Zo blijkt bij Swinc, normaal een vijftallig ensemble, maar een tweetal muzikanten de overtocht te hebben gehaald. De derde man, de saxofonist, is geleend van de Wad’sons. Swinc staat bekend om haar gypsy-jazz. Korte, vrolijke slagen van de gitaar met de diepe, en altijd zo mooie sound van de contrabas. Het zonovergoten terras is een heerlijke plek om neer te strijken met een drankje. Ondanks het ontbreken van hun zangeres, de violist en de tweede gitarist wordt er heerlijk gespeeld. Het optreden liep net zo gesmeerd als het veelvuldig gebruik van de zonnebrand.
Aan boord bij de Horizontoer III
Nederlands talent op Amelandse bodem
Het laatste eiland dat wordt aangedaan met de Horizontoer is Ameland. Rondom Nes worden de stands en de techniek opnieuw opgebouwd. Een van de zes klippers heeft de reis naar Ameland niet kunnen halen doordat het tij voor hen niet ten goede keerde. Zij zijn teruggegaan naar het vaste land van Friesland en zullen in Dokkum nog een fijne tijd beleven. Dit houdt echter wel in dat een aantal muzikanten niet aanwezig is op Ameland.
Ook Polle staat weer op het programma vandaag. Deze innemende jonge vent maakt er een show van en heeft naderhand bakvissenclubs vol jonge meiden in de rij staan voor een handtekening. In de toekomst zullen we meer van Polle VanGenechten horen want hij zal komend najaar met het Metropole Orkest optreden en gevolgd worden door de omroep NTR.
’s Avonds in een stampensvol gevulde herberg laat de band PLeaSe! van zich horen. Een stel sprankelende muzikanten waarvan de leading vocals worden gerepresenteerd door twee jonge frisse tieners met fascinerende afrokapsels die meedeinen met het uptempo ritme van hun muziek. Invloeden van hip-hop, funk, soul, jazz en pop zorgen voor een rijkgevulde playlist. De zangeres heeft een sterke soulstem. De zanger neemt vooral het rapgedeelte op zich. De bas staat sterk afgesteld zodat je hart zich wel in hun gekozen ritme moet gaan voegen. Volwassen muziek en tegelijkertijd erg jeugdig.
De vroege uurtjes beginnen aan te breken wanneer de vier mannen van The Applejacks ten tonele verschijnen. Zelf beschrijven ze hun muziek als ‘rampop’ en daarmee hebben ze een rake definitie te pakken. Er worden flink wat decibellen over het kerkplein van Ameland geramd. Af en toe hoor ik iets dat me aan Lenny Kravitz doet denken, het zal met die schreeuwende elektrische gitaren te maken hebben. Voor de muziekliefhebber van stevige ritmes en een rappe melodielijn, kortom een beetje chaos in de muziek, is deze band een GO. Het publiek op Ameland lijkt er echter iets minder van te begrijpen en kletst vrolijk het optreden vol.
De Wad’sons zijn later op de avond aan te treffen in de Herberg. In Schiermonnikoog leek de Toxbar niet klaar te zijn voor de Wad’sons, Ameland des te meer. De sfeer is erg goed, er is duidelijk veel meer publiek en ook veel meer animo voor de bluessfeer die Wad’sons neerzet. Deze avond zetten ze hun repertoire duidelijk met meer plezier neer waar de chemie tussen de band en het publiek wellicht invloed op heeft.
Op de laatste dag van deze Horizontoer zijn er al heel wat stemmen hees gezongen. De uit Leeuwarden afkomstige band Mundo Park speelt zaterdagmiddag op het Kerkplein. Met een strak staccato ritme en stevige gitaren zet de band zijn eerste song neer. In het oog vallend is de drummer die levendig in het spel opgaat, een lust om naar te kijken. Trademark lijken de meerstemmige backing vocals van de drummer en de gitarist te zijn, wat een prettig bovenlaagje geeft. De zanger geeft aan op zijn laatste restantje stem te zingen wat zich inderdaad in de hoogtes laat horen, daar verliest hij volume. Maar dat kan moeilijk kwalijk genomen worden met korte nachten. In hun repertoire zitten nummers die vers van de pers zijn. De uitnodiging aan het publiek om meer naar voren te komen evenals het stilvallen van de muziek in de veronderstelling dat het publiek de tune overneemt vallen in het water. Aan de band hoeft dit niet te liggen, deze sfeer past gewoon beter bij een avondoptreden en niet bij ouders met jonge kinderen.
’s Avonds doet de van Ameland afkomstige band ‘Van Geeft ‘em’ een duit in het zakje. De twee heren, waarvan de andere twee bandleden op vakantie zijn, begeleiden zichzelf met bass-drum, gitaar en accordeon. De heren zingen voornamelijk Nederlandstalig en zetten met vrolijke accordeonriedels en een lekker tempo muziek neer die in een feesttent erg goed tot zijn recht komt. Verrassend is een liedje waarbij Fries en Nederlands gecombineerd lijken te worden maar waaruit al snel de conclusie volgt dat dit het Amelander streektaaltje moet zijn. Er is een leuke interactie met het publiek, er worden veel grapjes gemaakt welke het publiek wel op prijs kan stellen: “Even stemmen hoor! Niet weglopen! De stemming komt er net in!”
Eefje de Visser beklimt ook voor de laatste keer het podium. De prachtige grime in de vorm van glitterende vlinders, aangebracht door Desiree van het schminckteam, zorgt op zichzelf al dat je wilt blijven kijken. Wederom wordt iedereen meegezogen in de liedjes. Stelletjes kruipen elkaar aan, gesprekken vallen stil: je kunt niet anders! Dan ineens vliegt er een vliegje in Eefjes oog waardoor de muziek even stil gelegd moet worden waarvoor alle begrip is vanuit het publiek. Na wat gepluk van de gitarist in haar oog klinken de verlossende woorden: “Ladies and gentleman, we’ve got ‘im!” En zodra dit gezegd is wordt de show heerlijk uitgespeeld.
Tot slot verschijnt EmCiBi in de spotlights. Drie jonge dames, Janneke, Loren en Willemijn, waarvan de laatste twee respectievelijk 15 en 14 zijn, mogen ieder twee vertolkingen van bestaande nummers ten gehore brengen en een eigen geschreven nummer. De meiden zijn door Tjeerd Bomhof, Anton Arema en Janne Schra dagelijks gecoacht en gedoceerd gedurende de horizontoer. Janneke laat een stoer, diep geluid horen wat past bij haar gekozen nummers van Anouk. Loren komt qua timbre in de buurt van Adele wat ze ook in haar nummerkeuze laat horen en Willemijn doet in haar stemgeluid aan de band Leaf denken. Zij kiest voor een nummer van Lykke Ly I Will Follow. Dan breekt het moment aan dat ze hun eigen geschreven song waar ze dagenlang op gerepeteerd hebben ten gehore mogen brengen. Wauw, wat zijn ze overtuigend! Met name de jongste twee intrigeren met de zelfgeschreven melodielijn en tekst. De oudste is in haar element op het podium maar haar eigen song is minder opvallend dan die van haar twee mede-masterclassers.
Deze bands gaven acte de préséance gedurende de vier dagen dat we mee mochten varen met de Horizontoer. De muziek, kunst, cultuur, de sfeer, het straatbeeld, de klippers, de gezelligheid, het eilandgevoel, het voelen en proeven van het zilte zeewater… ja deze elementen maken zoals ze het in hun motto verwoorden; de Horizontoer is een tocht die je mee wilt maken!