#FF14: Yakumo Orchestra krijgt niet de behandeling die het verdient

Ambitieus project weet verwachtingen deels waar te maken

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Coen Waltmans ,

De verwachtingen waren hooggespannen: een eenmalig project van fulkaan en Friesland Pop, met onder andere leden van Daily Bread en Cosmic U. Een soort van Fries Allstars team, zeg maar. Muzikaal zou het dan ook magistraal worden: elektronica, djembe’s, xylofoons en blazers, allemaal omgesmeed tot één dansbaar geheel. En toch – niemand danste. Waar ging het mis? Aan het orkest lag het in ieder geval niet.

DE ACT:

Achter een enorm doorzichtig doek stellen de muzikanten zich op. Yakumo, bijgestaan door twee percussionisten en een marimba-speler, zetten de intro met opbouwende percussie in. Je verwacht niet dat de deephouse-achtige beat goed samen valt met Hiltje Andringa’s dromerige stem, maar verrek, het werkt. Dat is zwak uitgedrukt overigens: vooral Andringa’s hoge uithalen vallen heerlijk op de basis die de beats neerleggen. Dat de marimba de meest nadrukkelijke baspartij heeft is verassend, maar onderscheidt het geheel van de dance die we kennen. Wat dan nog overblijft zijn de blazers, en of die nou echt wat toevoegen? We zijn er nog niet echt over uit. Misschien is het dat hun uitstraling niet bij de setting past, misschien zijn ze niet luid of schel genoeg versterkt – de sectie komt in ieder geval wat zwak uit in de mix.

HET NUMMER:

Wanneer de blazers – nadat het doek omhoog gaat – naar voren komen, wordt een van de mankementen duidelijk. De zeven stellen zich bijna intimiderend rond Andringa op, waar zij haar gouden stem bijna spookachtig over het koper legt. Waren ze nu uniform gekleed geweest, dan vormde het een prachtig plaatje. Helaas zijn t-shirts en spijkerbroeken minder beangstigend, waardoor het effect ontbreekt.

HET MOMENT:

De gelaagdheid van de muziek is gewoonweg indrukwekkend. Gedurende de set profileert de helft van Yakumo zich steeds meer als dirigent, en worden de nummers steeds meer uitgebreid. De visuals op het scherm geven het geheel nog een extra overweldigende laag.

OOK OPMERKELIJK:

Tijdens de set spreek ik met een bekende van het collectief, die de vinger precies op de zere plek weet te leggen: muzikaal zit het allemaal perfect in elkaar, maar het geluid werkt tegen. Zelf liepen ze al naar de geluidsman om het volume wat hoger te krijgen, waar hij uiteindelijk dan ook aan toegeeft. Het is net op dat moment dat de show ook tot het hoogtepunt stijgt: waar het geheel eerst nog sfeervol klonk, wordt het nu door de knallende beats flink dansbaar. Een project als dit moet eigenlijk een eigen geluidsman hebben. Het volume was dan vanaf het begin direct goed, en schalden de blazers scherper door de mix.

HET PUBLIEK:

De zaal maakt een conjunctuur door: door de relatieve onbekendheid van het project is de zaal eerst maar voor een kwart gevuld, waarna de beats genoeg mensen lokken om deze bijna te vullen. Helaas blijkt het niet overweldigend genoeg om iedereen vast te houden, waardoor de omvang van het publiek in de Rabobank zaal weer krimpt tot zijn aanvankelijke grootte.

HET OORDEEL:

Het is te hopen dat dit project wordt doorgezet, want het verdient meer. Wanneer het concept nog iets sterker wordt uitgewerkt tot live-act, dan heeft dit zeker de potentie om nachttenten vol te krijgen op de grote festivals. Daarbij zouden de nummers, uitgebracht op een album, niet misstaan in menige platenkast. Desalniettemin is dit voor een eerste show een indrukwekkende prestatie. Hopelijk is het niet de laatste.