Roosbeef's De Grote Demo-show in De Harmonie

Een kijkje door een vergrootglas naar het tot bloei komen van de liedjes van Roosbeef

Tekst: Ridzert Souverein | Foto's: Minze Dijkstra ,

Om half negen trekken vele liefhebbers de donkere zaal binnen van De Harmonie voor De Grote Demo-Show; een kijkje in de keuken van Roos Reebergen en haar band bij het tot stand komen van een liedje. Een nieuwe EP met kleinere liedjes bracht Roos Reebergen op het idee om nogmaals de theaters van Nederland te bezoeken en alles te doen wat tijdens de vorige tour is vergeten. Warüm, zoals de nieuwe EP is gedoopt, kent vier nieuwe nummers, een cover en een nieuwe uitvoering van de single Onder Invloed uit 2009. Dit laatste nummer is een goed voorbeeld van wat de bezoekers kunnen verwachten tijdens De Grote Demo-Show.

Onder het zwakke licht van slechts één klein spotje start de avond met Roos solo achter de piano met Omdat Ik Dat Wil. Hierna ontwaakt langzaamaan de rest van het podium, is er iets meer licht en neemt de band plaats in een mooie brede podiumopstelling. Drummer Tim van Oosten staat op een kleine verhoging, en gitarist Reinier van den Haak en Roos met haar piano aan de linkerzijde; de rechterzijde biedt de nodige ruimte aan multi-instrumentalisten Tijs Delbeke en natuurlijk Tom Pintens. Met iets kleinere uitvoeringen van Volle Magen en Nachtauto valt het kwartje nog niet helemaal, maar bij de kale uitvoering van Als Je Me Zoekt, met alleen drums en Roos op Piano slaat het idee in als een bom. Ieder bandlid neemt moeiteloos de rol van slagwerker aan om de spanning en opbouw nog grootser te laten klinken.

Bij het eerste nieuwe materiaal van Warüm is er een stukje ontspanning in de hele band te zien. Vergis Ik Mij wordt in zijn volle glorie ten gehore gebracht en er is plaats voor een paar kleine danspasjes van Roos als ook de lichtman zich voor het eerst laat gelden. Tom Pintens wordt vanavond door Roos ingeleid als een groot zomerliefhebber en heeft hiervoor een soort Rhythms Del Mundo uitvoering geschreven van Sneeuw, waarbij begint op te vallen dat iedere muzikant in deze band een ware duizendpoot is. Zowel posities als instrumenten wisselen per liedje, de enige vaste plekken vanavond zijn de drumkruk en de frontpositie.

 
Plots staat Roos vooraan op het podium met een groot stuk papier, als een enigszins verlegen schoolmeisje dat nog steeds twijfelt of ze haar spreekbeurt wel goed genoeg heeft voorbereid. Eenmaal aan de babbel echter, heeft ze alle lachers op haar hand dankzij haar humoristische kijk op haar eigen verleden langs cassette demo’s, eerste vriendjes, de eerste optredens en haar hartgrondige haat aan stofzuigers, of, zoals ze zelf zegt, stofvuilers. Maar dit stamt uit een tijd dat Roos de Nederlandse taal nog lang niet zo goed onder de knie had en ze zichzelf standaard voorstelde als Hoos Heebergen. De humor duurt niet te lang, om de nadruk te houden op de muziek. “Het moet wel een liedje blijven, geen werkstuk.”

De grote piano op het midden van het podium had de nodige moeite gekost om daar te krijgen, maar betaalt zich, zelfs onder een groot zwart laken, helemaal terug (“Het gaat om de klank hè..” Klinkt het grappend en een beetje verveeld uit Roos haar keel). In een prachtige versie van Iets Te Veel Wijn verzorgen piano en electrolagen uit de laptop van Tom Pintens voor het muzikale hoogtepuntje van de set voor de pauze. Na de prachtige versie van Onder Invloed, zoals te horen op de EP Warüm, met alleen Roos op zang en Tom op gitaar en de rest van de band als zangkoor, is het tijd voor een drankje.


De Boerderij op een klarinet en schuiftrombone leiden de tweede helft van de avond in en direct is de focus in de hele zaal weer terug. Hierna is het tijd voor gitaarmuziek en eist Roos heel even alle aandacht op voor zichzelf om met niet al te ingewikkeld gitaarspel maar vooral mooie zanglijnen duidelijk te maken dat zij het middelpunt van dit collectief is.

Nadat de volledige band is teruggekeerd naar het podium, krijgt de bezoeker alle nieuwe nummers van Warüm te horen, die ongetwijfeld volgend jaar op een willekeurige festivalweide naadloos in het bestaande repertoire passen. Maar ook de liedjes die je zo graag wil horen op een avond Roosbeef worden niet over geslagen. Twijfelaar, Buitenboord, De Sirene, allemaal komen ze langs en omdat het storende praten van het publiek tijdens optredens in een poppodium binnen theatermuren “Not Done” is sneeuwt er vanavond niets onder door een gebrek aan aandacht.

Het prachtige Het Leven Van Een Kunstenaar is dankzij Warüm na lange tijd weer terug op de setlist, en vormt samen met Denken Aan Jou de toegift van deze schitterende avond.

Waar Roos uitlegt dat ze het fijn vindt dat het soms een beetje pijn doet, en de standaardwerkwijze in de oefenruimte is om net zo lang een liedje te oefenen totdat iedereen er helemaal klaar mee is, lijkt er vanavond alleen maar ruimte voor stil genieten. Iedereen op zijn eigen manier, maar allen met een glimlach op het gezicht, en een enkeling met open mond. Roosbeef staat als een huis, waarbij aan geen onderdeel te weinig aandacht is besteed. Van fundering tot schoorsteen, en van tuinhek tot schuur, iedereen voelt zich bij Roos thuis, en dat wordt onder zo’n vergrootglas alleen nog maar duidelijker.