Op een bij tijd en wijle kleddernatte zondag eindigt Leeuwarden het Straatfestival-weekend waarbij bezoekers hebben genoten van bijna 160 verschillende acts. Theatrale hoogtepunten komen onder andere van Circus Ronaldo. Of wat te denken van de acrobatische Bench van Mimbre? Uiteraard is er op zondag ook genoeg muziek te horen. 3voor12/Friesland was van de partij in de Prinsentuin en op het Gouverneursplein.
#FSF15: Muzikale finaledag Straatfestival op bijna herfstachtige zondag
Ideale dag om nieuwe acts te ontdekken
Het laatste weekend van mei staat in Leeuwarden traditiegetrouw in het teken van het Fries StraatFestival. De binnenstad wordt omgetoverd tot één groot podium voor zang, dans en theater. Van plein tot plein, in de steegjes van de stad en in de Prinsentuin loop je tegen prachtige acts aan. Qua muziek vind je op de pleinen in de stad een zeer gevarieerd programma.
Ella and her Man
De dag ervoor won ze nog een prijs als trompetsoliste, maar vandaag mag Ella de Jong met manlief haar soepele jazz in de Prinsentuin ter gehore brengen. Haar trompetspel mag dan wel prijzen in de wacht slepen, maar Ella ontpopt zich hier als een alleskunner: ze is ook een begenadigd zangeres, zodat ze er in het Fries, Nederlands én Engels mee weg komt. Desalniettemin komt de echt hoogstaande kwaliteit van her Man. Als enige begeleider tovert Herman Woltman de meest vernuftige melodieën uit zijn gitaar, wat het geheel tot een hoger niveau stuwt. De dagkeuze is perfect voor het duo: als je op hetzelfde moment Radio 6 aan zou zetten zou je waarschijnlijk dezelfde smooth jazz horen. Ella behandelt echter wat serieuzere thema’s, al worden de nummers wat luchtiger naarmate de set vordert. De hoogtepunten in de set zijn desalniettemin de momenten zodra gitaar en trompet soepel langs elkaar heen draaien. (WH)
VanDryver
Voor wie dacht dat de term ''modern klassiek” een oxymoron is: hier is het keiharde tegenargument. VanDryver weet een perfecte balans te weven tussen moderne waarden in de rockmuziek en het theatrale van klassiek. Drums en bassynthesizer stuwen de composities onverbiddelijk voort, terwijl het klassieke instrumentarium het geheel doet wervelen als een tonale windhoos. Voeg daar de slepende stem van de componist zelf aan toe, en je bent verkocht: rockbands hebben geen gitaren meer nodig, nooit gehad. De constant dreigende sfeer die de bassynth meegeeft werkt perfect bij de steeds harder aanzwellende wind. Zelfs de relatief vrolijke afsluiter (nadruk op relatief) heeft die heerlijk knijpende ondertoon die als een teek onder je huid blijft zitten. Tegen alle verwachtingen in verovert een band met een dwarsfluit hier een plaatsje tussen de hoogtepunten van het Fries Straatfestival 2015. (WH)
Opzwepende melodieën, zware teksten met een luchtige toon en een bont gezelschap op het podium. Met de bijzondere samenstelling van instrumenten (accordeon, klarinet, viool, basgitaar, trombone en drums) klinkt de muziek als een mix van folk, nederpop en ska. HoppaH uit Groningen heeft alle ingrediënten in huis om er een vrolijk feestje van te maken. Helaas zit het weer niet mee, waardoor het - afgezien van de band - angstvallig stil blijft op het Gouveneursplein. Gelukkig verschijnt er uiteindelijk nog een redelijk publiek, hetzij afwachtend en schuilend voor de regen. Vermakelijk zijn de dansende kleine kindjes die zich niet laten afschrikken door een paar druppels. Het lijkt zanger Serge niet te deren dat de opkomst niet enorm is. Hij danst, springt en skankt er flink op los. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Ook de overige bandleden geven alles wat ze hebben, waardoor het lijkt alsof de zon toch nog even schijnt op deze druilerige dag. (SW)
Het leuke van het Fries Straatfestival is dat je nog wel eens een leuk bandje kunt ontdekken! De invulling van het muzikale programma is niet per definitie om te scoren. De keerzijde hiervan is echter dat het publiek niet gauw voor een onbekend bandje het iets mindere weer trotseert. Zij die dit echter wel doen, zijn op zondagmiddag getuige van een alleraardigst optreden van de folk-pop band Musée Mécanique uit Portland, Oregon. De band die tijdens Take Root 2010 bij toeval op de radar van de programmeur kwam, speelt te overstaan van ruim veertig toeschouwers. Maar de heren blijven enthousiast en genieten met name van het prachtige, groene uitzicht, wat zij vanaf het podium hebben. Op plaat klinkt Musée Mécanique erg gepolijst en weinig spannend. Maar live is het geluid toch iets rauwer. De samenzang tussen de heren frontmannen Micah Rabwin en Sean Ogilvie doet af en toe denken aan Calexico, terwijl het instrumentarium in andere nummers weer herinneringen aan Sufjan Stevens op roept. De melancholische folkpop van het Amerikaanse kwartet blijft vier overeind in de Prinsentuin en eigenlijk vormt het herfstachtige weer een prima decor voor dit soort muziek! De thuisblijvers haalden vanmiddag niet hun gelijk. Missie Musée Mécanique; geslaagd! (TvdV)
Sinas
Dames en heren, het zoeken is voorbij: Sinas heeft met single Sagano by Night de missing link tussen Falco Benz en de bandjes die je op elke straathoek in Buenos Aires ziet gevonden. De uitvinding van het trio is misschien wel zo zomers als de bandnaam doet vermoeden, maar een stuk psychedelischer dan je zou verwachten. Over de Zuid Amerikaanse drumbeat worden soepele lagen toetsen gelegd, waar dan weer een met effecten doorspekte saxofoon overheen wordt gejaagd. De modulaire synthesizer die er af en toe tussendoor bromt houdt het geheel scherp. Sinas zet het publiek op een draaimolen van stijlen: Zuid Amerikaanse dansmuziek wordt dus vertegenwoordigd, maar we herkennen ook elementen van moderne dance en techno, en zelfs een beetje klezmer. Het weer mag dan niet zo zonnig zijn als de muziek, maar het drietal weet de paraplu’s op het plein toch flink op en neer te laten deinen. (WH)