#ETN13: Will Samson neemt zijn tijd

Beetje bij beetje komen er perfecte songs tevoorschijn

Tekst: Wouter Hoogland | Foto's: Jan-Sjoerd Geertsma ,

Rome was niet in één dag gebouwd en kijk hoe mooi dat is geworden. Dit is precies het gevoel dat Will Samsons set oproept: het duurt even, maar je bent toch ontzettend blij dat je op het resultaat hebt gewacht.

HET CONCERT:
Will Samson, Explore the North, Post Plaza, zaterdag 23 november

DE ACT:
Moederziel alleen zit Samson op het podium. Terwijl hij gewoonlijk wordt vergezeld door een toetsenist mag de Brit het vanavond helemaal zelf opknappen. Dit levert een interessant contrast op: hoe rustig de zweverige dreamfolk die hij maakt ook is, zelf is de singer/songwriter constant bezig met knopjes afstellen, loops opnemen en volumeniveaus aanpassen. Het levert wel een indrukwekkende muur van geluid op, die de nummers doen aanvoelen als één lange stream of consciousness – met nadruk op lange: de meeste nummers passeren de tien minuten met gemak.

HET NUMMER:
Terwijl op zijn platen alles net iets vager en verder weg lijkt door de ouderwetse opnametechnieken, komen bepaalde aspecten van Samsons nummers nu feller naar voren. Zo wordt Meet Me At Home gewoonlijk ondersteund door een zacht stuiterende beat en een subtiele shaker. Live daarentegen pulseert het ritme als een donderslag bij de heldere hemel die hij met zijn gitaar creëert. Zo wordt het nummer de perfecte tegenhanger van de stilte die het gewoonlijk oproept, terwijl het zijn integriteit behoudt.

HET MOMENT:
Zoals eerder gezegd voelt de set als één grote stroom van geluid, dus momenten die eruit springen zijn spaarzaam. De echt opvallende aspecten zijn wanneer de Brit de stroom even onderbreekt. Dit doet hij op verschillende manieren: verrassende uithalen én duikvluchten in de zang, plotselinge dreunen in de percussie, of juist een abrupte stilte tussendoor houden je aandacht er onverdeeld bij. Het is vooral ook zijn stem die dat doet. Met een bereik dat Justin Vernon (Bon Iver) en James Vincent McMorrow jaloers zouden maken en met een klein rauw randje houdt Samson het geheel scherp door alle soundscapes heen.

OOK OPMERKELIJK:
Bij het laatste nummer in de set is op de achtergrond het geluid van een kabbelend beekje te horen. Op dat moment komt bij ondergetekende het besef omhoog: Samson levert hier zelf de beste metafoor voor zijn optreden. Een beekje is niet spectaculair: je hoeft geen snelle bochten of plotselinge watervallen te verwachten, maar het is toch o zo mooi om er even bij te blijven kijken. 

HET PUBLIEK:
Dat de nummers gemiddeld toch wel erg lang uitgesponnen worden, is ook te merken in de zaal. Tijdens het optreden barsten overal wel gesprekjes los, terwijl deze muziek toch wel degelijk om stilte vraagt. Aan het einde in de zaal van vol naar halfvol leeggelopen, maar degenen die zijn blijven staan lijken hier goed aan te hebben gedaan.

HET OORDEEL:
Of het nou te lang of precies lang genoeg duurde, valt te betwisten, maar Will Samson zet hier ongetwijfeld een van de beste shows van het festival neer. Nu maar hopen dat de populariteit van dit beekje in een stroomversnelling komt. 

 

 

DE FOTO: