Moke is dood. Niet de band, maar wel oom Moke van zanger Felix Maginn. Toen Felix een bandje startte wist hij meteen hoe ze moesten heten; Moke. Inmiddels zijn ze al een aantal jaar verder en in de tussentijd is er veel gebeurd in het leven van Moke, de band. Zo heeft de band in het voorprogramma van Paul Weller gestaan en zijn ze een jaar lang huisband van DWDD geweest. Met het succesvolle debuutalbum Shorland gingen ze alle festivals en clubs af. Na een geslaagd experiment met het Metropole orkest werd het tijd om te gaan werken aan album nummer drie. Helaas overleed tijdens dit proces de oom van zanger Felix en daarmee ook de naamgever van de band. Dit maakte zo’n impact, dat de band besloot om wat met ‘de dood’ te doen.

Never Tear Us Apart
Het moge duidelijk zijn dat Moke vanavond voor ander publiek staat dan tijdens hun clubtours. Vooral de mid-dertigers zijn goed vertegenwoordigd in de halfvolle zaal. Als Moke het podium betreedt blijft het doodstil in het theater. Felix Maginn en companen worden slechts verlicht door een hangend spotlicht waaraan steeds een slinger wordt gegeven. Als een van de eerste nummers wordt uiteraard al meteen INXS’ Never Tear Us Apart ingezet, en toegegeven, dat doen ze niet onverdienstelijk.

De dood is een jasje dat qua beeld goed bij de mannen past. Altijd zijn ze gestoken in Lagerfeld-zwarte pakken en worden ze ondersteund door zwart-witte visuals. Nee, voor kleur en gezelligheid hoef je niet bij Moke te zijn. Ook bij deze voorstelling wordt die traditie voortgezet. De nummers zijn voorzien door sfeervolle contrastrijke visuals van wolken, opengaande deuren en lange gangen.

Afstandelijk
Verder valt op dat Moke duidelijk in moet komen. Bewegen ze tijdens gewone optredens al amper, nu lijken Felix en Phil wel vastgelijmd aan de vloer van de Aegon Zaal. Pas na een nummer of vijf komt er ietwat beweging in de mannen. Het kost niet alleen Moke tijd om in te komen, ook het publiek moet zichtbaar nog even wennen aan de vorm waarin de band zijn theatershow presenteert. Moke die een stap naar theater maakt en dan met een serieus onderwerp als de dood, dat vraagt om uitleg. Maar de uitleg komt niet, slechts een voorgelezen gedicht. Zelfs oom Moke wordt niet genoemd. Op deze manier blijft het optreden soms erg afstandelijk.

Muzikaal zit het allemaal hartstikke goed in elkaar. De band speelt strak en Felix is goed bij stem, maar de arrangementen moeten wel je smaak zijn. Zodra je je echter openstelt voor het feit dat je luistert naar ‘verMokete’ liedjes over leven en dood die men in de originele uitvoering van achter naar voren en van links naar rechts kent, doen ze het hartstikke goed. Moke kiest zeker niet alleen voor klassiekers maar ook bij het grote publiek onbekendere nummers als hun tevens als single uitgebrachte My Death worden niet geschuwd. Verder brengen ze de covers met verve. There’s A Light That Never Goes Out van The Smiths bijvoorbeeld klinkt in dit jasje toch wel erg lekker.

Als het doek gevallen is, wordt duidelijk wat Phil Tilli bedoelde toen hij het had over het zelfverzonnen werkwoord ‘verMoken’. Met respect voor het origineel geven ze de nummers toch een eigen arrangement en geluid mee. Een beetje donkerder, een beetje meer dood, maar vooral meer Moke. 

---
Wie: Moke
Waar: De Harmonie, Leeuwarden
Wanneer: vrijdag 21 oktober 2011