HET CONCERT:
Annasaid, Explore the North, de Kanselarij, zaterdag 23 november.
#ETN13: Britpop is dood, leve Annasaid
Niet origineel, maar goed genoeg om dat te verbergen
Vergis je niet: deze band mag misschien uit Denemarken komen, de muziek die de jongens maken is Britser dan een kop Earl Grey met de koningin. Denk hierbij in de richting van bands als Two Door Cinema Club en Foals. Is de hype van dat genre niet al zo’n vijf jaar voorbij? Kort antwoord: ja. Is er dan nog wel vraag naar zo’n bandje? Wederom: ja.
DE ACT:
Het enthousiasme is in ieder geval aanwezig bij de vijf twintigers: al tijdens het intro staat de zanger op de basdrum. Door de aanvankelijk koele ontvangst door het publiek voelt dit nogal geforceerd, maar toegegeven, het past wel bij de springerige muziek. Met maar één (half) rustig nummer in de set is het optreden een grote wervelwind van gitaarriffs vol zestiende noten, dubbele percussie, en pakkende zanglijntjes.
HET NUMMER:
Veel van de nummers die de band vanavond laat horen hebben ongeveer dezelfde strekking: ze zijn veelal snel, bondig en hitgevoelig. Singles Hands en Dogfight zijn hier uitstekende voorbeelden van. Het zijn echter de wat langere nummers met complexere songstructuren die de set naar een hoger niveau tillen. Hier is meer ruimte voor slim uitgedachte percussiesolo’s en subtiel opbouwende harmonieën. Het is maar goed ook dat deze aspecten erin zitten: zo niet, dan was Annasaid slechts een samenvatting geweest van de meest kenmerkende aspecten van de eerder genoemde bands.
HET MOMENT:
Dat de frontman een opgewonden standje kan zijn, was meteen al duidelijk, maar gedurende het optreden begint het toch op de zenuwen te werken. Kinderachtig gedrag als water gooien naar de gitarist is al op het randje, maar als je alle glazen van een speaker afschopt als je erop wil staan heb je toch net iets te veel sterallures voor een band die zijn tweede album nog uit moet brengen.
OOK OPMERKELIJK:
Dat de band een heleboel heeft getourd met het eerste album is duidelijk te merken aan twee dingen: bij de nummers van dat album zijn de muzikanten perfect op elkaar ingespeeld. Dat er dus minder tijd is geweest om de nieuwe nummers net zo goed in te studeren is te horen: de ritmesectie is hier net iets minder strak, de gitaarpartijen rommeliger, en de zang zit er zelfs enkele keren naast.
HET PUBLIEK:
Het enthousiasme van de band slaat in ieder geval wel over op het publiek: de zaal staat helemaal vol, er wordt daadwerkelijk gedanst, en er wordt zelfs geroepen om een toegift – een verzoek dat braaf wordt ingewilligd.
HET OORDEEL:
Ondanks de arrogantie van de frontman is het lastig om Annasaid te haten, puur omdat alles zo goed in elkaar zit. Origineel kun je de muziek niet noemen, maar de combinatie van complexe structuren en hitgevoeligheid doet het geheel toch boven het gemiddelde uitsteken. Britpop is dood, maar er zijn nog genoeg mensen die weigeren dit toe te geven om het nog even populair te houden.
DE FOTO: