Recensie: Night of the Lotuseater - Æpos one: An Electric Production of Space

Hypnotiserende spacerock met een vleugje melancholie

Tekst: Wybren Nauta ,

Met een naam als Æpos One voor een debuut EP valt Night of the Lotuseater in elk geval geen gebrek aan ambitie te verwijten. De mannen zijn nog geen grote naam, maar liefhebbers van het stonergenre kunnen ze kennen van de eerste editie van het Into the Void festival of als support van het bedwelmende Monomyth. Dat bedwelmen is de band zelf ook behoorlijk geoefend in, zoals ze weten te demonstreren op deze instrumentale EP.

Dit pakken ze echter wel anders aan dan veel van hun genregenoten. Stonerliefhebbers die al uitkijken naar zware gitaarriffs en gewelddadige drums, komen hier bedrogen uit; opener Stockholm klinkt aanvankelijk zelfs lichtelijk poppy. De gitaren spelen catchy melodieën en de drums gaan speels mee, in plaats van genadeloos het tempo te bepalen. Pas halverwege het nummer komt de fuzz op de gitaren en gaat het nummer meer de diepte in. 
 
Hiermee zijn we meteen bij het opvallendste punt van deze EP, de productie. Zoals de subtitel An Electric Production of Space al suggereert, heeft de band gekozen voor een hele ruimtelijke productie. Alle individuele instrumenten zijn goed te onderscheiden en spelen vrijelijk in elkaar om, waarbij alleen de elektrische gitaar soms overheerst. Gepaard met de lichte galm, krijgen de nummers juist meer een psychedelische inslag, die sterk doet denken aan bands als Hawkwind samen met wat invloeden uit het eerdere werk van Earth. 
 


Deze spacerock invloeden worden sterker hoorbaar op de meer uitgesponnen nummers van deze EP. Het veel minimalere Dublin begint met kalme gitaarmelodieën waarbij gaandeweg het nummer langzaamaan meer kracht wordt bijgezet. De fuzz en drums worden steeds een beetje verder opgeschroeft, maar worden steeds weer ingehouden voordat het nummer tot uitbarsting komt. Deze beheersing brengt de nuances in de nummers mooi naar boven, waardoor de plaat voor liefhebbers zeker meerdere luisterbeurten waard is. Tegelijkertijd kan dit frustrerend werken voor eerste luisteraars, aangezien de nummers - los van een enkele gitaarmelodie - niet heel pakkend zijn. 

Op slotnummer Berlin valt ook nog een spoor van melancholie te bekennen. Dit sluit mooi aan bij de hoes van de plaat die gemaakt is door fotograaf Niels Stomps. Met zijn project 83 Days of Darkness maakte hij een fotoserie over het Italiaanse dorp Viganella, dat 83 dagen per jaar in duisternis gehuld is, omdat de zon niet boven de alpentoppen uitrijst. In zekere zin klinkt Æpos One als een soort soundtrack van deze gebeurtenis door de combinatie van hoop en weemoed die door de nummers heen resoneert.
 
Met hun debuutalbum heeft Night of the Lotuseater een mooie EP met veel nuance afgeleverd waar je met gemak bij kan wegdromen. Voor de liefhebber valt hier veel te halen, want in de nummers valt met elke luisterbeurt weer wat nieuws te ontdekken. Wie daarentegen simpelweg een potje wil headbangen, kan beter zijn heil elders zoeken.