Wat in mijn lijst ontbreekt, is het allerleukste liedje ooit in Friesland geschreven.Maar dat liedje (Heather, van Girls on Top) staat niet op Spotify…
The Smiths - How Soon is Now?
The Smiths was een beetje mijn soundtrack van de tienerjaren. En nog kan ik heel blij en droevig worden van deze muziek. Toen ik de gitaarpartijen van Johnny Marr wilde uitzoeken, moest ik opnieuw leren spelen. Creatief mannetje. Die lui hebben allemaal evergreens geschreven. De oeuvreprijs voor die mannen! En dat terwijl ze elkaar de tent uit vochten! Van een band kon je bijna niet spreken, ze tolereerden elkaar hooguit!
Radiohead - There There
Raar bandje, Radiohead. Geniale liedjes afgewisseld met vage dingen, die ik niet trek (want ja, ik ben uiteindelijk wel een rocker die van gitaren houdt, nietwaar?). OK Computer is ongetwijfeld hun beste plaat, maar dit nummer, komt van Hail to the Thief. In eerste instantie lijkt het wat te kabbelen, maar uiteindelijk uit de hand loopt. Hypnotiserend.
Elbow - The Loneliness of a Tower Crane Driver
Elbow. De eerste plaat van Elbow, Asleep at the Back, stond bij FRS op de toonbank in een rekje waar bij stond: try before you buy. Ik heb dat geprobeerd, omdat ik een clipje had gezien op MTV. Heremijntijd! Wát een CD. En dat was nog maar het begin, bleek later. Schitterende platen hebben ze gemaakt en het is één van de goeiste livebands die ik heb gezien. In dit nummer zit een wending (naar c#min) die werkelijk magistraal is. Eenvoudig, op het eerste gehoor, maar wát een diepgang.
Sigur Rós - Glósóli
Sigur Rós, IJsland. Ik ben 3 keer op IJsland geweest. Een mooier land is er niet, in mijn ogen. En als je op IJsland bent, dan snap je dat alleen op dat eiland zulke muziek kan worden gemaakt. De sfeer, die geuren, die kleuren. Inspiratie alom. Glósóli is zo’n typisch Sigur Rós nummer, dat klein begint en uiteindelijk helemaal uit de hand loopt. Ik kan dat nummer vele malen achter elkaar draaien, zonder dat het verveelt. En dan die clip erbij! Hoppakee!.
U2 - Love is Blindness
U2 is groot! Mij wel wat té groot. Vroegah (= jaren ‘80) moest je nog wel eens uit leggen waarom je U2 leuk vond, later waren het ook de mensen die in Twinlife kleding lopen die U2 leuk vonden.
Afijn, Achtung Baby is voor mij de beste plaat (na, ja, The Unforgettable Fire en The Joshua Tree zijn natuurlijk ook belachelijk goed, maar anders goed). Het verhaal achter deze plaat, 4 inspiratieloze muzikanten in Berlijn en dan uiteindelijk hiermee komen. Te gek. Love is Blindness pakt mij volledig. Ook weer zo eenvoudig, maar zó to the point. Dank U!
Rush - Tom Sawyer
Over eenvoudige muziek gesproken: dat is dit niet! Ene Roland Dobbinga uit Surhuisterveen (een soort Twin Peaks dorp in de Wâlden waar ik mijn puberjaren doorbracht) kwam tijdens ons baantje (bussen schoonmaken bij Dalstra Reizen) met Rush aanzetten. Ik luisterde toen vooral naar new wave muziek, en Rush zorgde voor een earthquake. Niet normaal wat die lui met zijn drieën hebben teweeggebracht en nog steeds teweeg brengen. De platen uit eind jaren ’70 en begin ’80 waren (nog steeds) de beste. Dit nummer komt van Moving Pictures. Juweeltje.
Jeff Buckley - So Real
Was het eerste nummer dat ik hoorde van Jeff Buckley. Ik weet ook nog waar dat was (in het café van Romein) en dat ik meteen vroeg naar naam en titel. Over Jeff Buckley is heel veel geschreven (en over zijn moeder wellicht nog meer). Maar wat een fenomeen.’ So Real’ had Grace bijna niet gehaald. ‘Forget Her’ zou op die plek komen, maar Jeff vond deze track beter. Close finish, lijkt me.
