Mark Foggo terug in romantisch Leeuwarden

Skamissionaris overrompelt publiek

Tekst: Henk Rigter | Foto's: Bouke Stienstra ,

Mark Foggo begon zijn eerste eigen bandje met twee Friese muzikanten, het is dan ook geen wonder dat de vrijwel non-stop toerende Brit het noorden van Nederland graag bezoekt. De beste man is al flink op leeftijd en dus is de vraag gerechtvaardigd of Mark Foggo nog een geloofwaardige ambassadeur is van het springerige en jeugdige karakter dat skamuziek zo eigen is. Samen met het populaire Mr. Wallace wordt deze vraag overtuigend beantwoord.

Tijdens het voorprogramma komt de stem van zangeres Renske de Boer geweldig tot zijn recht in de mooie akoestiek van Poppodium Romein. Dat de overige muzikanten van het altijd enthousiaste Mr. Wallace er ook wat van kunnen, wordt bewezen in een uur lang durende set die qua opbouw en presentatie strak in elkaar zit. Voor het aanwezige publiek, wat veelal bestaat uit skinheads met opgerolde mouwen en bretels, lijkt het tempo echter iets te laag te liggen. De bezoekers waarderen het voorprogramma, maar het is duidelijk waar ze echt voor komen.

Zodra Mark Foggo opkomt is de niet volledig uitverkochte zaal in de ban van zijn bruisende persoonlijkheid en de energie die door zijn wagenwijd openstaande ogen naar buiten lijkt te gutsen. Dat hij qua fysiek veel weg heeft van een kruising tussen Beetlejuice en een Engelse mijnwerker maakt het feest helemaal compleet. Het repertoire van Mark Foggo door de jaren heen bestaat voornamelijk uit harde, snelle ska. De nummers - die wat betreft diepgang niet veel verder komen dan redenen waarom je naar de kapper moet - gooien de avond dan ook in een stroomversnelling, waarin uitbundig wordt gedanst, gesprongen en gestampt.

Na twee nummers last de dan al bezweette frontman een onverwachte pauze in en roept een jongedame met dreadlocks het podium op. Niemand snapt waar het over gaat, tot opeens haar vriend en twee kinderen ook het podium betreden. Zoals het hoort gaat de man op zijn knieën en de vrouw zegt tot ieders grote vreugde ja. Dat ska en romantiek heus te combineren zijn, is met dit mooie moment ook bewezen. Met die wetenschap op zak gaat the hardest working man in ska verder met waar hij goed in is: het bouwen van een wild feestje.

Een onderdeel van Mark Foggo's opvallende aanwezigheid is zijn stem, die nog het best te vergelijken is met een Ozzy Osbourne impressie door Kermit de Kikker die aan de speed zit. Tijdens de toegift lijkt hij het rustiger aan te gaan doen en bewijst hij eventjes heus een goede stem te hebben, wanneer hij warm en beheerst Chris Isaak's klassieker Blue Hotel inzet. Met een paar woorden maakt hij echter duidelijk dat ska voor hem de enige muziek is en het tempo gaat weer omhoog, naar waar het eerder op de avond ook had gelegen.

Met dit wervelende feest, waarvan je eigenlijk verwacht dat het nog drie uren doorgaat, bewijst Mark Foggo nog wel even mee te kunnen in de door hem zo geliefde muziek. Her en der werd aangekondigd dat dit wel eens zijn laatste kunstje kon zijn in Leeuwarden, maar toen een fan hier naar informeerde bij de zanger zelf, antwoordde Mark Foggo duidelijk: "Ze kunnen me hier alleen wegdragen in een kist."