De prachtige diversiteit van Ilse de Lange

Vanuit Nashville naar Zweden, richting Neil Young

Tekst: Jan Paulus van der Meulen ,

Ilse de Lange, ze begint haar muzikale carrière in Nashville. Een country zangeres die in de onderste laatjes van de Nashville archieven zocht naar inspiratie. "Bovenin lagen de grote artiesten, maar hoe lager ik kwam, hoe interessanter de songs werden". Daar vond ze een single van Julie Miller van I Still Cry, een nummer dat ze deze avond op een prachtige manier weet te brengen. Voor haar laatste album kiest ze ervoor om naar Zweden af te reizen onder het motto: ’’Hoe groter het contrast hoe beter’’. Ze slaat een commerciële weg in, gecombineerd met elektronische invloeden. Deze avond laat ze horen dat ze het allemaal beheerst, van country tot blues en van pop tot zelfs een kleine knipoog naar soul.

Ze begint haar set heel klein, slechts geflankeerd door haar gitarist Martijn Van Agt, die meezingt met Endless Highway. Het zorgt voor een prachtige tweestemmige versie van het nummer. Niet toevallig dat ze met een tokkelnummer begint, dit “omdat ik een angst voor tokkelen had”, zo vertelt ze met een knipoog. Zoals bij elk verhaaltje dat ze deze avond deelt, en dat zijn er nog al een paar, tovert het een kleine glimlach op het gezicht van de bezoekers. Ilse vindt het zelf ook “zo leuk joah!”.

Bij World of Hurt komt ook haar band het podium op, een vijfkoppige band met twee geweldige achtergrondzangeressen. Twee vrouwen die ze in Zweden heeft ontmoet, die later in de set het podium opeisen voor een prachtige folknummer waarbij Ilse de Lange zelf even in de schaduw treedt. In de schaduw van het podium, dat vrij simpel is aangekleed, met acht grote lantaarnachtige lampen die willekeurig over het podium zijn verdeeld. Een simpele maar effectieve aankleding, passend bij Ilse de Lange, die zelf geheel in het zwart is.

Een ander hoogtepunt is Livin’ On Love, afkomstig van haar album Here I Am. Een nummer met de  roots uit de countrymuziek, maar wat door de achtergrondzangeressen toch een soultintje mee krijgt. Een opzwepende opbouw naar een loepzuivere a capella (waarbij de drie dames echt alles uit de kast halen), gevolgd door een snerpende gitaarsolo en een bombastisch einde. En natuurlijk komen ook de andere hits voorbij. Tegen het einde worden The Great Escape en I’m Not So Tough gespeeld. Ilse voegt zich tussen het publiek, en zingt Miracle vanaf de tribune tegenover het podium.

De show eindigt met een aantal covers, waaronder Field of Opportunity van Neil Young en John Hiatt’s Have a Little Faith in Me. “Het lijkt wel of ik in de kerk sta”, zegt Ilse de Lange met een grote glimlach, nadat ze het verhaal achter Have a Little Faith in Me heeft verteld. En ja, zelfs de rol van dominee doet ze goed in deze gevarieerde show vanavond. Amen!