Het duo bestaande uit gitarist/zanger Lazlo Lee en drummer Cocaine Jim bestormt het podium. Lazlo Lee & The Motherless Children staat bekend om hun vuige blues-rock ‘n roll met snelle riffs en strakke drumpartijen. Het geluid staat echter zo hard dat geen van beiden tot hun recht komt. Datzelfde geldt eigenlijk voor de zang, die volledig overstemd wordt door de gitaar. Het oorverdovende geluid maakt dat de trommelvliezen van bezoekers een schietgebedje doen.
Drummer en gitarist lijken niet op elkaar ingespeeld te zijn, waardoor het publiek niet weet welk ritme aan te houden en wat schaapachtig richting het podium staart. Een enkeling probeert nog met zijn hoofd mee te deinen, maar daar houdt het dan ook mee op. Lazlo Lee weet het publiek niet mee te krijgen.The Flying Eyes weet publiek in Podium Asteriks niet te overtuigen
Strakke bluesrock verdwijnt in distortion door stoned optreden
Podium Asteriks heeft het deze vrijdag voor elkaar gekregen om een Nederlands podium te bieden aan de Baltimore Invasion Tour, waarmee The Flying Eyes hun laatste album Lowlands aan het publiek presenteren. Support werd verzorgd door Lazlo Lee & The Motherless Children.
The Flying Eyes hebben een veelbelovende plaat uitgebracht. Album Lowlands voldoet aan de omschrijving: een mix van The Doors, The Black Keys en Tame Impala. Verwachtingen zijn hoog als de vier artiesten het podium beklimmen. Het begint goed met drum en bas als perfecte basis. De bassist speelt alsof de bas een deel van zijn lijf is; een sterk improviserend vermogen met verrassende riffs.
Toch verdwijnt die basis gauw in de galm van de gitaren. De spannende opbouw die veel van hun nummers kenmerkt valt er compleet door weg. Hoogtepunt van de set, het nummer ‘Lay With Me’, weet het geheel net wat op te krikken. De artiesten maken weinig tot geen contact met het publiek en zijn voornamelijk met zichzelf bezig. Als de frontman uiteindelijk iets mompelt in de microfoon over coffeeshops, begint het bij het publiek wat te dagen: ze zijn stoned.
Ondanks het harde volume, stonede artiesten en een enigzins teleurstellend optreden, blijkt het publiek enthousiast genoeg om te juichen voor een toegift. Het is wellicht het imago dat aanspreekt in plaats van de muziek: het lange haar, de ‘vieze’ snorren en de psychedelische rock brengen de mid jaren ’70 terug naar nu. Bij de toegift verdwijnt de frontman helaas van het podium: te stoned om nog te spelen. Een optreden dat verre van representatief is voor het album.