#ETN14: Wovenhand: vreemd en bedwelmend

'The South' past niet helemaal bij 'The North'

Tekst: Wilbert Elting | Foto's: Coen Waltmans ,

Met Wovenhand had Explore the North voor het eerst een headliner van wereldfaam. Een naam waarvoor je een ticket koopt. Maar ook een naam die niet helemaal in het programma past. Wovenhand is het project van David Eugene Edwards. En Edwards, dat is een 'Southerner'. Een man uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten met een alles verzegende liefde voor God en een veel magischer en religieuzer wereldbeeld dan een Noorderling. Dat schuurt. Vooral als de setting ook nog eens niet meezit.

DE ACT: 
Edwards werd ooit beroemd als de frontman van 16 Horsepower. Die band speelde ontzettend rauwe en ruige country met een religieuze ondertoon. De muziek klonk alsof de duivel hen continu op de hielen zat. Het appelleerde aan een lang vervlogen tijd waarin de werkelijke en de spirituele wereld nog in elkaar overliepen. Wegens politieke en religieuze verschillen ging 16 Horsepower uiteindelijk uit elkaar. Edwards maakte een doorstart met Wovenhand en ging op dezelfde voet verder, alleen nu met een flinke gitaarmuur achter zijn bezwerende zang die hij voortaan door een vervormende microfoon brulde. Het klonk bijna alsof het hellevuur waarvoor hij met 16 Horsepower op de loop was, hem had ingehaald. Op Explore the North brandt dat hellevuur wat minder hard. De band ontbreekt, die was moe na een uitputtende tour, maar Edwards zelf kon nog even door, zei hij zelf. Al was het dan wel op zijn laatste benen.

HET NUMMER:
Het is lastig om 'het nummer' in de meer dan een uur durende set van Wovenhand te noemen. Want dat is er eigenlijk niet. Edwards galmt een continue stroom onheilspellende muziek de zaal in. De nummers verschillen onderling niet zo heel veel van elkaar. Hij begeleidt zichzelf met zware tonen op een elektrische gitaar of een instrument dat een kruising is tussen een banjo en een mandoline. En in die liedjes vertelt hij verhalen. Over de strijd tussen goed en kwaad, over zonde en verlossing, over schuld en boete. Aanvankelijk verveelt het, maar wie het de tijd geeft, de ogen sluit en luistert naar het bedwelmende geluid, komt bijna in een soort trance. Als Edwards maar lang genoeg zijn duistere verhalen over je uitstort, spreek je uiteindelijk vanzelf in tongen.  

HET MOMENT:
Maar ja, dat moment dat wil maar niet komen. Daarvoor is de juiste mix niet aanwezig. Wovenhand had misschien wel geen headliner moeten zijn maar één van de programma-onderdelen in de Lutherse kerk. Daar voert de stem en het donkere spel van Edwards de luisteraar mee. Maar in Zalen Schaaf? Nee, daar werkt het niet.

HET PUBLIEK:
In Zalen Schaaf staat namelijk een goed gevulde zaal te wachten om uit de schoenen te worden geblazen. Die willen Wovenhand in volle formatie zien. De gitaren door hun lijf voelen brullen. Het getergde van Edwards horen in galmende groteske uitroepen. Niets van dat alles krijgen ze. En dus eindigt Wovenhand met slechts een handvol trouwe volgelingen, die het introverte en het religieuze wél trekken. En die paar zielen, die hadden ook best in de Lutherse kerk gepast.

HET OORDEEL:
Als je Wovenhand beoordeelt op de verwachtingen die hij oproept als headliner, dan is hij onder de maat. Geen van alle maakte hij waar. En toch is het uiteindelijk iets bijzonders. Wie zich overgeeft, raakt bedwelmd. Wordt even meegevoerd naar de wereld van een man die een ander leven leidt dan wij. Een wereld waar een Noorderling weinig van begrijpt. Waar dat wat is, en dat wat kan zijn, dicht bij elkaar ligt. Edwards is heel even de gids. Maar niet iedereen komt op zijn bestemming aan. Ja, Edwards is een verhalenverteller en past daarom uiteindelijk wel in de filosofie van Explore the North. Maar niet alle verhalen, zijn onze verhalen.