Zodra het donker begint te worden, treedt de eerste band van de avond aan. Althans dat zou moeten, maar de heren van het Duitse Obelyskkh laten op zich wachten. Niemand lijkt echt te weten waar de band zich bevindt en of ze überhaupt nog op komen treden, maar op de valreep staan ze er dan toch plotseling. Los van de kleine technische mankementen, weet de band een goede show neer te zetten. De band zit muzikaal ergens tussen de fuzzy hardrock en metal in, met veel nadruk op basdrum en zware baslijnen. Redelijk formulaisch op het eerste gezicht, maar de band weet de nummers uit te strekken met sterke gitaarmelodieën waardoor ze de spanning goed vast kunnen houden in hun nummers.
Sfeervol Into The Void overtuigt voor het tweede jaar op rij
Sterke optredens van Amenra en Monkey3 tekenend
Een paar jaar geleden moest je in Leeuwarden nog hard zoeken om de festivals, maar anno 2014 is er voor ieder wat wils. Breed georiënteerde festivals, maar ook festivals voor specifieke subgenres. Zo was het een jaar geleden dat we kennis maakten met Into The Void, compleet gewijd aan de betere stonerrock. De tweede editie van het festival staat ook weer garant voor alle duistere varianten van de rock-'n-roll. De middag kent al een sterk programma met de harde stonerrock van Menhir, het gitaargeweld van Bast, de dromerige maar meeslepende melodieën van Mount Salem en de gelaagde soundscapes van Atlantis.
Bij aanvang van de volgende band van de avond is de zaal flink volgelopen. De interesse in Monkey3 is duidelijk groot en terecht; de band speelt volledig instrumentaal. Vaak is dit eerder een vloek dan een zegen, aangezien veel bands of uiterst repetitief worden of in technische spielerei verzanden. Niks van dit alles bij de heren van Monkey3; ze beheersen hun vak uitstekend en maken uiterst gelaagde melodische nummers met steeds een licht dreigende ondertoon. De band krijgt de volle aandacht en elk nummer wordt met oprecht luid applaus ontvangen. De nummers zijn soms aan de lange kant, maar zo sterk uitgevoerd, zal niemand daar bezwaar tegen hebben.
Al deze subtiliteit is niet besteed aan The Wounded Kings. Deze Engelsen maken traditionele doom metal; dit betekent de gitaren op volle kracht en een geluid dat meer teruggrijpt op klassieke metalbands uit de jaren tachtig. Het geluid lijkt echter niet volledig tot zijn recht te komen, aangezien de gitaren en drums allemaal lijken samen te smelten in een brij van geluid, waardoor de variatie binnen de nummers beperkt blijft en sommige nummers erg op elkaar beginnen te lijken. Groot pluspunt is wel de zang van zanger George Birch. Hij weet continu zijn zang boven de instrumentatie uit te laten komen. Hiermee krijgt hij zeker de mensen vooraan goed mee en mankeert er aan het optreden op zich weinig.
De meest geruchtmakende naam van de avond is toch zeker het Belgische Amenra. De band heeft al een flinke reputatie opgebouwd met sterke optredens op festivals en staat garant voor een intense show. Muziek die je niet gewoon luistert, maar die je met je hele lichaam ervaart. Ook vanavond weet de band met gemak tot het hoogtepunt van de dag uit te groeien. De nummers zijn vaak een afwisseling van subtiele gitaarlijnen, sporadische drums en gefluisterde stemmen en volledige uitbarstingen van ronkende gitaren en schreeuwende vocalen. De balans tussen dit geheel wordt gedurende de gehele show meesterlijk vastgehouden. Hierdoor zit er continu een zekere spanning in de nummers, die je ook vaak terugvindt in het eerdere werk van Neurosis.
Verder is vooral opmerkelijk dat de show totaal onverlicht is, behalve een projectie op de achtergrond. Ook dit draagt bij aan de donkere sfeer die de band creëert. Alle hoofden in de zaal bewegen op en neer op de slome, zware ritmes. Gecombineerd met het feit dat twee van de bandleden met de rug naar het publiek toe staan weet de band een uitermate sfeervol optreden te geven. Ze laten ook amper ruimte voor applaus tussen de nummers en zodra het optreden afgelopen is, is het ook onmiddellijk duister. Geen applaus, geen contact. Er klinkt nog wel gejuich uit de zaal, maar dat mag niet baten. Amenra kwam, zag en heeft de zaal kapot gespeeld.
Na een dergelijke show is het gevaar natuurlijk dat de werkelijke afsluiter van de avond ondergesneeuwd raakt. Maar de mannen van Kadavar laten zich niet zomaar wegzetten. De muziek die ze maken verschilt wel wezenlijk van eerdere bands als Amenra en Monkey3, maar met hun jaren zeventig hardrock weten ze de avond tot een aangenaam einde te brengen. Muzikaal gezien is het allemaal niet zo donker als eerdere bands vandaag, maar de nummers staan wel als een huis. De gitaren grooven, de zang is meeslepend en de drummer gaat volledig los; perfecte muziek om nog een biertje te drinken en de avond mee af te sluiten.
Al met al valt er te spreken van een geslaagde tweede editie van Into the Void. Muzikaal gezien was het programma weer net even beter dan vorig jaar, zeker gezien de optredens van Monkey3 en Amenra. Het meest opvallend is hoe goed de sfeer in het algemeen op het festival is. Wellicht door het feit dat het festival met een specifieke keus in programmering toch een goed publiek aan zich kan binden. Alle ruimte dus om door te groeien voor de derde editie.
---
Gezien: Menhir, Bast, Mount Salem, Atlantis, Obelyskkh, Monkey3, The Wounded Kings, Amenra, Kadaver
Waar: Into The Void; Poppodium Romein, Leeuwarden
Wanneer: 25 oktober 2014
Opkomst: Hoog