Op een regenachtige dag in 2002 beleefde Dokk'em Open Air met slechts vijfhonderd bezoekers een bescheiden debuut. Anno 2015 beschikt het festival over een terrein aan de rand van Dokkum en verwacht de organisatie bezoek van 2000 tot 3000 metalliefhebbers. Na al die jaren is het familiegevoel nog steeds sterk aanwezig. Als je iemand op het festivalterrein ziet lopen met een Dokk’em organisatieshirtje aan, kun je haast veronderstellen dat het óf familie, óf vrienden, óf een hele trouwe vrijwilliger is. Jort Visser is één van de initiatiefnemers en enthousiasmeert bijna zijn hele familie om mee te helpen aan Dokk’em Open Air. Met name in de eerste jaren, toen het metalfestival nog plaatsvond in het weiland tegenover zijn ouderlijk huis, verzamelde Visser de nodige anekdotes. Daarbij blijkt vooral moeder Visser het boegbeeld voor gastvrijheid te zijn.
#DOA15: De leukste anekdotes van 10 edities Dokk’em Open Air
Stoere metalmannen bij moeder op de thee
Veel mensen uit Dokkum zijn inmiddels wel gewend aan het feit dat eens per jaar de stad wordt overspoeld met metalheads. Dokk’em Open Air wordt voor de tiende maal georganiseerd door een grote familie- en vriendenclub, samen met heel veel vrijwilligers. Tijdens al die edities heeft organisator en programmeur Jort Visser heel wat aparte situaties meegemaakt. Hij blikt terug en zet de anekdotes op een rij voor 3voor12/Friesland.
De 'kleedkamer' van Primal Fear
"In 2008 was Primal Fear onze eerste grote band die we naar Dokkum haalden. Zij kwamen met een echt contract en een 'rider' (lijst met wensen en eisen van een artiest of band). Zo moest er onder andere een afsluitbare kleedkamer komen. We zaten natuurlijk middenin de weilanden met het festival en we wisten bij God niet hoe we dat moesten regelen. Een container huren was allemaal veel te duur. Maar goed, toen heb ik mijn ouders gevraagd of de bandleden niet in de garage mochten bivakkeren. En dat mocht wel. Dus die band kwam aan en ik liet ze hun ‘kleedkamer’ zien. Dat vonden ze wel bijzonder. Mijn ouders hebben best een groot huis en vlakbij de garage was ook een douche met een sauna. Eerst keken ze wat beteuterd, totdat ik ze liet zien waar ze konden omkleden en douchen. Ze waren helemaal blij! Die liepen de rest van de tijd met een enorme big smile rond. Bij hun konden we niks meer fout doen. Sindsdien heb ik ook een heel goed contact overgehouden met de boeker van Primal Fear. Bij hem kon ik voor de volgende edities mooie andere acts boeken.”
Death Angel op de thee bij moeder Visser
“Later in 2012 beleefde we met Death Angel een soortgelijke situatie. Tijdens dat jaar moesten we verhuizen naar een andere locatie. In principe wil iedereen wel een kleedkamer met douche maar voor ons is dat niet te doen. En de meeste mensen kunnen ook gewoon douchen op de hotelkamer. Echter, die lui van Death Angel waren met de tourbus en wilden graag even kunnen douchen. Mijn broer stelde toen zijn huis beschikbaar voor iedereen. Hij woont tegenover het festivalterrein. Mijn moeder was daar en ze konden bij haar naar binnen. Ze kregen een kop thee en konden heerlijk douchen. Het grappige is dat, in eerste instantie, de tourmanager altijd de grootste klootzak is. Die vindt eigenlijk altijd alles niet goed, en verkeerd. Zo ook de tourmanager van Death Angel. Maar de mannen vonden het allemaal prachtig, zo bij moeder op de thee.”
