Een lange avond Popronde Leeuwarden begint al in de namiddag. In de hal van het Fries Museum staat Eleonor Coco (solo met elektrische gitaar) geprogrammeerd. Een ondankbare taak natuurlijk, op dit soort locaties. Veel bezoekers weten de weg naar het museum op dit tijdstip niet te vinden, in ieder geval niet voor dit optreden. Het publiek bestaat uit een aantal medewerkers van de Popronde Leeuwarden, enkele verdwaalde muziekliefhebbers en bezoekers van het museum café, voor wie de muziek als prettig behang dient. Toch nemen ze zowaar de moeite om zachter te praten. Eleonor Coco speelt solo en is zichtbaar nerveus. Dit blijkt onder meer uit de manier waarop ze, onsamenhangend, de nummers aan elkaar praat. Als zangeres weet ze wel degelijk te overtuigen. De talentvolle Amsterdamse beschikt over een aantal alleraardigste popliedjes, een kraakheldere stem en de verrassend goede akoestiek van het museum zorgen ervoor dat optreden boeiend blijft. Hoewel de ontwapenende en lichtelijk gespannen houding van de zangeres ook als charmant aangemerkt mogen worden. (TvdV)
#POPRONDE15: Rondreizend festival strijkt neer in Leeuwarden
Paddy O'Ryan, Licks, het Fries Museum en de Academie voor Popcultuur verwelkomen artiesten vanuit 't hele land
Op vrijdag 30 oktober streek rondreizend festival Popronde in Leeuwarden neer. Zoals gewoonlijk bieden ook dit jaar tientallen steden in Nederland een podium aan jonge artiesten tijdens Popronde. Artiesten die al flink wat naam hebben gemaakt, via bijvoorbeeld 3FM, DWDD of Noorderslag, maar ook artiesten die nog aan het begin van hun muzikale carrière staan en voor veel publiek een nieuwe ontdekking zullen zijn. Het gratis toegankelijke festival vond vrijdag onder andere in Paddy O'Ryan, Licks, het Fries Museum en op de Academie voor Popcultuur plaats. 3VOOR12/Friesland was erbij en deed daar verslag.
Eleonor Coco, 16.15 uur, Fries Museum
our Minor fall, 20:30 uur, Paddy O'Ryan
In de gastvrije ambiance van Paddy O’Ryan staat het indie-folk zestal our Minor fall. Met traditionele instrumenten als viool en cello lijken zij in een Ierse Pub op de juiste plaats. Hun akoestische benadering en harmonische samenzang doet veel denken aan bands als Fleet Foxes en Mumford & Sons. Toch weten ze met hun warme, zacht aanzwellende strijkers een geheel eigen sound neer te zetten. Een klein publiek is voor het podium en aan de bar neergestreken, maar het overgrote deel van de aanwezigen zit aan een tafeltje en lijkt niet speciaal voor de band gekomen te zijn. Verscholen achter grote bellen Iers bier eet men onverstoord door van hun warme plate. De algemene interesse lijkt meer bij het eten en drinken dan bij de livemuziek te liggen. Het applaus valt dan ook een beetje tegen. Jammer, want de band weet wel een goeie show neer te zetten. De afwisseling tussen akoestische en hardere stukken met stevige drums en explosieve strijkers maakt het tot een dynamisch geheel. Bij een sterke uitvoering van het nummer Darling kijken er toch een aantal met gespitste oren op van hun tafel en lijken ze geamuseerd. Maar met het applaus dat our Minor fall vanavond ten deel valt, komen ze er bekaaid van af. (VM)
Iguana Death Cult, 21:30 uur, Licks
