DeWolff met support van Flying Trashcans

Beestachtig goed (en hard!) in Sneek

Tekst: Marilyn de Beurs | Foto's: Coen Waltmans ,

Dat ze volle zalen trekken is duidelijk. Het Sneker Bolwerk staat namelijk flink vol voor het driekoppig virtuozencollectief dat vaart onder de naam DeWolff. Veel houthakkersbloezen en baarden. Robin Piso en Luka en Pablo van der Poel rocken met hun strakke drums, scheurende gitaar en jankende orgel het Bolwerk. Brengen dat vette retrogeluid van de jaren '60 en '70 terug, wat doet denken aan Pink Floyd en Led Zeppelin. Supportact Flying Trashcans doet beslist niet voor ze onder.

Zij spelen misschien wel hun beste set. Waar vooral Luxury van bijblijft, maar ook het moment dat saxofonist Martijn Graff met groot succes een rondje losgaand publiek doet. Een héle goede avond voor de psychedelische bluesrock liefhebber. Een goed begin is het halve werk. Flying Trashcans is het perfecte voorprogramma voor het eveneens psychedelica producerende DeWolff. Een muur van energie, die het publiek in de stemming brengt voor meer van dat, van DeWolff bijvoorbeeld. En dat komt goed uit.

DeWolff opent met Evil Mothergrabber van het laatste album, Grand Southern Electric. Dat is het album dat ze samen met Mark Neill, producer van The Black Keys, opnamen. Wat goed en wat een kunde. De vingers van Pablo van der Poel dansen sneller dan het licht over zijn gitaarhals en zijn zang is bezielend. En niet alleen zíjn zang, maar ook het geluid van het lyrische Hammond orgel dat door Robin Piso wordt bemand. De strakke beats van drummer Luka van der Poel maken het af.

Ze spelen beukers en tranentrekkers, van Satilla nr 3 tot Yellow Rat en It's About Time. De tranentrekkers knallen ook, trouwens. Breed uitgesponnen solo's en jams versieren de set. En hoe breed uitgesponnen ook, ze vervelen geen moment. Fascinerend om naar te kijken is de bezieling en het vakmanschap, om te luisteren naar het gegier en de tekst. Het publiek schudt collectief en synchroon het hoofd van voor naar achter. Ze spelen Medicine, Ride With You en Stand Up Tall. Zowel de band als het publiek zit er helemaal in. Voodoo Mademoiselle rockt de pan uit. Het publiek rockt mee. Evenals bij A Little Bit Of Loving overigens, wat bekroond wordt met een energieke drumsolo van Luka van der Poel. De drie bandleden komen alledrie goed tot hun recht. Robin Piso krijgt voldoende ruimte om zijn virtuositeit te etaleren met zijn Hammond. Pablo van der Poel sleurt je mee, hij giert met gitaar en stem.

Het publiek maakt kennis met Stefan. Hij zorgt ervoor dat de band kan functioneren vanavond, instrument-wise. De dankbaarheid en dus tevredenheid van het publiek voor het optreden, blijkt ruimschoots uit het luidkeels aanmoedigen van Stefan, na elk nummer vanaf dat moment. Crumbling Heart en The Pistol komen nog voorbij. Don’t You Go Up The Sky, van het eerste album Strange Fruits And Undiscovered Plants, is een overtuigende afsluiter.

Na een snel sigaretje zijn ze terug voor een toegift. Restless Man en Gold and Seaweed krijgt het publiek nog kado. Wat fijn is, want genoeg krijg je niet van deze mannen. Jeugdig, maar volwassen wanneer ze spelen. Bloedserieus met hun muziek, maar tussendoor in voor een grap en een grol. Met gehakte tijgerprintschoenen en hele lange haren. Een bijzonder goede avond voor de muziek verzorgen zij en Flying Trashcans. Meer van dit!