HET NUMMER:
Herkenbaar voor eenieder die regelmatig in een moshpit belandt tijdens een willekeurig metalconcert; de malloot die met het bloed voor de ogen als een dolle karatemoves gaat uitoefenen. Mister Karatekid die wél onder de gordel schopt, zijn kisten in gezichten plant en andere ongecontroleerde bewegingen uitoefent. Als protest tegen dergelijke lui schreef Sanchez het nummer Afterburner, dat uitkwam op het eerste album Burn. Na de korte introductie van het nummer krijgt Sanchez bevestigende en instemmende reacties uit het publiek.

HET MOMENT:
Altijd mooi om het een en ander met het publiek te delen en hersenen te laten kraken over bepaalde onderwerpen. Zo ook het onderwerp van het leven in het hier en nu. “Het leven is kort en het hiernamaals zuigt. Vertrouw er niet op dat er een leven na de dood bestaat, maar probeer er nu wat van te maken”. Dit is vrij vertaald de strekking van de boodschap die zanger Sanchez in een onbewaakt moment met het publiek deelt. Vervolgens wordt het nummer D.O.A. (Dead On Arrival) ingezet, waarbij menigeen de refreinen mee scandeert. De boodschap komt voor vandaag wel binnen bij de dames en heren op het plein, aangezien volop wordt genoten van een regenloze middag met drank en geoorloofd kabaal.

OOK OPMERKELIJK:
Sanchez is een charismatische frontman. Naast zijn strakke gitaarspel en de goede intermezzo’s tussen de nummers door, straalt hij iets bijzonders uit op het podium. Duidelijk een man met een missie, iemand die zijn boodschap verkondigt met een enorme passie in zijn blik. Strakke, opengesperde bruine ogen zoeken contact met het publiek en bij een moment van oogcontact imponeert hij direct.

HET PUBLIEK:
Ironisch genoeg wordt vlak na aanvang van de set iemand uit het publiek gevist die gewond is geraakt (al dan niet in een moshpit). Een klein half uur later houdt Sanchez zijn relaas over oncontroleerbaar schoppende malloten in een moshpit. Het is goed te merken dat rond dit tijdstip al veel mensen op het terrein zijn. Het gedeelte van het plein voor het podium staat tot de geluidstoren goed vol.

HET OORDEEL:
Havok levert op deze zaterdagmiddag onder de toren van de Oldehove een strakke set af. Drummer Webber bespeelt als geen ander indrukwekkend en beheerst de dubbele pedalen. Het gitaarwerk van de andere heren is net zo goed noemenswaardig. Strakke, hypersnelle riffs volgen elkaar op, aangevuld met de snerpende schrille zang van Sanchez. Met korte en krachtige aankondigingen van bepaalde nummers wordt het publiek aangezet tot nadenken, maar ligt ook het gevaar van een preek op de loer. Op sommige momenten ligt de kreet ‘speule!’ op het puntje van de tong.

De interactie tussen de bandleden is opvallend. Tijdens één van de nummers ontstaat er een staarwedstrijd tussen zanger en gitarist waarbij de enig bewegende lichaamsdelen de handen zijn. In een razend tempo dansen deze over gitaarhals en snaren en wijken de strakke blikken niet van elkaar af. Het levert een indrukwekkend en vermakelijk schouwspel op.