#ETN14: Fixkes strijdt om serieus genomen te worden

Belgen behalen een pyrrusoverwinning met oprechtheid en originaliteit

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Marc Henri Quere ,

Teren op hun bescheiden hit uit 2007 (Kvraagetaan) doen ze gelukkig niet meer, de Vlamingen van Fixkes. Het optreden op Explore the North is hoofdzakelijk gevuld met nummers van de nieuwe plaat, die een handjevol pareltjes bevat. Helaas wordt een groot deel van de set in beslag genomen door muziek die wel lekker klinkt, maar nergens piekt. Fixkes moet in de Kanselarij moeite doen om alsnog interessant te worden.

HET CONCERT:
Fixkes, Explore The North, Kanselarij, zaterdag 29 november 2014

DE ACT
Het genre waar Fixkes in zit heeft een zwaar imagoprobleem. Want zeg nou zelf: hoe vaak wordt muziek, hoe goed ook, echt serieus genomen als de tekst in een streektaal is? Nu komt het vaak voor dat dit vooroordeel volkomen onterecht is, maar helaas is het soms wél waarheid. Fixkes lijkt in het begin van het optreden in de tweede categorie te vallen: de Antwerpse (of eigenlijk Stabroekse) teksten zijn in hun eerlijkheid aandoenlijk – in de zin dat bijvoorbeeld Roosbeefs teksten aandoenlijk zijn – maar dit is niet genoeg om de standaard, bijna cliché composities interessant te maken. Dat de band (afgezien van zanger Sam Valkenborgh) de podiumuitstraling van je gemiddelde Top 100-coverband heeft helpt ze ook niet mee. Als je wil dat streektaalmuziek serieus wordt genomen, kom dan niet aan met een country/linedance-begeleiding.

HET NUMMER
Maar net wanneer je begint te twijfelen of je weg zult lopen wordt Jodie Foster ingezet. Eindelijk, wat peper in onze collectieve reet. De praatzang die tot nu toe overheerst wordt vervangen door echte melodieën die zich meteen vastbijten in je hoofd. De begeleiding wordt ook een stuk origineler dan de voorgaande standaard-vier-akkoorden-liedjes. Het aanstekelijkste nummer uit de set zet, ironisch genoeg, een lijn in van emotionele nummers waarin Fixkes zijn hoogtepunt toont.

HET MOMENT
Want het is niet alles plezier wat de klok slaat. Eerder de dag werd bekend gemaakt dat Gorki-zanger Luc de Vos onverwachts is overleden. Het is dan ook een mooi gebaar dat het mooiste nummer uit de set, Misschien Is ’t De Regen, aan hem wordt opgedragen. Vooral met deze kennis roept het kippenvel op; in zang, begeleiding en gitaarsolo’s is te horen dat ze met oprechte emotie worden uitgevoerd. Compositorisch is het ook een sterk staaltje: het is de eerste keer dat de beide gitaristen echt goed samenwerken, in plaats van ongeveer dezelfde partijen te spelen. Vanaf hier is de set nog net gered: de band klinkt betrokkener, bevlogener, meer toegewijd. Zo krijgt Koriander Van Den Turk de behandeling die zo’n mooi, eerlijk liedje verdient.

OOK OPMERKELIJK
Opmerkelijk is hier het perfecte woord. De lijn van emotionelere nummers in lager tempo ligt de Vlamingen zo goed dat je ze alle saaie nummers hebt vergeven. Maar dan: de afsluiter. De Beastie Boys uit België. Vervreemdend is het op zijn zachtst uitgedrukt. Toegegeven, het klinkt heel leuk, en ze hebben ook wel flow, maar het is ergens jammer dat deze schoenmakers niet bij hun leest blijven.

HET PUBLIEK
Er zijn een paar interessante conclusies te trekken als je naar het publiek kijkt. Tijdens het minst originele deel is de zaal voor het meest gevuld (halfvol), en hoofdzakelijk door 40-plussers. De lange gitaarsolo van Misschien Is ’t De Regen jaagt ongeveer de helft hiervan weg, maar trekt een paar jongere toeschouwers. Het zal geen verrassing zijn dat het oudere publiek de rap niet zo waardeert.

HET OORDEEL
Je gunt die kleine Vlaming daar in het midden van het podium alles. Het is een leuke frontman die duidelijk achter zijn nummers staat, en zijn teksten in dialect serieus neemt. Fixkes doet hier nog nét genoeg zijn best om het imago van streektaalsongs te verbeteren, maar het scheelt niet veel. Wanneer de thema’s op hun serieust zijn, is Fixkes het best serieus te nemen.