Bij de ingang van de zaal wordt elke toeschouwer een briefje met daarop een nummer en een willekeurig voorwerp in de handen gedrukt. Een ananas, een spaarpotje, een moorkop of een speelgoedtractor, alles komt wel voorbij. Er heerst enige verwarring. Wat moeten we hiermee? Wat is Willie van plan? En Willie lacht heimelijk en in zijn ogen schuilt iets mystieks, terwijl het publiek zich unheimisch gedraagt.
Freeze 2012: Willie Darktrousers Extravaganza, een combinatie van kunst, muziek en poëzie
Dadaïsme meets postmodernisme
Willie Darktrousers staat bekend om zijn lieflijke, pastorale liedjes die je het best kunt beluisteren bij het kampvuur. Schattige verhaaltjes verpakt in een rauwe bluesstem met begeleiding van gitaar. De Nivo Noord 3-zaal lijkt de ideale locatie voor deze intieme liedjes. Maar degenen die bij Willie Darktrousers Extravaganza aan een miniconcertje dachten, hebben het faliekant mis.
Muziek komt er in eerste instantie niet. Een man in pak zit aan een tafel en roept een nummertje om. Degene in het publiek met dat nummertje moet naar voren komen. Het desbetreffende voorwerp wordt neergelegd op tafel en de man pakt zijn baksteen erbij. Hij vermorzelt het object. De toeschouwer krijgt een oorkonde van vernietiging en mag weer gaan zitten. Volgende! “Nummer 305.” En zo verder.
Het publiek weet zich geen houding te geven. Is dit humor? Is dit een statement? Velen druipen langzamerhand af, als blijkt dat het nummertjes trekken nog wel even gaat duren. Hé, maar dan gebeurt er iets: iemand draagt een gedicht voor! Overigens wordt het publiek wel afgeleid door twee oudere mannen die kunstjes doen op een ladder en met een bal overgooien. Of het handje van een toeschouwer vasthouden als die machteloos toekijkt hoe diens voorwerpje vernietigd wordt.
Er wordt af en toe gelachen, maar er heerst vooral argwaan en zelfs afgrijzen. Vooral als blijkt dat het uur geheel gevuld gaat worden met deze vertoning. Verrassend genoeg wordt het afgewisseld met een paar ijzersterke gedichten van Joost Oomen. En Willie sluit het kunstzinnig uurtje dan toch nog af met muziek, waar het publiek ook voor kwam.
Postmodernisme meets dadaïsme; deze twee stromingen komen samen in een feeërieke omgeving. Willie, troubadour en regionaal muzikant, vangt in een uur twee van de belangrijkste kunststromingen. Dadaïsme, het vernietigen van producten, en de totale verwarring die gecreëerd wordt, iets typisch postmodernistisch, geven blijk van een statement. En van humor. Een gouden combinatie.