3voor12/Friesland cd-recensies!

Recensies van Brückenbauer, Lyonite en Broken Brass Ensemble

Redactie 3voor12/Friesland ,

Elke maand brengen Friese artiesten hun muziek op de markt: de ene keer een full-length album, de andere keer een demo-cd'tje of elpee. De redactie van 3voor12/Friesland vindt dat al deze releases een podium verdienen, die we voor het gemak maar gewoon 3voor12/Friesland cd-recensies noemen. In deze aflevering: Brückenbauer, Lyonite en Broken Brass Ensemble. Wil jij ook een oordeel over jouw release? Neem dan contact op met de redactie.

Brückenbauer – z.t.
Door: Obe Alkema
 
De tweede EP van Brückenbauer, wederom zonder titel, maakt de verlangens van uw recensent waar: de popnummers zijn enorm verdiept. Albumopener Who’s been telling is een dansbaar nummer met veel afwisseling qua tempo. De verschillende delen van het nummer, onder andere de verbindingen tussen refreinen en coupletten zijn goed doordacht. Het zorgt ervoor dat het nummer een ongewone wending krijgt. Back to the Drawingboard is evenzo: uptempopop met hoog uithalende vocalen die een kruising zijn tussen de frontman van The Killers en Thomas Azier.
 

Bij Brückenbauer hoef je niet op zoek naar fletse popsongs die fijn als achtergrondmuziek zijn. Nee, de stem van zanger Bert Steeman zorgt er wel voor dat je erbij moet blijven. Shoot the Other One lijkt een rustpunt in de EP, maar niet bij de refreinen. Dan gaat het weer snel omhoog met de beats. Het instrumentale intermezzo aan het einde van het nummer is goed, klinkt overtuigend en smaakt naar meer. Jammer genoeg valt You Make It Sound, die al op de eerste EP stond, behoorlijk uit de toon: de wat alternatievere, introverte liedjes die ik hiervoor al noemde stroken niet goed met dit grappige liedje. Brückenbauer had dit beter kunnen laten rusten op de eerste EP en deze EP volledig moeten vullen met nieuw materiaal. Als ze dat de volgende keer doen, wel met ongeveer hetzelfde materiaal als deze keer, want het is een goede ontwikkeling in Brückenbauers carrière. 

Lyonite - Disguised In Darkness
Door: Rudie van der Bos

Afgelopen najaar bespraken we de inbreng van Leeuwarder metalband Lyonite op de Frisian Metal Massacre - Vol. 2 sampler. Inmiddels is er met Disguised In Darkness een volledig album.
Met een metalband bestaande uit heren en een frontvrouw kom je in Nederland al gauw uit bij namen als Epica en Within Temptation, als je gaat vergelijken en stijlen beschrijven. Het Finse Nightwish past ook prima in dat rijtje, wat de band zelf bij hun invloeden beaamt overigens. Aangezien deze bands al bekend zijn, is Lyonite dan meer van hetzelfde of zelfs overbodig?
Ja en nee. Natuurlijk 'klinkt het als' en is het weinig nieuws onder de zon met veel  gitaar, bombast, symfonische invloeden en een prominente rol voor de zangeres. Maar de manier waarop vocaliste Claudia Edwards van Muijen haar zuivere engelenstem laat klinken tegen de strakke muur van gitaren en piano is gewoon goed. Op My Disguise is er ruimte voor mannelijke vocale ondersteuning door gastzanger Ferdinand Wanders. Afsluiter Darkness Ends duurt liefst 15 minuten, zonder te vervelen. Prettig zijn ook de twee instrumentale interludes die je even de kans geven uit dit bijna 40 minuten durend bombardement van Disguised In Darkness te stappen.

Een beetje meer metal dan Within Temptation, een beetje meer pop dan Epica. Uitgebracht in eigen beheer, maar rijp voor meer ondersteuning door een goed (metal)label. Metal voor de part-time metalliefhebber. En zeker niet overbodig.  

Broken Brass Ensemble - z.t.
Door: Wouter Hoogland

Dat het Broken Brass Ensemble live al een behoorlijk fenomeen is zal niemand zijn ontgaan. Zodra er vlak voor je neus zeven koperblazers en een drummer je weg staan te blazen (letterlijk en figuurlijk) is het eigenlijk onvoorstelbaar dat er feestmuziek bestaat zonder blaassectie. Maar weet het Ensemble die energie over te brengen naar de studio? Het antwoord is kort gezegd: grotendeels. Natuurlijk, het bombastische van een tuba in je gezicht komt alleen live echt naar voren, maar ook de EP knalt er meteen lekker in – waarschijnlijk omdat het klinkt alsof alles ook live is opgenomen.
 

Als geheel is het vooral een feest van herkenning, en niet alleen voor degenen die de groep live hebben gezien: het eerste wat te horen is in opener Crazy LA Blues is de kenmerkende Chi-Lites sample uit Beyoncé’s Crazy In Love. Dat soort opzwepende riffs voeren de boventoon, maar Broken Brass Ensemble kan meer. Hoogtepunt Daydream (met net meer dan vier minuten ook meteen het langste nummer van de EP) is daar een goed voorbeeld van. Net zo beweeglijk als de rest, maar door de onverwacht rustige, bijna psychedelische solo en de ijzersterke opbouw een perfect toonbeeld van waar deze jongens toe in staat zijn. Wat dat is? Het maken van hoogwaardige New Orleans Brass waarbij het fysiek onmogelijk is om stil te zitten.