Red Vultures weet geen sfeer te brengen
Na het relatief lange wachten bij de entree en de kassa’s is het aan Red Vultures om de dag af te trappen met - zoals ze het zelf noemen - rock zonder concessies. Frank Sinatra’s New York schalt over het plein wanneer de band opkomt. De bandleden komen uit verschillende projecten als Within Temptation, Vals Licht en Heideroosjes. De laatstgenoemde band klinkt als bron van invloed ook wel goed door, want de rock van deze heren is op veel momenten niet heel erg strak. Het album klinkt daarentegen veelbelovend met veel rechttoe rechtaan rocknummers, maar vandaag komt het live echter niet al te best uit de verf. Zanger Tony de Bruijn heeft een stem die doet denken aan Deep Purple’s Ian Gillan of Chris Cornell van Soundgarden. Maar dan net even van wat mindere kwaliteit, de uithalen die hij wel haalt zijn schaars. Het publiek staat dan wel vooraan, maar staat er met name door de schaduw die daar is. Zanger De Bruijn probeert het publiek nog even mee te trekken: “Er mag gedanst worden”. Maar dit gebeurt niet. Misschien dat de kwaliteit toeneemt wanneer de band in de originele samenstelling speelt, maar vandaag was niet het beste optreden van de band. (SdG)
CityRock sluit letterlijk en figuurlijk af met vuurwerk
Organisatie mag trots zijn op gevarieerde (en zonnige) tweede editie
Vorig jaar vond op de vrijdagavond voorafgaande aan het metalfestival Into The Grave, voor de eerste keer CityRock plaats. Dit festival spitst zich toe op de hardere rockmuziek. De eerste editie bleek een succes en er is dus ruimte voor nog een festival in Leeuwarden. Vandaar dat CityRock dit jaar voor de tweede keer plaats vindt. Met op de poster enkele indrukwekkende namen, zoals Peter Pan Speedrock en Epica!
Stream of Passion, goed en strak
Na het optreden van Red Vultures is er gelijk wat meer beweging naar het podium, zo dadelijk staat daar Stream Of Passion. De band is opgericht door Arjan Lucasssen, die inmiddels ook alweer de band heeft verlaten. Stream of Passion blijft bestaan en brengt in 2014 onder eigen naam het album A War Of Our Own uit. De act staat garant voor een lekkere portie symfonische rock. Op het plein, vooraan bij het podium is het lekker druk wanneer de uit Mexico afkomstige zangeres Marcela Bovio luidkeels haar opwachting maakt. Het wordt direct duidelijk dat uit haar kleine postuur toch flink wat vocaal geweld komt. Er wordt veel gebruik gemaakt van koortjes op een band, want de bandleden focussen zich puur op hun instrument. Dit is prima, hierdoor klinkt het geheel erg goed en strak. Soms is het niet helemaal duidelijk of zangeres Bovio zelf zingt of dat het een stem van het bandje is. De toeschouwers vinden het wel prima en knikken toegevend mee. Er is dan ook genoeg te zien op het podium zoals synchroon headbangen. Dit slaat helaas nog niet zo over naar het publiek. De mensen lijken nog niet helemaal los te komen maar bedankt de band wel met een uitbundig applaus. (SdG)
Kamchatka verrast
De middag begint nu echt goed op gang te komen en het wordt steeds drukker. De eerste mensen zijn inmiddels ook al bezweken onder de hete zon, maar het merendeel heeft nergens last van en staat in afwachting van het Zweedse Kamchatka voor het podium te wachten. Zelf geeft de band aan dat ze moeilijk in een hokje te stoppen zijn. En na een aantal nummers wordt dat ook goed duidelijk. Vaak is de opbouw echte stonerrock, waarna er vervolgens een dikke heavy metal gitaarsolo volgt of een blues georiënteerd intermezzo. Het is mooi om te zien dat de band geen poespas heeft, het drumstel is basic, er wordt niet van instrument gewisseld en toch weten ze met z’n drieën een heel vol geluid neer te zetten. Vooral bassist Per Wibegs lijkt enorm te genieten en zoekt regelmatig even contact met drummer Tobias Strandviks. Al snel lijkt de band de sympathie van het publiek te krijgen omdat ze gewoon goed spelen zonder sterallures. Zanger Thomas Juneor Anderssons komt dan ook erg zenuwachtig over wanneer hij het publiek toespreekt en zegt dat ze zo blij zijn dat ze hier mogen spelen. De toeschouwers blijven wat gematigd ondanks de heerlijke show die Kamchatka neer zet. (SdG)
