Het publiek komt wel los bij de Nederlander Rene Beerens, podiumnaam Capacocha. Meteen bij het aantreden hitst hij het publiek op met kreten over zaken die God verboden heeft. Het publiek reageert hier opgewonden op en Capacocha weet het publiek tot bijna op het podium te krijgen. Hij zorgt voor muziek waar heel goed op gedanst kan worden: prikkelend gitaarwerk dat het beter doet dan zijn elektronische beats. Daarnaast brengt hij ook rock & roll zónder gitaren. Ja, Capacocha weet hoe hij een feestje neer moet zetten. Het publiek schreeuwt om meer en na één toegift is het gedaan met fuifnummer Capacocha.

Dan is het tijd voor Any Color Black. Louise Mather, de vrouwelijke helft van het duo uit Glasgow bekent dat dit hun eerste keer in Nederland is. Ondertussen is Andy Bell bezig om het elektronische deel van de muziek in orde te brengen, omdat ze allebei elektrische gitaar bespelen. En dat doen ze goed. Andy komt ietwat afstandelijk over, maar Louise weet het publiek voor zich te winnen door onder meer rond te springen op het podium. Ook hebben de twee soms een onderonsje door dicht tegen elkaar aan het instrumentale deel te spelen. Any Color Black doet z’n best om het overgebleven publiek uit z’n plaat te laten gaan, maar het is tevergeefs.

DJ Signal sluit de avond af met dubstep en, jawel, electronica. Maar er is tijdens Schrikdraad meer dan alleen muziek in het cellenblok. Twee voormalige cellen zijn ingericht met tentoonstellingen. Onder andere het afstudeerproject van Stefan Sloot, expositie New Women. In de andere cel hangt werk van Willie Darktrousers.

Het concept van Eva en Stefan zit organisationeel goed in elkaar, maar het publiek lijkt nog niet helemaal raad te weten met de bedoelingen van The New Crime Wave. Zoals Eva zei in het interview met 3voor12/Friesland: “Met z’n allen tegelijk keihard uit je plaat gaan en naar toffe muziek luisteren. Dat gevoel mis ik in Friesland.” Alleen al daarom verdient Schrikdraad een vervolg.