ruimte. Tel daarbij op de glitchy en vintageachtige visuals van VJ Mark en het swingfeest is begonnen. De muzikale trip gaat langs euforische fragmenten, die je lichtjes doen denken aan een van de feestscenes uit The Great Gatsby. Anderzijds nemen de meer uptempo nummers je denken aan een achtervolgingsscene in de film Shaft uit 1971. Hoe dan ook lijkt het werk van hun nieuwe album Brasshopper live prima uit de verf te komen. Uiteraard is er stille hoop dat Ruben Hein of rapper Rico (ook te horen op het album) nog een nummertje mee gaan doen. Die hoop blijkt tevergeefs. Maar hoe dan ook is het doel behaald: de zaal is omver geblazen. (DV)


Klangstof verdient meer bekijks
Koen van de Wardt heeft als bassist in de band Moss al menig poppodium in Nederland plat gespeeld. Nu is het tijd voor zijn zijproject: Klangstof. Geïnspireerd door bands als Radiohead en Portishead, heeft deze band een donkerder en meer elektronisch geluid. We worden vanavond bedolven onder dromerige gitaarpartijen en in galm gedrenkte vocalen. Toch krijg je nergens de kans om in slaap te vallen, met name de bombastische drums in nummers als Hostage weten je goed bij de les te houden. Het dun gezaaide publiek geniet van het piekfijn afgestelde geluid. Een nummer als Ignore Me lijkt zo van het album Kid A – Radiohead – geplukt. Ook een vergelijking tussen de zang van Thom Yorke en Koen van de Wardt lijkt niet vergezocht. Het langzaam opkomende riffje van de Portishead-cover The Rip weet het meedeinende publiek naar een climax te brengen. Jammer dat het aantal bezoekers te wensen overlaat, dit nagenoeg perfecte optreden verdient meer bekijks. (VM)

Bonne Aparte slaat en schreeuwt om zich heen
Wie in is voor een fikse partij snerpende noise-rock, zou absoluut bij het optreden van Bonne Aparte moeten zijn. Blijkbaar zijn dat er op Freeze niet bijster veel, getuige de zeer lage opkomst. Daardoor lijkt de comeback van Gerrit van der Scheer (Herrek en voormalig gitarist van Adept) en consorten bij voorbaat al uit te lopen op een lichte deceptie. Desondanks trekt de noisy elektronicaband zich hier weinig van aan. Van der Scheer heeft dit project ooit uit de grond gestampt omdat hij wil schreeuwen. En schreeuwen doet hij, maar waarover hij schreeuwt is lastig te horen vanwege de overmaat aan galm die over de microfoon gezet wordt. Rauwe gitaarriffs en absurde melodieën passeren de revue, waarbij de meeste nummers niet langer dan twee minuten duren. Verrassend om het verschil te zien tussen het rustige, tekstuele Herrek en dezelfde man die Bonne Aparte met een hoop gedreun door de Aegon Zaal laat galmen. (DV)


Applescal draait voor zeer select clubje liefhebbers
Wederom rijst de vraag naar boven: waar is toch in godesnaam het publiek gebleven? Een ding is zeker, in de Rabobankzaal in ieder geval niet. Met de Grote Prijs en zijn vierde album For op zak verdient Pascal Terstappen alias Applescal een groter publiek dan de veertig man die er staan. Reden genoeg dus om het tempo laag te houden en lekker met de effecten te spelen. Applescal weet hoe hij bepaalde elementen uit een nummer kan trekken om deze volledig door de mangel te halen. Een snaredrum hier, een hihat daar. Het zijn vaak de subtielste ingreepjes die het maximale effect sorteren. Zijn draaistijl combineert prima met de melodieuze, dromerige tracks die de Bredase producer al haast tien jaar maakt. Ondanks de lage opkomst lijkt Terstappen zich met een glimlach prima te vermaken, wetend dat er in de zaal genoeg liefhebbers rondlopen die deze luisterbare set op waarde inschatten. (DV)

Uitzinnig publiek moet bijkomen na Abdomen 
Wie deze jongens niet kent, heeft het afgelopen festivalseizoen onder een steen geleefd. Ze wonnen in mei de Kleine Prijs van Fryslân en trokken vervolgens kriskras door de provincie om eenieder met hun beukende garagerock om de oren te slaan. Vanaf de eerste akkoorden vuurt zanger/gitarist Peter van Beets met zijn gitaar een brok energie op het publiek af. De ongeknipte eindjes van zijn gitaarsnaren bungelen wild in het rond en zijn lange haar hangt nonchalant voor de ogen langs. De toeschouwers reageren wild enthousiast als hij op dramatische wijze ineenzakt op het podium. Het publiek antwoord zo fanatiek dat het wel lijkt alsof het hele festival in hun voorprogramma staat en zij de hoofdact zijn. Vooraan wordt wild gedanst en gesprongen. Als de laatste tonen klinken in een langzaam wegstervende loop van distortion, moet het uitzinnige publiek even op adem komen van deze oerkracht die Abdomen heet. (VM)
 

Cyber Commando sluit absurd de avond af
Marcel Caron en Richard Toepoel hebben de eer verdiend om de Rabobankzaal af te sluiten. En dat zal niet zonder slag of stoot gebeuren. Speciaal voor Freeze hebben de heren de handen ineen geslagen en samen hebben ze Cyber Commando ontworpen. Het verhaal speelt zich af in 2020, de verre toekomst. Cyber Commando is een cyborg die aan alle cyberbedrog en corruptie binnen de cyberpolitie een einde maakt. In de Rabobankzaal resulteert dit in energieke italodance met veel jaren 80 synths en snerpende acid-invloeden. De visuals van Toepoel liegen er ook niet om. We ontdekken dat Cyber Commando zich niet zomaar in de luren laat leggen. Nadat hij uit de dood herrezen is als cyborg, vecht hij met alle slechteriken en eindbazen die onze aardkloot rijk is. Tijdens het ravotten breekt Cyber Commando botten van zijn vijanden en bandieten worden meedogenloos in de zak getrapt. Daarmee sluiten Caron en Toepoel de avond op absurd doch knallende wijze het feest af. (DV)

Freeze Festival 2015