Hier mijn volstrekt willekeurige Spotify lijstje. Nummers die om verschillende redenen erg belangrijk voor mij zijn en op de een of andere manier allemaal van invloed zijn geweest op mij als songschrijver hoewel dat er bij Echoland weer heel anders uit komt dan dat bij Rooster Rampage het geval was.

Aangezien ik nogal een vinyl junkie ben zijn dit nummers die ik voornamelijk op vinyl beluister. Helaas is er nogal wat muziek die ik tof vind (nog) niet op Spotify te vinden, zoals van Japanse helden Boris en niet te onderschatten noiserockers Shellac. 

 

Het eerste nummer van het  fameuze Velvet Underground debuut, je weet wel, die met die banaan op de hoes. Een ontzettend belangrijke band voor mij. Nog altijd ongeevenaard wat mij betreft. Ik heb die plaat een keer of drie op cd en uiteraard op vinyl. En dan nog overweeg ik de zes schijven tellende reissue aan te schaffen die eind oktober uitkomt. Omdat ik simpelweg nooit genoeg krijg van die plaat. Die hele sfeer rond die band, de prachtige stem van Lou Reed (in die tijd dan, tegenwoordig kan de beste man alleen nog maar brommen), de diversiteit en vooral het totale gebrek aan muzikale regeltjes, ongelofelijk goed. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Check bijvoorbeeld ook eens de 38 minuten tellende versie van Sister Ray van de Robert Quine box. 38 minuten lang hetzelfde akkoord! Waarom ook niet? Sunday Morning is vooral een prachtig begin van een heftige, alle kanten op schietende plaat. Even rustig beginnen voor de echte waanzin begint. Ik probeer elke zondagmorgen dit nummer te draaien. Ideaal begin van de zondag en het perfecte nummer om mee te ontkateren.

 

Zanger/gitarist Buzz Osbourne heeft niet alleen een fantastisch kapsel, Melvins hebben ook nog eens behoorlijk wat briljante nummers gemaakt. Waaronder deze. Ik ken ze via Nirvana, net als bands als the Wipers en the Vaselines trouwens. Wat een riff-festijn is dit man, geweldig. Mooie videoclip hebben ze er ook bij gemaakt waar de band dit nummer staat te spelen in een stal vol schapen. Aangezien Buzz een schaap op zijn hoofd heeft schept dit vast een band tussen hem en de schapen in de stal. Geen idee wat de Partij voor de Dieren van deze clip vindt maar ik heb zo’n idee dat het wel goed zit. Want waarom zouden schapen niet van Melvins houden? 

 

De beste band van het moment? Waarschijnlijk wel. In elk geval mijn favoriete. Vooral live een ongelofelijk avontuur.  Ik heb ze nu een keer of twintig keer zien spelen en ik kan niet wachten tot ik ze weer kan zien spelen. Optredens van dik twee uur met elke keer weer een compleet andere setlist. Van country naar loeiharde psychedelica, pop, jazz, stoner, deze band kan alles en doet alles. Heel goed ook nog eens. De laatste keer was eerder dit jaar in Vera toen ze hun laatste plaat, The Death Defying Unicorn integraal kwamen spelen. Een heuse conceptplaat, net als zo ongeveer alles wat ze gemaakt hebben zeer de moeite waard. Wat meer prog en jazz dan hun andere platen, een plaat om goed voor te gaan zitten en over je heen te laten komen.  Hoewel dit mijn favoriete nummer van de plaat is kan je het beste gewoon bij het eerste nummer beginnen en de hele plaat achter elkaar luisteren. Schenk een borrel in, gordijnen dicht en verzuipen maar.

 

De vinylversie van The Seer begint met Lunacy, waarin een minuut of zes het woord Lunacy gepreveld wordt. Dat zet aardig de toon. Een plaat bij te huiveren. Dit is dan ook een plaat die ik niet draai waar mijn dochter bij is omdat ze er bang van wordt. Eigenlijk is het niet te doen iets zinnigs over Swans te schrijven. Swans moet je ondergaan. Het nummer The Seer is alleen al vanwege de lengte een goed begin. 34 heftige, prachtige minuten. Schaf vooral ook de vinyl versie aan. Drie lp’s, creepy poster en een downloadcoupon. Kan je de plaat ook op de fiets beluisteren. Wat dus helemaal niet handig is want het is dan net alsof je in een soort surrealistische nachtmerrie aan het fietsen bent. Daar moet je ook maar net op zitten te wachten natuurlijk. “Your life is in my hands” zingt Micheal Gira op een gegeven moment. Ik ben bang dat hij gelijk heeft. De apocalyps op muziek.

