ONDERGRONDS: Emotionele reiniging met een glimlach aan het eind

De Gloppe is de intiemste huiskamer van Friesland

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Xanne Wijkamp ,

Is er een betere manier om rustig je weekend in te gaan dan met een huiskamerconcert? Blijkbaar: ONDERGRONDS slaagt erin om dit concept naar de Gloppe te brengen. Het is dan wel een huiskamer vol verlangen en pijn: de vier singer/songwriters winden geen doekjes om hun gevoelens, en het publiek wordt om de oren geslagen met emotionele uitspattingen. Rustig je weekend in? Nee dus, maar wel heel mooi.

Qua sfeer heeft de organisatie in ieder geval flink haar best gedaan om het huiskamergevoel op te wekken. Bezoekers en artiesten zitten op kussentjes op de grond, en de meeste zaalverlichting komt van de kaarsjes ernaast. De optredens zijn dan ook door de kleine afstand en zwakke verlichting vrij intens, wat leidt tot doodse stiltes tijdens de sets. Vooral in combinatie met de sombere nummers die de boventoon voeren valt het toch allemaal wat zwaar, maar het concept is erg goed opgezet. 

Zwaar is dan ook het kernwoord bij Alumna, die het vanavond zonder haar begeleidingsband moet doen. Gezeten op drie bierkratten en met haar gezicht bijna geheel verborgen achter de microfoon geeft ze haar nummers nog een extra laagje mysterie mee. De stemmige, donkere piano is een perfecte basis voor haar redelijk lage stem, die goed wordt afgewisseld met falset-uithalen. Maar ondanks het treurige karakter van de nummers klinkt ze nooit breekbaar; eerder bewust van haar emoties en hoe ze die uit moet dragen. Zo raakt het publiek meegesleept in de eindeloos herhaalde zinnen (een veel voorkomend aspect in Alumnas set) die naar de climax van het nummer leiden. Dat ze liever niet zo veel praat tussen de liedjes door is dan ook niet zo erg, als er maar meer van die nummers te horen zijn. 

De piano wordt bij Esther de Jong en Zippora Tieman ingeruild voor gitaren. Nou ja, gitaren – al bij de soundcheck blijkt een gitaar niet te werken. Dan maar in enkelvoud. De set verloopt dus allesbehalve vlekkeloos: Esther haalt soms een paar hoge noten niet, en Zippora is technisch niet de meest begaafde gitarist. Wat wél perfect is is de harmonieuze zang van de twee: Esther zweeft met haar kopstem prachtig boven Zippora’s lagere partijen. En ach, de kleine foutjes worden goedgemaakt met een flinke dosis charisma.  

Maar dan slaat het noodlot toe: ruis over de kabels, krakende microfoons, knallen als geweersalvo’s door de speakers, en de twee kunnen niet meer versterkt verder. Gelukkig lenen de laatste liedjes in de set, die tevens ook het mooiste zijn, zich goed voor een unplugged situatie. En hier komen (vooral bij Esther) de emoties los: de heel herkenbare, Nederlandstalige teksten worden breekbaar en op intieme manier de zaal in geslingerd. Hier wordt een hart tot op de bodem toe uitgestort; geen piepende deuren of krakende kabels kunnen dat verpesten.

Prachtig, dat zeker, maar wel emotioneel slopend. Gelukkig hebben we Tenfold nog, die de eer heeft om de eerste vrolijke liedjes van de avond te spelen. Een kleine dosis zelfreflectie is er bij de Enschedese ook wel, wat zich bij haar vooral uit in liedjes die vooral aan Tallest Man On Earth doen denken. Wat de set vooral kenmerkt is het feit dat Tenfold, naast een goeie songwriter, ook een goeie prater is – wat misschien enigszins versterkt is door de fles wijn die voor het optreden naar binnen is gegaan. De grapjes vloeien dus net zo lekker als de nummers, en met een lekker meeklaphitje als The Foolish One onder de arm weet ze de zaal goed mee te krijgen. Zo kunnen we na een vrijdagavond vol uitgestorte pijn en leed toch nog met een glimlach het weekend in. Het enige verbeterpuntje voor de volgende editie: een flesje kruipolie voor de scharnieren van de deur.