Als voorprogramma voor een band als DeWolff zijn The Flying Trashcans perfect. De vergelijking is snel gemaakt: de jonge Leeuwarders maken een wervelende mix van (jazzy) bluesrock, psychedelica en boogie in dezelfde opstelling als DeWolff, maar dan aangevuld met een saxofonist. Als blijkt dat het laatste nummer in de set een cover van Mike Mangan’s Big Organ Trio’s Down and Dirty is, is het makkelijk te zien dat beide bands uit hetzelfde muzikale vaatje tappen. Datzelfde nummer werd ook door DeWolff-toetsenist Robin Piso en zijn project Orgel Vreten gecoverd.
DeWolff doet waar DeWolff goed in is
Trio heeft geen Edison nodig om Het Bolwerk omver te blazen
Afgelopen week liep DeWolff de Edison Popprijs voor beste Nederlandse album mis – het beeldje ging naar Nick en Simon. Vijf dagen later staat het trio in Het Bolwerk te Sneek, waar alle ingehouden frustraties meedogenloos over het publiek geknald worden. Toch biedt de set meer subtiliteit dan het optreden op Freeze Festival in september. Het resultaat is een show van de kwaliteit die we van DeWolff gewend zijn.
The Flying Trashcans weten hun muziek goed te brengen: na het eerste nummer is het publiek al flink warmgedraaid en die energie wordt moeiteloos doorgezet. De lange instrumentale gedeeltes verbloemen de vocale gebreken van de zangers en vervelen tegelijkertijd geen moment.
Hoofdact DeWolff heeft na Freeze Festival een goede live-reputatie in Friesland hoog te houden. Dat lijken de drie ook zeker van plan te zijn: met Evil and the Midnight Sun en Love in C-Minor beukt de band er meteen ongenadig in. In september bleek dit de toonzetting voor het hele optreden, maar DeWolff gunt zichzelf vanavond in Sneek wat meer tijd. De band speelt meer nummers van het nieuwste album IV, welke over het algemeen een wat rustiger, subtieler geluid bevat, en er is ruimte voor lange, psychedelische solo’s. Vaak is dit een dooddoener voor het tempo van de show in zijn geheel, maar gelukkig weet de band het allemaal goed te doseren. Op geen enkel moment voelt de show langdradig aan – zelfs niet tijdens een versie van The Pistol die de tien minuten overschrijdt.
Begin deze week zag DeWolff de Edison-award voor beste Nederlandse album aan zijn neus voorbij gaan. Nu zeggen de leden sportief met hun verlies om te kunnen gaan, maar winnaars Nick en Simon krijgen toch nog een paar (welgemeende) sneren van gitarist Pablo naar hun hoofd geslingerd. En hebben we Robin niet wel eens uitbundiger orgel zien spelen? Is er misschien toch sprake van Edison-blues? Kan best zijn, maar gelukkig heeft DeWolff zelf het beste medicijn op voorraad: een flinke portie keiharde bluesrock. Tegen het einde van de set zien we Robins haren dus alweer als een zweep over zijn Hammond zwaaien en scheurt DeWolff door de rest van de avond. Er wordt afgesloten met mogelijk de hardste versie van Gold and Seaweed die de band ooit ten gehore heeft gebracht.
De reputatie die het trio vorig jaar in Leeuwarden heeft opgebouwd, wordt in Sneek duidelijk bevestigd. DeWolff doet vanavond waar DeWolff goed in is, en dat is de ijzersterke arrangementen van de albums doorspekken met solo’s van uitzonderlijk niveau – iets wat we Nick en Simon nog niet hebben zien doen.
---
Gezien: DeWolff + The Flying Trashcans
Waar: Poppodium Het Bolwerk Sneek
Wanneer: 16 februari 2013
Opkomst: 375-400 man