David Bowie - Life on Mars?
Ik vond het altijd gek dat mijn moeder David Bowie leuk vond. Intrigerend was waarschijnlijk het woord. Ik denk dat er veel moeders waren en zijn die dat vinden en vonden.
Ik vond het eerst maar een rare man, met zijn make up en zijn kleding. Mijn eerste singeltje dat ik ooit kocht was Queen en David Bowie, Under Pressure. Daarna heb ik me verdiept in David Bowie. Wat een held! Zo’n karakteristiek geluid. Dat is alleen voor de grootsten weggelegd. Mr. Bowie is GROOT!
Pearl jam - Of the Girl
Niet voor de hand liggend, dit nummer. De band wel, hoewel ik nogal sceptisch was toen die grunge over Europa spoelde, begin ’90. Of the girl komt van Binaural, voor mij de beste plaat van PJ. Binaural kan onder je huid gaan zitten. Echt vrolijk is die CD niet. Zware kost. Of the girl is, zo stel ik me voor, op een veranda geschreven. Beetje broeierig. Past wat dat betreft wel bij Am I? En dat is dan weer een nummer van Monstertux, gebaseerd op een alinea uit het boek ‘De Kleine Vriend’ van Donna Tartt. Ik dwaal af.
Jeremy Enigk - Life’s too Short
Ik kon er eerst NIET NAAR LUISTEREN (maar ik moest van Derek Kuipers). Gatver! Die ijle stem. Totdat ik een live opname zag op you tube. Wát een getergde meneer! Wat was die boos en in de war! Dit nummer begint halverwege opnieuw, en krijgt dat een hele mooie wending. Zo’n brug die je zou kunnen vergelijken met de brug in het nummer van Elbow in mijn lijst. Totaal op het verkeerde been, met geniale akkoorden. Het lijkt zo simpel. En dat is het ook.
Marillion - Out of this World
All-time Favourites: Marillion. Steve Hogarth. Steve Rothery. Al jaaaren mijn helden. Ik speelde met ze als support en zal dat in november 2012 met Garments weer doen. Jongensdroom/Schoolreisje/Fristi/Fruitella.
Iedereen was sceptisch, toen Fish weg ging en Hogarth kwam, maar dat was voor mij heel snel over. Fish was een poëet, Hogarth is een zanger. En dat laatste heb ik toch liever. Ik had voor een nummer van ‘Brave’ kunnen kiezen, of toch stiekem een nummer uit de Fish periode (Incommunicado?), maar koos toch voor Out of this World. Komt van Afraid of Sunlight. Als ik die plaat hoor, heb ik steeds het gevoel in California te zijn. Ik zie beelden van die streek, al was ik er zelf nog nooit.
Bruce Springsteen - Devil’s Arcade
The Boss ontbreekt niet op mijn lijst. Devil’s Arcade staat op Magic, een redelijk recente plaat. Een mooi protestlied. Prachtige, beeldende tekst. Een paar akkoordjes, maar in een mooi schema. Skttrnd.
BAP - Istanbul
Jeugdsentiment. Niemand snapte mij toen ik destijds aan kwam met Kristallnaach van BAP (1981?). Die rare Kölsche rockband. Ik vond dat taaltje zo leuk en het nummer was stoer. Althans, dat vond ik.
Istanbul komt van een plaat die zo’n 30 jaar later uitkwam:’Aff un zo’. Ik heb dit live gezien in Bremen, in 2001. Merg en been, hoogpolig kippenvel, koorts, mond gesnoerd. Et ess wie et ess! Ganz toll!
Uitsmijter:
The Cure - Shake Dog Shake (Live)
Robert Smith, ook maar gewoon een zanger gitarist, die schitterende liedjes schreef. Hij ziet er alleen een beetje extraordinair uit. Over een karakteristiek geluid gesproken. Is altijd wel een inspirator voor me geweest.