#WTTV: Oordoppenwerk bij Maison du Malheur

Dansen met je vingers in je oren

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Niels Lahuis ,

Na deze set van rootsmannen Maison du Malheur zullen de meeste mensen in het publiek last hebben van twee dingen: hun voeten en hun trommelvliezen. Hoe goed en dansbaar de muziek ook mag zijn, het gebrekkige geluid maakt de show vooral pijnlijk voor de oren.

CONCERT:
Maison du Malheur, Bontebok, Welcome To The Village, zondag 28 juli 2013

MUZIEK:
De band rond Amsterdammer J.P. Mesker moet het vanavond zonder hun vaste trombonist doen. Niet dat de koperblazers ondervertegenwoordigd zijn: er zijn op het podium nog steeds een trompet, saxofoon en sousafoon (hierna voor het gemak tuba genoemd) aanwezig. Het collectief maakt roots met duidelijke invloeden uit de New Orleans -brass en -jazz, blues, en honky-tonk country. Zelf omschrijven ze het, vrij vertaald, als feestmuziek uit de depressie van de jaren dertig.

PLUS:
Bands met een tuba in plaats van een basgitaar zie je niet vaak op popfestivals (als we Broken Brass Ensemble even niet meerekenen). Het instrument maakt het geheel net wat zompiger en rauwer. Dit is dan ook, samen met de sterke frontman, de grootste aantrekkelijke factor van dit optreden. Halverwege komt de band echt goed los, weliswaar met hun rustigste nummer van de avond: een trage blues, met een climax die iedereen aan ziet komen, even niet door lijkt te gaan, en dan toch in vol ornaat losbarst met wervelende gitaar- en trompetsolo’s.

MIN:
Hoe geweldig koperblazers ook klinken, er zitten enkele nadelen aan. Zo is de tuba misschien het stoerste instrument dat bestaat, het heeft simpelweg niet de punch die een strakke ritmesectie nodig heeft. Hierdoor klinkt de basis vrij vaak rommelig.
Daarnaast kleeft er aan de andere twee toeters ook een groot nadeel: ze zijn beide ongelofelijk schel. Dit was geen probleem geweest als de geluidsman zich hiervan bewust was geweest, maar die lijkt nergens last van de hebben. Pas tegen het eind van de set worden het hoog wat omlaag en de middentonen wat omhoog gemixt, maar dan zijn de eerste trommelvliezen allang doorgescheurd.
Muzikaal gezien tapt Maison du Malheur uit een oud vaatje, wat niet genoeg naar de eigen hand wordt gezet. Veel van de nummers voelen (voornamelijk in het begin van de show), door de klassieke akkoordenprogressies, vaak voorspelbaar aan.

CONCLUSIE:
Dat de leden van Maison du Malheur stuk voor stuk erg getalenteerde muzikanten zijn zal
niemand zijn ontgaan. Een ouderwets feestje neerzetten kunnen ze ook en het festivalpubliek reageert uitbundig. Het is jammer dat het oorverdovende volume roet in het eten gooit.

CIJFER:
6,5