 

Blur! Ze zijn terug en dat is natuurlijk goed nieuws. Staan op Werchter volgend jaar en ik hoop uiteraard dat ze ook voor een losse show deze kant op komen. Stiekum jeugdsentiment dit. Na de Beatles/Stones strijd was het halverwege de jaren negentig zo dat je óf voor Blur was, óf voor Oasis. Nou, ik was dus voor Blur. Fantastische band, voorals de platen Blur en 13. Dit nummer is de b-kant van de nieuwe single die de band onlangs uitbracht. Een nummer om loeihaird aan te zetten een belachelijk dansje bij te doen. 

 

De man met het perfecte oevre. Drie platen heeft hij gemaakt eind jaren zestig. Eigenlijk had ik elk nummer van hem kunnen kiezen voor dit lijstje wat alles is even fenomenaal goed. Deze komt van Bryter Layter. Waar bij Nick’s laatste plaat Pink Moon zijn depressie zo ongeveer je speakers uit druipt is voorganger Bryter Layter wat lichter van toon. Echt opgewekt wordt het nergens, maar o wat wordt ik blij van die plaat. Alles aan dit nummer klopt: de fantastische stem, het arrangement en vooral de zanglijn is van een ongekende pracht. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde was ik vooral verbaasd. Waarom kende ik dit niet? Wie is deze man???  Het gekke is, na documantaires over hem te hebben gezien en veel over hem te hebben gelezen weet ik eigenlijk nog niks. En misschien maakt dat de aantrekkingskracht van zijn muziek alleen maar groter.

 

Wat een toffe band is dit man. Helaas nog niet live gezien maar gelukkig heeft Podium Asteriks ze naar Leeuwarden gehaald. Hoe briljant ben je als je een kinderkoor “God is Dead” laat zingen? Mochten ze ooit nog eens een gitarist zoeken mogen ze me bellen. Ook Rats On Rafts nodigt uit tot belachelijke dansjes in de keuken. En nu heb ik de rest van de dag God Is Dead in mijn hoofd. Catchy ook nog eens.

 

Eigenlijk is het onzin om dit nummer op Spotify te luisteren. Ga naar een willekeurige rommelmarkt of kringloopwinkel en haal gewoon voor een euro een verzamelaar van deze band en prijs jezelf gelukkig. Karen Carpenter, wie is er niet verliefd op? Wat een stem! En nog drummen ook hé! Ik vind dit nummer zo belachelijk goed dat ik wel kan janken. Dat moment dat het eerste refrein er na iets minder dan een minuut in komt, fenomenaal!  Mierzoet natuurlijk, Carpenters, maar de tragiek van Karen Carpenters leven sijpelt altijd door de muziek heen.  Op 32 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van het  jarenlang lijden aan anorexia nervosa. Dat noem ik tragisch ja. Luister ook hun hit Sing eens. Hilarisch, vooral het kinderkoor wat halverwege het nummer ineens keihard begint te la la la la-en. Over kinderkoren gesproken, zou die zanger van Rats On Rafts stiekum Carpenters fan zijn? Carpenters, ook als je niet van suikerspinnen houdt.

 

Hoewel deze band vooral bekend is van hun cover van Summertime Blues is dit mijn favorite nummer van hun debuut. Vincebus Eruptum. Zo ongeveer de blauwdruk van de heavy metal dit. 1968, niet alleen het jaar van Hendrix’ Electric Ladyland, The Velvet Undergrounds White Light/White Heat en The Beatles’ White Album, maar ook van dit loeiharde, poepruige debuut van Blue Cheer. Wat nou flower power?  “A glorification of drugs.”  Toont maar weer even mooi aan dat LSD niet alleen heeft geleid tot kleurrrijke psychedelische meesterwerken als Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band en Pink floyds debuut maar ook tot dit veneinige proto-metal meesterwerk. Hard draaien dit,  heel hard. 

 

Wat mij betreft het hoogtepunt van Metropolis 2011, Kurt Vile. Om verschillende redenen een briljante dag waar dit nummer me met een brede glimlach aan doet terugdenken. Ik had ook Aad Lus en Ed Lip’s Ik Bin Su Eil kunnen kiezen aangezien het zeer vermakelijk was dit keihard te zingen in een overvolle metro. Maar toch Kurt Vile. De laatste der slackers? 

Waar er nadien vooral over de fratsen van Les Savy Fav en de vreselijk gehypte maar enorm door de mand vallende Vaccines geschreven werd maakte dit optreden op mij een enorme indruk. Freak Train was de gierende afsluiter van een verder vrij ingetogen set. Helaas is de studioversie niet zo tof als de liveversie die ik toen zag maar laat dit vooral een reden zijn de beste man eens live te gaan aanschouwen.