#WTTV14: Op ontdekkingsreis bij Three Blind Wolves

Schotse afvaardiging houdt de Americana spannend

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Afke Manshanden ,

Een stelletje valsspelers zijn het, die Three Blind Wolves. Verwacht je een driemansformatie daar op het podium van de Grootegast aan te treffen, staan de Schotten daar met zijn vieren hun countryrock te spelen. Niets mis mee trouwens: ze mogen dan van iets minder ver over the pond komen, de vier doen je wensen dat Schotland ook een kolonie in Amerika had gehad, als het maar meer van deze muziek had opgeleverd.

HET CONCERT:
Three Blind Wolves, Welcome to The Village, Grootegast, zaterdag 19 juli

DE ACT:
Dat ze niet van zo ver komen maakt niet uit; het is lang geleden dat er een countryzanger van dit kaliber de oversteek heeft gemaakt. Deze stem, samen met de begeleiding, doet nog het meest denken aan de rustige kant van White Denim. Er zit desalniettemin genoeg afwisseling in de nummers om niet te veel in de logische Americana-categorie te vallen: tempo- en maatwisselingen, (post)rock-achtige riffs: in combinatie met de harmonieuze bluegrasszang levert het een constant interessante countryrockmix op.

HET NUMMER:
Het is lastig om één specifiek nummer uit te zoeken dat de set samenvat. Elk nummer heeft wel een aspect, een detail dat het speciaal maakt. Emily Rose heeft een mooie blend van een sprankelende solo met driestemmige zang; Honey Fire heeft de variatie die je even wakker schudt zodra het te mellow dreigt te worden; Parade heeft een vuige doch zwoele rocksolo midden in een anderszins heerlijk harmonieus nummer. Er valt genoeg te ontdekken tijdens deze set.

HET MOMENT:
Dat de samenzang toch een van de sterkste punten van deze band is wordt nog eens benadrukt in Farmer With a Pulse. De leadzanger mag dan een dijk van een stem hebben, de rest van de blinde wolven hebben ook een bereik waar je u tegen zegt. Zodra de muziek even stilvalt en de zangers overblijven bouwt het op naar een slot met harder gitaarwerk, maar toch voelt de overgang als pas gelegd asfalt.

OOK OPMERKELIJK:
Erg uitbundig staan de Schotten overigens niet op het podium. Tijdens de gitaarstemsessies (die door de warmte na elk nummer nodig zijn) worden er afgezien van een paar “dankjewels” weinig woorden aan het publiek vuilgemaakt. Alleen een vermakelijk verhaal over de vunzige woorden die de zanger van zijn Nederlandse vrienden heeft geleerd levert een goeie respons uit het publiek op. De band laat blijkbaar liever de muziek spreken, wat absoluut geen straf is. De opmerking “jullie zijn de gek” is dan wel weer ontzettend aandoenlijk.

HET PUBLIEK:
De toeschouwers, die toch al niet in grote getale zijn gekomen, tonen niet veel enthousiasme. Het kan door de hitte komen, of doordat de band wat te vroeg begint waardoor sommigen nog van When We Are Wild moeten terugkeren. Aan de muziek ligt het in elk geval niet.

HET OORDEEL:
Aan de podiumpresentatie mag nog gewerkt worden, maar op de uitvoering van de nummers valt niets aan te merken. Wie had gedacht dat Americana met Schotse flair zo goed werkt. Three Blind Wolves krijgt een welverdiende 8-.