Gastvrijheid
"Vroeger was het festival dus tegenover mijn huis. Mijn moeder was altijd heel begaan met iedereen. Dan kwam er weer zo’n uitgedoste punker die dan vroeg waar hij kon pinnen. We hadden in die tijd uiteraard nog geen pinautomaten op het terrein. Nou, dan bood mijn moeder een fiets aan zodat zo'n jongen naar Dokkum kon fietsen om te pinnen. Dat is regelmatig gebeurd. Alles en iedereen mocht altijd wel even binnenkomen. Heel grappig. Mijn vader was ook altijd heel begaan met wat we deden en stimuleerde dit ook altijd heel erg. Hij ging dan in het kassahokje zitten, onder andere met de burgemeester. Dat was dan zijn moment. Als je zoveel steun van je ouders krijgt vormt dat wel één van de redenen om ermee door te gaan.”
“Die gastvrijheid, en het feit dat de vrijwilligers heel veel aandacht hebben voor de bands, wordt zeer gewaardeerd. Dat merken we vaak omdat twee andere festivals Hellfest (Frankrijk) en Graspop (België) in sommige jaren tegelijk vallen met Dokk’em. Dan speelt een band bijvoorbeeld op de ene dag op het grote Hellfest waar alles ‘goed’ geregeld is en de andere dag staan ze bij ons in Dokkum. Dat is natuurlijk veel kleinschaliger. Dan zie je ze denken: ‘Nou ja, klein festivalletje, het zal wel’. Maar ik krijg heel vaak het compliment dat onze gastvrijheid vele malen beter is dan op een groot festival. Op die grote festivals worden ze veel meer aan hun lot overgelaten. Bij ons krijgen ze een personal assistent en hebben we een aantal leuke stagemanagers en artiestenbegeleiders. Dat is in de loop van de tijd ook erg gegroeid.”
Het wensenlijstje van Iced Earth
“Nog een verhaal naar aanleiding van een wensenlijst is die van Iced Earth. Zij hadden een verouderde rider opgestuurd met daarin een bepaald gitaarkabinet. Dat kabinet hadden we geregeld, maar bleek dus niet goed te zijn. Die mannen helemaal in de stress want ze wilden per se dat geluid neerzetten en dat kwam alleen uit deze specifieke speaker. Het gevolg was dat ze eigenlijk niet meer wilden spelen. Nou ja, en dan zit je in Dokkum. We halen altijd onze backline uit Duitsland, dus zoiets ga je niet 1-2-3 regelen. Toen kreeg ik een idee. Wij kenden die jongens van de Friese metalband Hellbike heel goed. Ik wist dat ze helemaal verknocht waren aan Marshall en die hadden in hun studio Hotwiel in Weidum een hok vol met gitaarspeakers. Het bleek dat zij vier van dat bepaalde type hadden staan. Ze zijn de speakers persoonlijk komen brengen. Toevallig viel er een bandje uit en als dank heeft Hellbike als vervanger mogen optreden. Het was een fantastische show.”
“Een ander mooi verhaal is toen de band Heathen een keer vast zat op Hellfest. De tourbus was kapot, en ze hadden zich eigenlijk afgemeld. Onze spirit is dat er vast wel een oplossing te verzinnen moet zijn. Toen dacht ik aan die jongens van Freeze Forze die altijd met die grote bussen alle festivals afgaan. Ik dacht: ‘Laten we die mannen eens bellen’. Ik vroeg of ze konden helpen en dat wilden ze wel doen. Met een grote bus zijn ze naar Calais in Frankrijk gereden. Dat is ruim duizend kilometer verderop en zeker 10 uur rijden. Ze hebben de band daar midden in de nacht weggehaald en zijn weer als een gek teruggereden. Wonder boven wonder waren ze op tijd en hebben dus gespeeld volgens plan.”
“Tot slot zijn er ook nog de Dokk’em huwelijken, baby’s en ook zelfs scheidingen. We hebben een huwelijksaanzoek tijdens het optreden van Testament gehad. Datzelfde jaar is ook nog iemand in een tent ten huwelijk gevraagd. Ook onder de vrijwilligers zijn er stelletjes ontstaan, en is daar naar mijn weten ook een kindje uit geboren. Dat zijn leuke dingen.”
Aankomend weekend vindt de tiende editie plaats van Dokk’em Open Air. Overnachten kan op de camping naast het festivalterrein. Vrijdag begint het programma extra vroeg in de middag en kunnen metalliefhebbers twee dagen los gaan bij in totaal 19 nationale en internationale bands.