Door het uitvallen van voorprogramma Automatic Sam begint de avond wat later. Rond negen uur zet Auck Boersma van Seewolf met dikke baslijnen de toon. De band blijkt vanavond een zeer volwaardig voorprogramma te vormen. Seewolf speelde eerder dit jaar bij ONDERGRONDS, een editie die later de laatste open avond van geliefd muziekhol De Gloppe bleek. De rokerige, donkere setting past de roadmuziek, maar ook vanavond in het grote en ruimtelijke Asteriks komt Seewolf tot zijn recht. De mannen hebben hun eigen geluidsman meegenomen. Deze man zorgt ervoor dat de set vol, warm en rond klinkt. En met een flink volume.
Dertig jaar jong Hallo Venray laat nozems crowdsurfen
Oude tijden herleven in een uitverkocht Asteriks
Vrijdagavond 11 december staat de Haagse band Hallo Venray met support van het Noord-Friese Seewolf in een vol Asteriks. De line-up levert een publiek op van alle leeftijden: vele leren jasjes en achterover gekamde grijze kransjes staan naast gympen en hoodies. De sfeer is aangenaam en het bier vloeit rijkelijk. Deze generaties weten prima hoe een geslaagd concertavondje te bouwen.
Het eerste nummer geeft met een aardig tempo een stevig en fris begin aan de avond. Kuikens overpeinzende, beeldende en onheilspellende teksten worden voortgestuwd door jagende ritmes van drummer Joop Visser en verhalende riffjes van gitarist Willem Bijma. De set is divers. Ze loopt uiteen van open, weemoedige nummers die overtuigend openbreken, tot cynische dwaalsporen die een gids vormen langs verre woenstijnwegen en eenzame wandelingen. Over woestijnen gesproken: de band geeft de show een Friese Morrison-knipoog wanneer de lichtman gesommeerd wordt bij de laatste nummers de spots te dimmen.
De fijnzinnige samenzang is soms zoekend, maar de band komt al met al goed beslagen ten ijs. Ook het instrumentale slotnummer, hoe ruimtelijk en vrij ook, zet de zaal uiteindelijk weer keurig terug met de voeten in de klei. Wanneer het nummer zijn climax bereikt, ramt een muur van geluid het zaaltje in en blaast ons omver. De muziek voelt ondanks het volume weloverwogen geconstrueerd. Het optreden spreekt met weinig begeleidende tekst voldoende voor zich, en wekt nieuwsgierigheid naar een volledig optreden van de heren.
Wanneer Hallo Venray zijn eerste noten speelt, lijkt het grootste gedeelte van het publiek een feest van herkenning te beleven. De band ontstond al rond 1987 en ontleent zijn naam aan het radioprogramma van Los Vast op Hilversum 3. Vandaag zijn we zo’n dertig jaar verder, maar Hallo Venray is overduidelijk zijn kunstje niet verleerd. Met een goed afgestemde lichtshow, maar schel zaalgeluid spelen de mannen hun album Vegetables and Fruit (2005) integraal. Dit eerste deel van de set zorgt zichtbaar voor minder sentiment. De relaxte en solide maat in de liedjes doet menig knie op en neer wippen, maar de eerste nummers voelen eenduidig en wat inwisselbaar aan. Naarmate de avond vordert zorgen onder andere Led Zeppelin-achtige, oosterse invloeden voor meer verdieping. De zang is door een groot bereik en veel verschillende stemgeluiden heel indrukwekkend. Zanger Henk Koorn doet Hallo Venray klinken als onze eigen Hollandse Velvet Underground: hij brengt zijn lyrics lui en moody. In combinatie met het soms felle rockgeluid van de band lijkt een jonge Lou Reed op een postpunkfeestje te zijn beland. Prachtig: er wordt zelfs gecrowdsurft. Andere nummers krijgen echter juist een engelachtige gloed a la Bon Iver, wat de set steeds interessanter maakt: warm en zacht, maar ook slick en ijzig.
Halverwege de avond dreigt door enkele lomere nummers een inkakmoment, maar de show wordt gered door Albatros-achtige instrumentale composities die helpen afdwalen in de muziek. Na afronden van het spelen van hun album, wordt de band onder luid applaus teruggeroepen. Nu lijkt de avond pas echt te beginnen. De toegift bestaat dan ook uit oudere nummers die onmiddellijk ieders aandacht trekken. Voor rustige nummers wordt alles ingezet om het publiek kalm te krijgen: het licht dimt, de zanger leidt het liedje in. Het mag niet baten, Asteriks blijft steevast doorkletsen. Het is de vraag of het een band überhaupt ooit gelukt is om deze zaal te doen zwijgen. Wellicht ligt de kracht meer in de opzwepende en dansbare muziek. Henk Koorn kondigt aan ‘het gas erop’ te zetten. Vooraan het podium raggen jongere bezoekers erop los, te midden van een kring vijftigers die tevreden toe staan te kijken. De liedjes krijgen meer diepte en het geluid wordt steeds beter, al blijft de zang nagenoeg onverstaanbaar. Deze muziek mag dan wel jaren oud zijn, maar hoe hier publiek van alle leeftijden staat te dansen bewijst hoe tijdloos Hallo Venrays nummers zijn. Tijdloos, maar de band gaat ook zeker met hun tijd mee: de website is absoluut een kijkje waard. De Hagenezen sluiten hun royale toegift af met intuïtieve rock die meevoert naar de seventies. Desertrock ontvouwt zich met hinten van Status Quo-achtige en hypnotiserende ritmes, waarmee de laatste nummers opgetild worden naar sfeervolle (hard-)rock die het publiek meesleept. Hallo Venray brengt Hollandse rock-n-roll, die tot het eind toe doet boeien, swingen en vooral welgemeend klappen.
Gezien: Hallo Venray + Seewolf
Waar: Podium Asteriks
Wanneer: 11 december 2015
Opkomst: Uitverkocht