#ETN13: Indrukwekkende chaos bij Okkervil River

Britse bravoure uit Texas

Tekst: Wilbert Elting | Foto's: Jan-Sjoerd Geertsma ,

Explore the North lijkt te moeten worden afgesloten door Amerikaanse bands. Tijdens de eerste editie was dat Akron/Family, dit jaar is het Okkervil River. Ze hebben niet heel veel gemeen, op één ding na: beide shows eindigen in chaos.


HET CONCERT: 
Okkervil River, Explore the North, Poppodium Romein, 23 november 2013

DE ACT: 
Okkervil River komt uit Austin in Texas. Daar is weinig noordelijks aan en hun muziek is dan ook niet te vergelijken met die van alle singer-songwriters en dreampopbandjes op het programma. De Texanen maken countryrock, en dat is wat het is: rock met invloeden van country. Bij Okkervil River komt daar ook nog een beetje een Brits randje bij, zo ongeveer als bij The Killers: minder stoere mannen, iets meer 'punk'. Centraal in dat alles staat frontman Will Sheff, die nogal rafelig zingt tegen een achtergrond van perfect in elkaar grijpend gitaar- en toetsenspel.

HET NUMMER: 
Als een trein dendert de countryrock voort, aangedreven door veel nummers van het laatste album The Silver Gymnasium. Hoogtepunten zijn Pink-slips en On a Balcony. Beide hebben een meeslepend refrein met een hoog meezinggehalte. Alleen gaat dat na een half uur wel wat vervelen. Het is veel van hetzelfde. Blijkbaar weet de band dat van zichzelf, want precies op dat moment verlaat iedereen, op Sheff na, het podium. Zichzelf begeleidend op gitaar, speelt hij A Stone. Een hartverscheurend mooi liefdesliedje.

HET MOMENT: 
Is frontman Sheff gedrogeerd? Je zou het denken als je hem op het einde van het concert ziet instorten. Hij rent het publiek in, komt erachter dat zijn microfoonkabel niet tot het einde van de zaal gaat, rent terug terwijl hij de kabel om zich heen draait, gaat onderuit voor het podium, is zijn bril kwijt, pakt zijn akoestische gitaar en zet hem weer terug, grijpt zijn elektrische gitaar, hangt hem om met de standaard op zijn rug, vliegt vol met zijn rug in de gitaarhals van gitariste Lauren Gurgiolo en begint dan te klappen, maar slaat telkens mis. De band speelt ondertussen rustig door. Akron/Family zette twee jaar geleden op precies dezelfde manier de zaal op zijn kop: met heel veel chaos te midden van het publiek.

OOK OPMERKELIJK: 
Het lijkt erop dat de geluidsman niet helemaal goed weet waar hij zich bevindt. Het geluid staat namelijk zo hard dat het hele concert met gemak verplaatst kan worden naar het Cambuurstadion. Dat is jammer, want de subtiliteit gaat er enigszins mee verloren. Vooral gitariste Gurgiolo doet regelmatig geweldige dingen met haar gitaar die op plaat goed te horen zijn, maar live helemaal weg vallen.

HET PUBLIEK: 
De zaal staat aardig vol. Maar dat het beter kon, bleek een uur eerder wel bij Junip. Misschien spreekt Okkervil River het publiek minder aan. Het kan ook zo zijn dat het blokkenschema hen parten speelt. De drie grote bands van het festival, Junip, Public Service Broadcasting en Okkervil River, spelen allemaal in een tijdsbestek van drie uur. Wie ze alledrie wil zien moet als een gek door de stad rennen. Blijkbaar had niet iedereen daar even veel zin in.

HET OORDEEL: 
Het was te hard, het was een chaos, maar het was ook indrukwekkend. Okkervil River entertaint van de eerste tot de laatste minuut. De muziek is spannend door het rafelige van frontman Sheff tegen het strakke van de rest van de band. Bovendien is bijna elk nummer raak door alle energie die erdoorheen gepompt wordt. Net op de momenten dat het gaat vervelen, weten de bandleden je weer te verrassen door een compleet andere wending te nemen. Het doet je afvragen wat voor band er de volgende keer mag afsluiten.

DE FOTO: