Al weken van tevoren was de show van de Amerikaanse stonerrockers Red Fang in Podium Asteriks strak uitverkocht. Dat de band er stond, mag op zijn zachtst gezegd uniek genoemd worden, want zaaltjes van honderdvijftig man ben je eigenlijk wel ontgroeid als je in het voorprogramma van Mastodon speelt en geboekt wordt voor grote festivals als Roskilde en Wacken Open Air.
Vuist in de lucht en raggen bij Red Fang
Dreigende en dreunende gitaren in Asteriks
Pijlsnel was de show van de Amerikaanse stonerrockers Red Fang uitverkocht. Afgelopen vrijdag stonden ze in een mudvol Asteriks. Met muziek waarbij de vuisten de lucht in mogen, bier verplicht is en een baard er eigenlijk ook gewoon bij hoort.
En dus stond er vrijdagavond een band van formaat op het podium die snoeiharde stonerrock speelde. Met dreunende en dreigende gitaren die door alles heen gingen, met strakke hand geslagen drumritmes en in je buik rondtollende bas. Zonder problemen speelden ze met tempo's en ritmes om spanningen op te bouwen die de luisteraar oppakken, even laten zweven en vervolgens weer keihard tegen de grond aansmijten.
Echt moeilijk te begrijpen muziek is het niet. Red Fang is vooral vuist in de lucht, bier in de hand en raggen maar. Muziek voor mannen met baarden en buiken. Het zijn prachtige verschijningen op het podium. Door hun baarden maar ook door hun kleren zien ze eruit zoals je verwacht dat Amerikaanse rockbands eruitzien; met zwarte T-shirts en bomvol tatoeages. Beide gitaristen hebben bovendien flinke baarden. Die halen het overigens niet bij de imponerende baard van Jonathan Athon, de bassist van Black Tusk. Zijn baard hangt tot halverwege zijn buik en is daarmee even lang als het haar van de gitarist. Een mooi gezicht.
Muzikaal gezien liggen Red Fang en Black Tusk niet erg ver uit elkaar. Ook bij Black Tusk zijn het dreunende repetitieve gitaren met een sterk drumritme daaronder. Het grijpt alleen allemaal wat meer terug op heavy metal met net iets snellere riffs en drumpatronen. Het doet zelfs wat denken aan Mastodon. Niet verwonderlijk want beide bands komen uit dezelfde regio in de Amerikaanse staat Georgia.
Of Black Tusk beter is dan Red Fang of andersom is moeilijk te zeggen. Muzikaal gezien is Red Fang toegankelijker. Het grijpt je meer aan en maakt ook wat los gezien de pit die pas tijdens hun optreden echt goed los kwam. Aan de andere kant is Black Tusk beter in de performance.
Red Fang staat te spelen zoals dit soort bands dat doen. Benen wijd, voorover leunen als je moet zingen en strak vooruit kijken zoals stonerlegendes als Queens Of The Stone Age dat ook doen. Dat is bij Black Tusk anders. Daar gaat een wervelwind over het podium. Misschien is het het zuidelijke in hen maar ze voeren een perfecte choreografie op. Gitaren gaan in de lucht en kruisen elkaar, baard en haar slingeren in het rond
Van de performance lijkt support-act Christian Mistress het ook voor een groot deel te moeten hebben. Beide gitaristen zien er wel heel erg hardrock uit met snorren, lange haren, strakke broeken, zwarte hemdjes en Flying V-gitaren. Denk Slash of Spinal Tap. Het is simpele heavy metal met zo nu en dan een gillende gitaar. Dat is best leuk, maar het is zangeres Christine Davis die het interessant maakt. Niet vanwege haar looks maar wel vanwege haar indrukwekkende rauwe stem. De stem is ook het beste onderdeel bij het Friese Stanton dat de avond af mocht trappen met goed te pruimen hardrock die misschien wel een beetje gedateerd is.
Gezien: Red Fang, Black Tusk, Christian Mistress en Stanton
Waar: Podium Asteriks , Leeuwarden
Wanneer: vrijdag 20 april 2012
Opkomst: 150 (uitverkocht)