Een enthousiaste menigte heeft zich voor platenzaak Licks verzameld voor het optreden van garagerockband Iguana Death Cult. Met moeite weten alle geïnteresseerden zich in het kleine winkelpand te wurmen. Het viertal draait er niet omheen; geen opwarmertje om er in te komen, dit vuige viertal trekt meteen fel van leer. Ondanks dat ze vanavond met invaldrummer spelen, zetten ze hoog in. Vanaf de eerste met fuzz doordrenkte gitaarakkoorden krijg je een flinke schop in je kloten en ze nemen niets aan gas terug. Luisteraars krijgen nauwelijks de tijd om even op adem te komen. Waar veel garagerockbands nog wel eens verzanden in overmatig gebruik van distortion, weet Iguana Death Cult een veelzijdigheid aan klanken te produceren. Gitarist Tobias lijkt met fuzz, reverb en zijn Cry Baby van alle markten thuis. Tel hierbij de tempowisselingen, lijpe basloopjes, en stevige drums op – de drummer slaat alsof zijn leven er vanaf hangt – en de slotsom is een explosief mengsel dat nooit verveelt. Het publiek is dan ook laaiend enthousiast. Na afloop zijn er voor de liefhebber cassettebandjes met de laatste uitspattingen van de band te koop. (VM)
LGHTNNG, 22:00 uur, Academie voor Popcultuur
Het uit Groningen afkomstige LGHTNNG is het type band waarbij Leeuwarder hipsters hun lust kunnen botvieren. Het vrijwel compleet in zwart geklede trio, met de stijlvol ogende Doortje Hiddema als frontvrouw, maakt elektropop gebaseerd op de 80's. Terug naar de hoogtijdagen van de synthpop, naar eigen zeggen. De band presenteert zich op een ingetogen, bescheiden en soms zelfs wat klunzige wijze, wat ze siert. "Stop! Stop!" giechelt Hiddema ergens halverwege een nummer, waarna haar bandleden de show gehoorzaam stil leggen. "Dit is helemaal niet goed. Nú gaan we het goed spelen!" Het nummer wordt opnieuw ingestart met jawel, veel beter uitgekristalliseerde partijen en een hoorbaar dikkere sound. De band maakt over het algemeen muziek waar prima op te dansen valt. Het publiek in de Academie voor Popcultuur staat echter van begin tot eind met armen over elkaar en hier en daar licht knikkende hoofden te kijken, ondanks enkele pogingen van Hiddema om daar verandering in te brengen; "Er mag gedanst worden, hoor!" LGHTNNG is hoor- en zichtbaar nog een jonge band, die live best nog wat ontwikkeling zou mogen doormaken. Desalniettemin is het publiek vanavond enthousiast en terecht: het trio heeft een prima optreden neergezet. Heb je het gemist? Dan is er op 27 november een tweede kans om de band te zien in Neushoorn, tijdens Club 3VOOR12/Friesland. (BH)
Moon Tapes, 23:00 uur, Academie voor Popcultuur
Het Amsterdamse Moon Tapes weet tussen alle rookpluimen op het podium van de Academie voor Popcultuur het publiek langzaam te hypnotiseren met hun dreampop. Na een uitgebreide soundcheck in samenwerking met studenten van de Academie, beginnen de heren aan een gevarieerde setlist. De rook- en lichteffecten weten in combinatie met het piekfijn afgestelde geluid precies de goeie sfeer te creëren die deze muziek nodig heeft. Dromerig en mysterieus. De vloer staat redelijk vol met zachtjes meedeinende mensen. Naast reeds uitgebrachte nummers als A Little Bit of Paris, welke overigens sterk aan The Smiths doet denken, is er ook ruimte voor nieuwe nummers die op de aankomende plaat zullen verschijnen. De fijne bass-intro van het nieuwe nummer The One gaat er in als gesneden koek. Opvallend is ook de puike uitvoering van I Wanna Be Adored van The Stone Roses, hiermee maken zij ons duidelijk in welk rijtje zij thuishoren. Het publiek van vanavond kan deze luistermuziek wel waarderen. Nu maar afwachten of hun debuutalbum net zo legendarisch als die van eerdergenoemde wordt. (VM)