De eerste single Passage kwam al wel in april uit en dat nummer bleek een goed voorproefje van wat er op de EP staat. Het is op het ene moment ingetogen, op het andere moment explodeert de muziek uit elkaar. Afsluiter Tinderlight heeft dat bijvoorbeeld. Het nummer opent met hoge, haast winterse zang om geleidelijk over te gaan in de vocalen van zangeres Rosan Rozema, om uiteindelijk in de laatste halve minuut uit elkaar te barsten in hoekig en prachtig gitaarspel. De laatste seconden gaven me een kort gevoel van teleurstelling, omdat het nummer redelijk rond afloopt met een rustig outro, terwijl ik gewend ben bij de liveoptredens een abrupt einde te horen.
Recensie: The Future’s Dust – Marrakech
Een goede, speelse basis voor een debuutalbum
De debuutplaat van The Future’s Dust, de vier nummers tellende EP Marrakech, was al in april klaar, maar is pas vijf maanden daarna verschenen. Het is een slimme zet geweest om de komkommertijd te omzeilen, want de verwachtingen waren hooggespannen. En nu de EP er is, feestelijk gepresenteerd tijdens Freeze Festival, zijn er nog hogere verwachtingen: hoe gaat deze band zich verder ontwikkelen? In januari staat het vijftal in ieder geval op Eurosonic Noorderslag.
Toch vervliegt de teleurstelling gauw, omdat hier vier nummers gepresenteerd worden die als studioversie goed in elkaar steken. Bovendien kunnen ze live nog meer uitgebouwd worden. Neem The Fields, de tweede single, vlak voor de EP-release uitgegeven. Het opent met simplistisch drumwerk dat doet denken aan James Blake en Alt-J, twee van de inmiddels welbekende invloeden van The Future’s Dust. De andere invloedrijke band, The xx, komt er ook in terug: in de mannelijke en vrouwelijke zang. Na drie minuten volgt een muzikaal intermezzo dat live behoorlijk uitgesponnen kan worden. En net als Tinderlight eindigt dit liedje ook als een kalme, flakkerende vlam. Het eindigt zoals het begint zonder dat het een popkarakter krijgt. De versnellingen, veranderingen in geluid en gebruik van de elektronische instrumenten zorgen voor het lichte, speelse karakter van de nummers.
Marrakech is niet een titel die je zo snel zou verwachten bij deze postpunkmuziek. Het is een goed contrast met de winters aandoende liedjes vol uitgestrektheid. Niets van een mediterraan klimaat, nee, eerder de Friese kleigrond. Het zijn liedjes voor in de openlucht. Dat bewees de band wel tijdens een randomsessie op Into The Great Wide Open. De muziek kwam volledig tot zijn recht in de jachthaven met weids uitzicht.
Deze nummers zijn een goede basis om verder te gaan werken aan een debuutalbum. Want ja, dat moet er natuurlijk wel komen. Hoe gaat de band zich nu verder ontwikkelen? In een interview met 3VOOR12 zei Rozema al dat ze te maken hebben met tijdsdruk, maar dat ze ook druk bezig zijn met nieuwe nummers schrijven. Het is dan ook te hopen dat er gauw (nog meer druk op de ketel) meer werk komt, desnoods een single, zonder dat we een komkommertijd lang hoeven te wachten.