Peter Pan Speedrock weet het publiek uit roes te halen
Het is aan Peter Pan Speedrock om het enigszins ingekakte publiek op het Oldehoofsterkerkhof wakker te schudden. En dit is een prima klus voor de band uit Eindhoven die dit dan ook binnen luttele seconden voor elkaar krijgt. Peter Pan doet wat het altijd doet, vol gas en vol overgave spelen. Het publiek gaat er volledig in mee, iedereen staat met een glimlach op het plein of doet mee met de circle pit die al vrij snel ontstaat. De band gaat al een mooi tijdje mee, twintig jaar podium ervaring druipt er dan ook af. Sowieso is de band een graag geziene naam in Leeuwarden en komen ze dan ook regelmatig deze kant op. Als snel klinkt de vraag, “Zou Dikke Dennis ook komen?” door het publiek. Maar die is er vandaag niet, en dat maakt ook helemaal niets uit. Zanger Peter van Elderen staat zoals gebruikelijk weer de longen uit zijn lijf te schreeuwen en maakt veel indruk. Peter Pan Speedrock heeft gedaan wat de drie voorgaande acts niet is gelukt; het publiek opwarmen voor de rest van de avond. (SdG)
The Anwser trapt de bluesrock-pedalen flink in
Sinds het uitkomen van het vierde studioalbum Raise A Little Hell zijn de Ierse heren van The Answer niet te stoppen. Er is veel energie gestopt in het maken van het album, maar dubbel zoveel energie in de Raise A Little Hell-tour waar ze nu middenin zitten. Ergens halverwege de touragenda staat Leeuwarden genoteerd. Bij het vallen van de avond, trappen de mannen onder leiding van zanger Cormac Neeson de bluesrock-pedalen in. Oud en nieuw materiaal zijn in de set keurig verdeeld waarbij I Am What I Am van het nieuwe album het startsein is voor een energiek uur rock op het plein. Bij de muziek van The Anwser hoef je geen nieuwe, inventieve benadering van het genre te verwachten. Het is wat het is: uit de jaren zeventig geïnspireerde rauwe gitaarrock. Het nieuwe album gaat verder waar het album New Horizon uit 2013 is gestopt en voor de fans is dat prima. Frontman Neeson is een zeer capabele en charismatische entertainer en zijn positieve houding vindt zijn uitwerking op het publiek. Inkleurd met mondharmonica en opzwepende acties van Neeson sluiten ze met de twee sterke nummers Under the Sky en Raise A Little Hell een solide set af. (MH)
Epica sluit een prachtige dag CityRock af in stijl
De prachtige banners op het podium maken duidelijk dat Epica bezig is met de Europese Enigma Tour, naar aanleiding van de release van het laatste album The Quantum Enigma. Het valt niet te ontkennen dat de show van Epica tijdens CityRock qua opzet, dramatiek, aankleding en visuele aspecten ver boven de rest uitsteekt. De prachtige, roodharige Simone Simons doet het voor het plaatje uiteraard altijd goed, maar ook de heren zijn alles behalve statische figuren tijdens de show. Vanaf de eerste tonen van het openingsnummer Originem is het een uur lang een strak geregisseerde show inclusief zuivere zang van Simons, lage grunts van gitarist Mark Jansen, een hoop rondzwaaiend haar, een toetsenist met een futuristisch uitziend draagbaar keyboard, en vuurwerk. Heel veel vuurwerk. Hier schuilt dan ook meteen het gevaar als het gaat om overproductie. Is het allemaal niet te gelikt? Gaat het nog wel om de muziek? Er zullen altijd twee kampen blijven als het gaat om deze benadering van muziek maken en het neerzetten van een show. Desalniettemin raakt Simons elke hoge noot, is de interactie tussen de bandleden een voorbeeld voor veel andere bands en trekken ze alles uit de kast om een volwaardige show neer te zetten. De organisatie van CityRock mag trots zijn op deze afsluiter en een gevarieerde dag aan stevige rock onder de Oldehove. (MH)